บทที่ 9
1848 Words
โครม !!!!!!!
“โอ๊ย !!”
อยู่ๆ เจ้านายหนุ่มก็มือไม้อ่อน ทำกล่องใส่อุปกรณ์สำนักงานที่วางอยู่บนโต๊ะร่วงใส่เท้าตัวเองทั้งกล่อง บรรดาลูกน้องที่เห็นต่างกระวีกระวาดเข้ามาถามไถ่อาการกันจ้าละหวั่น แต่ใครถามเจ้าตัวก็ไม่ตอบไม่สนใจ จนได้ยินเสียงสวรรค์นั่นแหละ
“คุณธนาเจ็บมากมั้ยคะ” คาริสาเห็นธนาดลน้ำตาเล็ดก็อดสงสารไม่ได้ ท่าทางคงจะเจ็บน่าดู เลยนั่งคุกเข่าและสำรวจที่เท้าเขาให้
“เจ็บครับ”
“เจ็บตรงไหนคะ เดี๋ยวครีมขออนุญาตถอดถุงเท้าคุณธนาดูหน่อยนะคะ ไม่แน่อาจจะได้แผล” หญิงสาวลงมือปฏิบัติหน้าที่พยาบาลจำเป็นอย่างไม่เคอะเขิน แต่พอสำรวจพลิกซ้ายพลิกขวาเท้าข้างที่โดนของหนักหล่นทับไป ก็ยังไม่เห็นถึงความผิดปกติใดๆ “เดี๋ยวครีมลองจับๆ ดูนะคะ ถ้าเจ็บตรงไหนก็ร้องนะคะ บางทีอาจจะแค่เคล็ด”
เมื่อลองคลึงเบาๆ ไปทั่ว ทั้งหลังเท้า ฝ่าเท้า ธนาดลก็ยังเฉย หญิงสาวเลยสรุปความ กองเชียร์ทั้งหลายที่ยังมุงสังเกตการณ์จะได้สบายใจ และสลายตัว
“ถ้าไม่เจ็บเลยคงไม่ต้องทายานะคะ...”
“โอ๊ย เจ็บแล้วครับ ตรงนั้นๆ” ยังไม่ทันที่พยาบาลจำเป็นจะพูดจบเขาก็รีบสวนขึ้นซะก่อน
“อืม... งั้นนัดไปเอากล่องยามาให้พี่ครีมทีนะคะ เดี๋ยวพี่จะทายาและจับเส้นเบาๆ ให้คุณธนาหน่อย” พอคาริสาเงยหน้าแล้วยังเห็นเจ้านายหนุ่มมีสีหน้าที่ดูไม่ค่อยสู้ดีนัก เลยปลอบเบาๆ เธอน่ะแสนชำนาญเพราะต้องอยู่กับลูกศิษย์ตัวเล็กๆ จอมงอแงของลุงกับป้ามาตลอด “ไม่เจ็บนะคะไม่เจ็บ เป็นที่เท้าไกลหัวใจตั้งเยอะ”
ธนาดลอยากจะบอกเหลือเกินว่ามันไม่ได้ไกลหัวใจเลย แผลเขาตอนนี้มันโดนที่หัวใจเต็มๆ แต่ก็ทำได้เพียงตอบรับไปเบาๆ
“ครับ”
“ยาได้แล้วครับพี่ครีม”
หญิงสาวรับกล่องยามาถือไว้ แล้วลุกขึ้นพร้อมช่วยพยุงร่างสูงไว้
“ครีมพาคุณธนาไปที่ห้องดีกว่านะคะ คนอื่นๆ จะได้ไม่แตกตื่นกันด้วย” เพราะเริ่มเห็นว่าพนักงานแผนกอื่นที่เดินผ่านมามีชะเง้อชะแง้มองและเริ่มเป็นการมุงเล็กๆ แล้ว ขืนเธอทายาและบีบนวดให้เจ้านายตรงนี้ คนไม่รู้จะเอาไปพูดได้ว่าเธอประจบสอพลอหวังเลื่อนตำแหน่ง และอาจหวังตำแหน่งที่สูงกว่าใคร... อย่างภรรยาเจ้าของบริษัท
พอหนึ่งเจ้านายกับหนึ่งลูกน้องสาวเข้าไปในห้องกระจกที่ไม่ไกลนักแล้ว ไทยมุงทั้งหลายเลยกระชับพื้นที่เข้ามาอีก
