เรื่องราวรักของเรา

เข้าใจผิด

บ้านกุญแจ…

เธอยังคงนั่งจับปากของตัวเองไปมาอยู่บนเตียง อย่างคนที่เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว จูบของก้องภพที่มอบมาให้กับเธอนั้น ทำให้ความโกรธที่เคยมีหายไปเป็นปลิดทิ้ง

ตื้ดด~

เบอร์ของคนที่เธอกำลังนึกถึงโทรเข้ามาเรียกสติให้หันไปโฟกัสที่หน้าจอโทรศัพท์

"ฮัลโหล"

'ทำอะไรอยู่' ปลายสายถามขึ้น

"นอนเล่น นายล่ะ"

'ก้องล่ะ' เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เลยหยุดรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ

'ต่อไปนี้เรียกฉันว่าก้อง ฉันก็จะเรียกเธอว่ากุญเหมือนกัน โอเคไหมครับ' ปลายสายอธิบายในสิ่งที่ทำเธองงในตอนแรก

"อืม แล้วนาย...เอ้ย…ก้องกินอะไรหรือยัง"

'ยังเลย ว่าจะไปกินอยู่เหมือนกัน'

"ขอโทษนะที่ทำให้ไม่ได้กินข้าวด้วยกัน"

'ไม่เป็นไร เอาไว้วันหลังเรานัดกันใหม่ก็ได้' ก้องภพพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"งั้นกุญขอไปกินข้าวก่อนนะ กินเสร็จจะอาบน้ำนอนเลย วันนี้เหนื่อยสุดๆ"

'เหนื่อยกับอะไรหรอ' น้ำเสียงของคนปลายสายพูดด้วยอารมณ์จงใจแกล้งเธอให้นึกถึงจูบของเขาที่ห้างวันนี้

"ตาบ้า กุญไปกินข้าวละ ฝันดีล่วงหน้านะคะ"

'ฝันดีครับ'

พ่อกับแม่เธอสังเกตเห็นว่าวันนี้ลูกสาวลงมากินข้าวด้วยอารมณ์ที่ดีผิดปกติ

"ใครน้าา เป็นคนทำให้ลูกสาวคนสวยของแม่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ได้ขนาดนี้

"อย่าให้รู้นะว่ามีหนุ่มที่ไหนมาจีบลูกสาวพ่อ"

"ไม่ต้องห่วงครับพ่อ ถ้ามีเดี๋ยวผมจัดการให้เอง" พี่ชายคนเดียวของเธอรีบพูดเสริมทัพกับพ่อทันที

"ทีพี่คีย์ล่ะ พาสาวมาบ้านไม่ซ้ำหน้ากุญยังไม่ว่าอะไรเลย" เธอกอดอกมองค้อนใส่พี่ชายตัวเองก่อนจะพูดออกไป

"ก็พี่เป็นผู้ชาย อีกอย่างพี่อยู่มหาลัยแล้วจะมีแฟนกี่คนก็ได้" คีย์การ์ดพูดด้วยความภาคภูมิใจซะเต็มประดา

"ชิ ผู้ชายก็เป็นแบบนี้เหมือนกันหมด"

"ยกเว้นพ่อไว้คนนึงนะลูก เพราะพ่อรักแม่คนเดียว” ทุกคนในบ้านต่างก็หัวเราะสนุกสนานกับเรื่องสนทนาบนโต๊ะอาหารในวันนี้ บ้านและครอบครัวคือสิ่งที่เธอรักที่สุด ถึงบ้านเธอจะไม่ได้ร่ำรวยอะไรนัก แต่เธอก็พอใจกับสิ่งที่ตัวเองมี ไม่ได้รู้สึกขาดอะไรเลย

วันเปิดเทอม…

ตอนนี้เธอไม่ใช่นักเรียนใหม่อีกต่อไปแล้ว เธอรู้สึกคุ้นชินกับที่นี่มากขึ้น และรู้สึกคิดไม่ผิดที่เธอพยายามอ่านหนังสือเพื่อสอบเข้ามาจนสำเร็จ

"ก้อง!" เธอตะโกนเรียกก้องภพที่กำลังเดินอยู่ข้างหน้าเธอ

"อ้าวกุญ ก้องกำลังจะโทรหาเลย" ก้องภพหยุดรอให้เธอเดินตามเขาทัน

"ไปกินข้าวเช้าที่แคนทีนกันเพื่อนๆรออยู่"

ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาเธอและเขานัดเจอกันบ่อยขึ้น และรู้สึกสนิทสนมกันมากขึ้น กุญแจได้เป็นตัวเองอย่างที่อยากจะเป็นมาตลอด และไม่รู้สึกอึดอัดอีกต่อไปแล้วหากต้องอยู่ด้วยกันสองคน

"ยังไงจ๊ะ ทำไมมาพร้อมกันได้ล่ะ" ติ๊ดตี่ถามขึ้นด้วยท่าทางจับผิด

"เจอกันที่ทางเข้าอ่ะ" กุญแจตอบด่วยท่าทางปกติ

"แล้วไป นึกว่าฉันพลาดอะไรไปซะอีก

วันวาเลนไทน์…

ก่อนจะถึงวันนี้กุญแจคิดอยู่นานว่าจะให้อะไรก้องภพดี แต่สำหรับเทศกาลวันวาเลนไทน์มันก็มีแค่ไม่กี่อย่างเท่านั้นที่สื่อถึงความรัก เธอเลือกให้ช็อคโกแลตแก่เขา แต่เป็นช็อคโกแลตที่เธอลงมือทำด้วยตัวเองเกือบจะทั้งคืน

