#ไร้ซึ่งความรัก :: CHAPTER 1 [100%]
1112 Words
“งานอะไรกัน...” ถ้าไม่ใช่งานผิดกฎหมายแล้วพี่ฟินไปทำงานอะไรกันแน่ จดหมายที่อยู่ในมือที่อยู่ผู้ส่งคือสถานที่แห่งหนึ่งที่ไม่คุ้นตาเอาเสียเลย ที่อยู่ส่งมาจากคลับ Dark Black ที่อยู่ในเมือง
“เรื่องอะไรกันเนี่ยแม่!” หรือว่าพี่ฟินจะทำงานอยู่ที่นี่กันแน่นะ
“บอกแค่ว่าทำงานกับคนที่อันตราย สิ่งที่ทำมันอันตรายก็เลยไม่อยากให้แกรู้ เข้าใจหรือยัง?”
ทำงานกับคนอันตราย งั้นแสดงว่างานที่ทำก็ต้องเป็นงานที่เสี่ยงต่อการเสียชีวิตด้วยสินะ มือของฉันกำซองจดหมายไว้แน่นก่อนจะหมุนตัววิ่งตรงขึ้นไปยังห้องของตัวเองและจัดการเอากระเป๋าเป้ออกมาใส่เสื้อผ้า ของสำคัญลงกระเป๋าและหนึ่งในนั้นคือบัญชีที่มีเงินจะพาฉันไปหาพี่ฟินได้
“จะไปไหนฝุ่น!” หันไปมองพี่ขันที่วิ่งเข้ามาในห้อง พอเขาเห็นฉันเก็บกระเป๋าก็เบิกตาด้วยความตกใจ
“หนูจะไปหาพี่ฟิน” ตอบไปแค่นั้นก็หยิบรูปพี่ฟินเตรียมใส่กระเป๋า ถ้ามีรูปพี่ฟินนี่จะเป็นเบาะแสสำคัญ
หมับ
“เอามานะพี่ขัน” รูปถูกคนตัวสูงแย่งไป เขามองภาพของพี่ฟินและยกยิ้มมุมปาก “คืนรูปพี่ฟินมาให้หนูนะ”
“ฝันไปเถอะว่าพี่จะให้เธอจากไป”
“...” มองการกระทำของเขาที่ดูร้ายกาจมาก และมันก็จริงเมื่อพี่ขันหยิบไฟแช็กออกมาจากกระเป๋ากางเกงตัวเองและจุดไฟเผาไปยังรูปส่วนศีรษะของพี่ฟิน
“ไม่นะ!” ฉันตรงเข้าไปหวังจะคว้ารูปนั้นแต่พี่ขันก็เอี้ยวตัวหลบจนเสี้ยวหน้าของพี่ฟินหายไป
“หึ คิดจะหนีฉันไป ยากนะฝุ่น” กัดฟันแน่นด้วยความโกรธ หันไปหยิบแจกันที่ตั้งอยู่ตรงมุมทางเข้า
ตุ้บ
“อ๊าก!” ฉันยกแจกันทุ่มใส่ศีรษะของพี่ขันจนเขาเซล้มลงกับพื้น พร้อมกับแจกันที่แตกละเอียด ไฟที่กำลังลุกอยู่ที่รูปภาพฉันรีบดับแต่ทว่ามันไม่ทันซะแล้ว ตอนนี้รูปพี่ฟินเหลือเพียงแค่ครึ่งตัวเท่านั้นและหลังมือที่พอเห็นรางๆ ว่ามีรูปทรงคล้ายกระบอกปืนกับดอกกุหลาบรอบๆ แต่คำว่า Dark Black ยังคงชัดเจนอยู่
“เกิดอะไรขึ้น! ตาขัน” ป้าวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาดูพี่ขันที่เอามือกุมศีรษะตัวเอง เลือดไหลออกมาไม่หยุดทั้งคู่มองหน้าฉันด้วยสีหน้าเครียดแค้น “แกจะไปไหนก็ไปเลยนะนังฝุ่น!”
“หนูไปแน่ และจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก” ฉันเดินข้ามร่างพี่ขันไปก่อนจะหันไปมองทั้งสองคน “ลาก่อนนะคะ ป้าที่โกหกหนูมาตลอดและใช้งานหนูสารพัด ฝากลาคุณลุงด้วยถ้าหนูเจอพี่ฟิน หนูจะมาตอบแทนคุณลุง”
“...”