“นี่ๆ พวกแกเห็นอะไรกันมั้ย พอฉันบอกว่ายายครีมมีแฟนเท่านั้นแหละ คุณธนาของเราก็ถึงกับมือไม้อ่อนปวกเปียกขึ้นมาเชียว แถมยังทำตาละห้อยขนาดนั้นอีก” ชฎาพรตั้งข้อสังเกต ซึ่งเพื่อนๆ ร่วมอุดมการณ์ก็พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย... จะมีก็แต่เจ๊ติ่งนี่แหละที่ขอขัดคอหน่อยเถอะ
“แต่ระวังนะยะ ถ้าคุณธนามืออ่อนปวกเปียกไปยันปลายปีเพราะยายครีมหนีไปมีปั๋ว พวกเราจะชวดโบนัสงามๆ ที่ได้ทุกปี”
“ไม่ขนาดนั้นม้าง...” ธนัชชัยลากเสียงยาว ที่จริงก็ยังกลัวๆ อยู่เหมือนกัน
“จะว่าไปก็เห็นใจคุณธนาอยู่เหมือนกันนะคะเจ๊ๆ คงจะช็อกน่าดู ถึงเสียศูนย์ไปขนาดนั้น” จินดาหลามักเห็นใจคนอื่นเสมอ พอเห็นแบบนี้ก็อดสงสารเจ้านายหนุ่มไม่ได้ สองปีกว่าที่เธออยู่ที่นี่ก็เห็นอยู่ตลอดว่า
ธนาดลดูมีใจให้คาริสาขนาดไหน แม้จะไม่ได้พูดออกมาก็ตาม
“เอาเถอะๆ ให้ยายครีมเข้าไปปลอบแบบนั้นเดี๋ยวก็คงหาย จะโทษใครได้ก็ตัวเองไม่กล้าเอง โดนคนอื่นคาบไปแดกก็สมควรแล้ว” ชฎาพรเป็นคนสรุปความ แล้วต่างก็แยกย้ายกันไปที่โต๊ะของตัวเองตามเดิม
เวลา 16 : 55 น.
“เฮ้อ อยากเกิดเป็นสาวสวยวัยยี่สิบปลายๆ จัง” เสียงตรีภพลอยลมข้ามโต๊ะมา ระหว่างกำลังเก็บของส่วนตัวยัดใส่กระเป๋าเพราะอีก 5 นาทีข้างหน้าก็ได้เวลาเลิกงานแล้ว
“นั่นสิ นี่ๆ ยายจ๋า ดูหน่อยสิว่าหน้าพี่แจ่มพอหรือยัง” พอตอบรับเพื่อนรักแล้วชฎาพรก็หันไปขอความคิดเห็นจากน้องอีกคน
“สวยค่ะสวย แต่พี่พรจะสวยไปไหนเหรอคะ หรือว่าเย็นนี้มีนัด อย่าบอกนะคะว่าจะหนีจ๋ากับเจ๊ติ่งสละโสดไปอีกคนแล้วน่ะ” จินดาหลารับมุกเต็มที่ เพราะเธอ ตรีภพ ธนัชชัย และชฎาพรอีเมลหากันและซีซีถึงกันทุกคน ยกเว้นเจ้าของอีเมล ‘Karisa PR’
“ไม่ใช่หรอกจ้ะน้องจ๋า พี่ก็แค่อยากสวยให้เตะตาเจ้านายบ้างก็เท่านั้น เผื่อวันดีคืนดีเจ้านายอาจจะพาไปพบลูกค้าข้างนอกบ้างไรบ้าง”
เมื่อสิบนาทีก่อนเธอลงไปข้างล่างตึกมา แล้วเผอิญเจอกับพ่อหนุ่มหล่อลากไส้หอบกุหลาบแดงช่อมหึมานั่งรออยู่ที่โซฟาหน้าเคาน์เตอร์พนักงานต้อนรับ รูปพรรณสัณฐานตรงกับพ่อเลี้ยงเมืองเหนือ หรือพ่อเพอร์เฟกต์แมนที่พวกเธอพูดถึงกันทั้งวันเดี๊ยะๆ แล้วคนชาญฉลาดอย่างเธอก็เดาได้ทันทีว่าอะไรเป็นอะไร
“แล้วเจ๊พรอยากจะออกไปข้างนอกทำไมล่ะครับ ร้อนก็ร้อน เหนื่อยก็เหนื่อย แถมอาจจะต้องกลับบ้านเกินเวลางานด้วย โอทีก็ไม่มี” หนุ่มน้อยธนัชชัยก็ชงเข้มให้เหล่าพี่ๆ เต็มที่
“ก็ถ้าเจ๊ได้ไปกับคุณธนาบ้าง อาจจะยังเหลือลูกค้าโสดๆ รวยๆ ที่เกิดมาเพื่อเป็นของพี่สักคนน่ะสิ”
พอชฎาพรพูดจบทุกคนก็พากันหัวเราะคิกคัก ดูมีเลศนัยพิลึก !