"ขอบคุณนะคะพ่อ" เธอกล่าวขอบคุณพ่อที่มาส่งเธอเหมือนอย่างทุกวัน ก่อนที่เธอจะก้าวลงจากรถ

"ติ๊ดตี่ รอด้วย" เธอเจอติ๊ดตี่ทันทีที่ลงมาจากรถ

"โห ดอกไม้สวยมาก" กุญแจตาลุกวาวเมื่อเห็นติ๊ดตี่ได้ดอกไม้ช่อโต

"นี่เมฆเอามาให้แกแต่เช้าเลยหรอ"

"เปล่า…ฉันซื้อมาให้เมฆอ่ะ" กุญแจแปลกใจกับการกระทำของเพื่อนอยู่ไม่น้อย ไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนโรแมนติกได้ขนาดนี้

"เมฆโชคดีมากเลยนะที่มีแกเป็นแฟน"

"ฉันต่างหากที่โชคดี แกขึ้นห้องเรียนก่อนได้เลยนะ ไม่ต้องรอฉัน ฉันขอไปหาเมฆก่อน"

"โอเค"

ห้องเรียน…

เธอเองก็ตั้งใจเอาช็อคโกแลตมาให้ก้องภพเหมือนกัน ช็อคโกแลตที่เธอตั้งใจทำมันกับมือ

ฟ่อดด~

แต่เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้องเรียนกลับได้เห็นในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น ก้องภพมีดอกไม้ช่อโตวางอยู่บนโต๊ะของเขา และกำลังถูกเอ๋ยหอมแก้มโดยที่เขาก็ไม่ได้ผลักไสเธอ

กุญแจที่กำลังถอยหลังออกไปจากตรงนี้ก็ถอยไปชนเข้ากับใครบางคน

"พี่กุญ! ระวังหน่อยครับเดี๋ยวล้มอีก"

"ขอบคุณนะเจล เวลาที่พี่เจอเรื่องแย่ๆต้องเป็นเจลที่มาช่วยไว้ทุกทีเลย"

"พี่กุญเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"

"เปล่าหรอก นี่เจลจะเอาดอกไม้ไปให้สาวที่ไหนหรอ"

"สาวที่นี่แหละครับ"

"จริงหรอ นี่แอบชอบใครในห้องพี่เนี่ย"

"ผมให้พี่กุญครับ"

"ทำไมเป็นพี่ล่ะ" กุญแจยังคงไม่เข้าใจว่าตอนไหนที่ทำให้เจลมาชอบเธอ

"ดอกไม้ที่ผมให้พี่กุญไป คือดอกไลแลคครับ มันสื่อถึงความรู้สึกของรักแรก ถ้าพี่กุญยังไม่มีใคร ให้โอกาสผมได้ไหมครับ"

"คือพี่…"

"ยังไม่ต้องรีบตอบผมตอนนี้ก็ได้ครับ" เขาพูดพร้อมกับยื่นดอกไม้มาไว้ที่มือเธอ

"ขอบคุณนะ" เธอรับมันมาถือไว้

"ดอกไม้ของผมอยู่ในมือพี่กุญแล้ว ถือว่าพี่กุญตอบรับความรู้สึกผมแล้วนะครับ"

"เดี๋ยวสิ เจล!" เธอตะโกนเรียกเขาที่มัดมือชกจนเธอปฏิเสธไม่ทัน

ก้องภพมองดูเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้น เขายืนมองช่อดอกไม้บนโต๊ะตัวเองที่ตั้งใจจะให้กุญแจเมื่อเธอมาถึง แต่ตอนนี้ดูเหมือนมันจะไม่จำเป็นอีกแล้ว

พักกลางวัน…

"มึงว่าบรรยากาศวันนี้มันแปลกๆปะวะ"

"มึงเพิ่งรู้สึกหรอ" ติ๊ดตี่มองบนให้กับความรู้สึกแสนเชื่องช้าของยอร์ช

"พี่กุญ!…เจอสักที…ขอไลน์หน่อยสิครับ เมื่อเช้าผมลืมขอ"

"กูว่าไอนี่แหละตัวต้นเรื่อง" ยอร์ชหันมากระซิบกับติ๊ดตี่

"ทำไมลงมากินข้าวไม่รอเอ๋ยเลย"

"กูว่าน่าจะเป็นเพราะอีนี่มากกว่า" ติ๊ดตี่หันไปกระซิบกับยอร์ชบ้าง

"ขอบคุณครับ" เจลบอกกับกุญแจแล้วเดินออกไป

"ตกลงน้องเจลนี่มันมาจีบแกหรอ" ติ๊ดตี่ถามกุญแจ

"อือ"

กุญแจตอบติ๊ดตี่ด้วยใบหน้าที่ล่องลอย เธอบอกก้องภพกับเอ๋ยที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างกัน ตั้งแต่เมื่อเช้าที่เธอเห็นว่าเอ๋ยหอมแก้มก้องภพ ท่าทีของเขาที่มีต่อเธอก็ดูเปลี่ยนไป เธอไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเธอพลาดอะไรตรงไหน หรือเขาเปลี่ยนใจจากเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอไม่รู้จริงๆ

ทางด้านก้องภพเองที่เห็นกุญแจรับช่อดอกไม้มาจากเจล มันทำให้เกิดคำถามมากมายในหัวของเขา ว่าสำหรับเธอเห็นเขาเป็นตัวอะไร ทำไมเธอปล่อยให้ผู้ชายคนอื่นเข้ามามีบทบาทในชีวิตเธอได้อีกนอกจากเขา หรือที่ผ่านมาในใจเธอไม่ได้มีเขาแค่คนเดียวอย่างที่เคยพูดเอาไว้เลย