“ส่วนพี่ขัน เลิกคิดชั่วๆ กับผู้หญิงคนอื่นที่เขาไม่เล่นด้วยนะคะ อย่าทำตัวสันดานต่ำให้คนอื่นเขารังเกียจ ระวังจะติดคุกไม่รู้ตัว”
ฉันเข้าไปธนาคารเพื่อถอนเงินออกมาจำนวนหนึ่ง ส่วนอีกส่วนก็เก็บไว้ยามฉุกเฉินและจัดการซื้อตั๋วนั่งรถตู้เพื่อเข้าเมือง แม้มันจะยากลำบากกับการเดินทางแต่ฉันก็ต้องทำเพื่อจะได้เจอกับพี่ฟิน แต่ทว่ามันก็ยังมีเรื่องให้ฉันต้องคิดหนักตรงที่ว่าป้าบอกว่าพี่ฟินทำงานกับคนอันตรายและงานที่เสี่ยงอันตราย เพื่อปกป้องฉันจึงจำเป็นที่จะต้องโกหก
ในมือมีรูปของพี่ฟินที่ถูกเผาจนไม่เห็นหน้า ทำให้ฉันครุ่นคิดเรื่องนี้มาว่าถ้าจู่ๆ เข้าไปถามเกี่ยวกับเรื่องพี่ฟิน มันจะต้องมีปัญหาแน่และนั่นอาจจะทำให้พี่ฟินทำงานได้ลำบากมากขึ้น คิดได้แบบนั้นจึงกะว่าต้องเข้าไปที่ Dark Black ก่อน
และในฐานะที่จะเข้าไปคือ... สมัครงานที่คลับ
เมืองหลวงที่กว้างใหญ่ไพศาล เคยเห็นแต่ในทีวีแต่วันนี้ได้มาเหยียบจริงๆ มันทำให้ฉันตกตะลึงกับความสวยงามของเมืองหลวง การจะไปที่ทำงานของพี่ฟินทำให้ฉันต้องเติมพลังก่อนด้วยการหาข้าวลงท้อง ทว่าอาหารที่นี่แพงมากๆ จนฉันรู้สึกเสียดายเงินที่เสียไป ฉันมาหยุดที่ป้ายรถเมล์ที่มีหลายสายทว่ากลับไปไม่ถูกเลยสักนิด ฉันรู้จักแค่คลับแต่ไม่รู้ที่ตั้งสถานที่แล้วควรจะทำยังไงดีนะ
“เออขอโทษนะคะ” เดินไปถามนักศึกษาหญิงกลุ่มหนึ่งที่นั่งคุยกันอยู่
“มีอะไรหนู?” เธอยิ้มให้กับฉัน
“รู้จัก Dark Black ไหมคะ?” พอถามออกไปนักศึกษาคนนี้ก็หันไปคุยกับเพื่อนตัวเอง กระทั่งได้เรื่องจึงหันมามองฉัน
“น้องจะไปที่นั้น รถเมล์ไปไม่ถึงหรอก”
“อ้าว แล้วหนูต้องไปยังไงคะ”
“ถ้ามีเงินก็นั่งแท็กซี่ไปเร็วกว่า บอกเขาว่าไปคลับ Dark Black ไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ถึง ถ้ารถไม่ติดนะ” ฉันพยักหน้ารับก่อนจะยกมือไหว้กลุ่มนักศึกษาและโบกมือเรียกแท็กซี่ที่สามารถพาฉันไปที่นั้นได้ รถแท็กซี่พาฉันมาถึงสถานที่ที่เป็นคลับในเวลาต่อมา เป็นสถานที่ที่ใหญ่โตมากๆ เลย
“พี่ฟินทำงานที่นี่งั้นเหรอ?” ยืนอึ้งกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า ฉันสูดลมหายใจก่อนจะตรงไปยังประตูทางเข้าที่เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนคุยอะไรกันอยู่ “ขอโทษนะคะ”
ผู้ชายที่สวมชุดสูทสีดำหันมามองฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง โอ้... หล่อมาก หล่อแบบหาที่ติไม่ได้เลยจริงๆ หล่อกว่าพี่ขันเป็นล้านเท่าเลยด้วยซ้ำ
“มีอะไรให้ช่วยครับ?” แถมยังพูดจาอ่อนหวานอีกต่างหาก
“อะ เออ... นะ หนู” มือที่กำลังจะล้วงลงไปในกระเป๋าเพื่อหยิบภาพพี่ฟินก็เป็นอันชะงัก ไม่ได้นะฝุ่น! ภาพไม่เห็นหน้า แถมยังรู้มาว่าที่นี่มันอันตราย พี่ฟินทำงานเสี่ยงกับคนอันตราย อาจจะทำให้พี่ฟินลำบากถ้าหากรู้ว่าฉันเป็นน้องของเขา
“น้องครับ” ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้จนฉันแทบลืมหายใจ “มีอะไรหรือเปล่า”
“คือหนู...” ต้องเข้าไปสืบหาตัวพี่ฟินให้ได้ “หนูมาสมัครงานค่ะ”
ทั้งที่ไม่รู้ว่างานที่นี่คืออะไร แต่ดันเผลอปากออกไป เพราะงั้นแล้วแต่เวรแต่กรรมนะ ฝุ่น!
- Writer