“หยุดเลยค่ะทุกคน นี่ยังไม่เลิกเห่อเรื่องของครีมอีกเหรอคะ ล้อได้ล้อดี ระวังนะคะถ้ามีอะไรเด็ดๆ ครีมจะไม่มาเล่าให้ฟังอีก” เล่นล้อกันทั้งวี่ทั้งวันแบบนี้ จากที่เขินๆ อยู่ ตอนนี้ก็ชักจะชินและชาซะแล้ว
“จะไม่ให้ป้าพรแกเห่อเข้าไปอีกได้ยังไงเล่าจ๊ะยายครีมเทียมของเจ๊ ก็พ่อเจ้าประคุณทูนหัวของหนูเล่นโปรโมชั่นสี่จีแรงเว่อร์ซะขนาดนี้” ตรีภพคันปากยุบยิบๆ
“อิจฉาพี่พรจัง ได้เห็นคุณนับแสนตัวเป็นๆ ก่อนใครเลย” จินดาหลาสาวช่างฝันทำท่าเคลิ้มตาหยาดเยิ้มเป็นประกายวิบวับเลยทีเดียว
“นี่พูดเรื่องอะไรกันคะ” ยิ่งฟังคาริสาก็ยิ่งไม่เข้าใจ
“นี่พี่ครีมอย่าบอกพวกเรานะครับว่าไม่รู้เรื่องที่มีสารถีรูปงามมารอรับอยู่ข้างล่างสองชั่วโมงแล้ว อะไรมันจะเพอร์เฟกต์ขนาดนั้น ทั้งๆ ที่จะขึ้นมาหาพี่ครีมบนนี้ก็ได้เพราะเป็นลูกค้ารายใหญ่ แถมยังเป็นพี่ชายของเพื่อนเจ้าของบริษัทเราอีก แต่ก็อดทนนั่งรอพี่ครีมโดยไม่บอกตั้งนาน”
“อะไรนะคะ คุณแสนมา !”
สาวหน้าหวานกระเด้งตัวยืนตรงแทบจะทันที เธอพร้อมเจอหน้าเขาที่ไหนกัน ยังอายเรื่องเมื่อคืนไม่หายเลย นับแสนนี่ก็เสียกระไร จะรอให้เธอลืมๆ ไปก่อนสักวันสองวันก็ไม่ได้
“ไปสิตอนนี้เลิกงานพอดี อย่าปล่อยให้เขารอนาน”
คาริสาเห็นด้วยเลยรีบเก็บของปิดคอมพิวเตอร์ แต่ไม่ได้กลัว นับแสนจะรอนานอะไรหรอก แค่เธอชักเริ่มกลับมาเขินกับท่าทางล้อเลียน แหย่เย้าของทุกคนในที่นี้แล้วต่างหาก
ระหว่างที่ทุกคนก็เก็บข้าวเก็บของช่วยกันตรวจแอร์ตรวจไฟ คุณสร้อยสวาทก็เดินออกมาจากหน้าห้องกระจกพอดี
“อ้าวพี่สร้อย วันนี้จะกลับแล้วเหรอคะ” ชฎาพรตาไวรีบทัก เพราะเลขาสาวใหญ่ผู้นี้มักจะต้องให้เจ้านายกลับก่อนเสมอ
“วันนี้วันเกิดเจ้าคนโตที่บ้านน่ะ สัญญากับเขาไว้ว่าจะพาไปฉลองกัน พวกเราก็จะกลับเหมือนกันใช่มั้ย มาๆ เดี๋ยวลงลิฟต์ไปพร้อมกัน ลงหลายๆ คนจะได้ช่วยบริษัทประหยัดไฟ... เอ้อ หนูครีม คุณธนาเรียกหนูเข้าไปพบน่ะ คงมีอะไรจะสั่ง เดี๋ยวแวะเข้าไปหาแกหน่อยนะ”
พอได้ยินคุณสร้อยสวาทบอก คาริสาเลยต้องชะงักมือที่เก็บของแล้วรับคำเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องของเจ้านาย ส่วนคนอื่นๆ ก็ทยอยลงไปชั้นล่างเพื่อกลับบ้านใครบ้านมัน...
หนุ่มน้อยธนัชชัยเป็นหน่วยกล้าตายของพี่ๆ ที่ถูกส่งให้เข้าไปเจรจาส่งสารให้ ‘คนที่คุณก็รู้ว่าใคร’
“ใช่คุณนับแสนหรือเปล่าครับ”
“แล้วคุณ... ”
“อ่อ ผมชื่อนัดนะครับ โต๊ะทำงานของผมกับพี่ครีมติดกัน พวกเราสนิทกันม้ากมาก” ธนัชชัยหยุดพูดแค่นั้นเพราะไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป ชายหนุ่มตรงหน้าถึงมองเขาตาขุ่นขวางแบบนี้
“แล้วคุณมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า” นับแสนเผลอแสดงความไม่พอใจออกมาทางสีหน้า... ไหนยายปีศาจนั่นบอกยังโสด ผ่านมาแค่สองวันเขาเห็นหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ออกมาแสดงตัวกันให้พึ่บพั่บ
ธนัชชัยเริ่มเข้าใจอะไรเลาๆ
“เอ่อ คุณนับแสนอย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับ เห็นพี่ๆ สามสาวที่ยืนอยู่ทางด้านโน้นมั้ยครับ” เขาชี้ไปทางสาวจริงบ้างสาวเทียมบ้างที่ยืนรอเขาอยู่ “พวกพี่เขาให้ผมมาบอกคุณว่าอีกแป๊บนึงพี่ครีมถึงจะลงมาน่ะครับ เผอิญวันนี้คุณธนาเรียกพี่ครีมไปสั่งงานก่อนกลับ”
พอได้ฟังความ นับแสนเลยขยับตัวแก้เก้อ
“อย่างนั้นเองเหรอครับ งั้นต้องขอบคุณทุกคนมากเลยนะครับ” เขาหันไปทางสาวออฟฟิศที่ยืนลุ้นกันอยู่ทั้งสามคนแล้วยิ้มออกไปเพื่อทักทาย ซึ่งทางนั้นก็ยิ้มตอบ
พอชายรุ่นน้องที่มาบอกเรื่องของคาริสาขอตัวกลับไปพร้อมสาวๆ กลุ่มนั้น เขาก็ต้องทนนั่งรอแฟนสาวจอมปลอมที่ยังไม่ลงมาอีกราวครึ่งชั่วโมง จนอยากจะปาเจ้าช่อกุหลาบสับปะรังเคนี่ทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด นี่ถ้าไม่ติดว่าจะต้องตีเหล็กตอนร้อน ทำให้คาริสาผู้ใจง่ายคนนี้หลงเขาเข้าไปอีก คนอย่างนับแสน สิงหโชติเดชา นายใหญ่แห่งไร่เหนือฟ้าที่โด่งดังไม่มีทางมาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้หรอก !!!
- Writer
