เรื่องราวรักของเรา

ขอโทษ

ตื้อดึ่ง~

เจล : พี่กุญ

เจล: เจลซื้อน้ำแตงโมมาให้ เจลรอหน้าห้องนะครับ

หลังจากวันนั้นทุกๆวันเจลจะคอยซื้อน้ำซื้อขนมมาให้เธอทุกเช้า บางครั้งก็จะมานั่งกินข้าวกลางวันกับเธอบ่อยๆ

ทุกอย่างอยู่ในสายตาของก้องภพทั้งหมด เขาเห็นมันมาตลอดแต่ไม่เคยแสดงออกให้กุญแจเห็นเลยว่าเขากำลังรู้สึกอะไร

ช่วงหลังๆมาทั้งคู่ก็เริ่มคุยกันน้อยลง ถ้าไม่มีเรื่องการบ้านหรืองานกลุ่มเขาก็ไม่ได้ทักมาหาเธออีก ส่วนสรรพนามของเธอกับเขาที่เคยใช้เรียกกันก็กลับไปใช้เหมือนเดิม เหมือนตอนที่เป็นแค่เพื่อนกัน

ห้องเรียน…ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5/8

ตื้อดึ่ง~

เจล : พี่กุญกินข้าวเช้าหรือยังครับ เจลซื้อแซนวิชไส้ยำสาหร่ายของโปรดพี่กุญมาฝาก เดี๋ยวเอาไปให้นะครับ

10 นาทีต่อมา…

"ขอบคุณนะเจล ไม่ต้องซื้อให้พี่ทุกวันก็ได้" กุญแจพูดกับเจลเมื่อเธอรับแซนวิชมาไว้ในมือ

"เจลเต็มใจครับ"

"แต่พี่…"

"พี่กุญไม่ปฏิเสธเจลแล้วได้ไหมครับ เจลอยากทำให้จริงๆ"

"อือ ยังไงก็ขอบคุณนะ"

นี่ก็ผ่านมาปีนึงแล้วที่เจลตามจีบเธอ ที่ผ่านมาเขาขอเธอเป็นแฟนอยู่หลายครั้ง แต่เธอก็ปฏิเสธเขาไปตรงๆมาโดยตลอด แต่เจลก็ไม่เคยลดความพยายาม เขายังคงเป็นเจลที่เสมอต้นเสมอปลายกับเธอมาตั้งแต่วันแรกไม่เคยเปลี่ยน

"เจลไปเรียนก่อนนะ ตอนกลางวันเจอกันครับ" เจลโบกมือให้เธออย่างคนอารมณ์ดี

ตอนนี้ก้องภพและเธอเริ่มกลับมาคุยกันเยอะขึ้นเพื่อรักษาความสัมพันธ์ของกลุ่มเพื่อนเอาไว้ แต่ใครๆก็ดูออกว่ามันไม่เหมือนเดิม

"แกไม่ใจอ่อนให้น้องมันหน่อยหรอ" ติ๊ดตี่ถามกุญแจที่เพิ่งเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะ

"ตอนนี้คงยังอ่ะ"

พักกลางวัน…

"วันหยุดนี้ไปไหนกันดี" ยอร์ชถามทุกคนขึ้นกลางโต๊ะอาหาร

"ให้พวกกูได้นอนอยู่บ้านสักอาทิตย์เถอะ"

"ไปคาเฟ่กัน กูมีร้านเปิดใหม่แนะนำ" ยอร์ชทำเป็นไม่ได้ยินที่ติ๊ดตี่พูด

"ร้านอยู่ที่ไหนหรอ" เป็นกุญแจอีกเช่นเคยที่ถามด้วยความสนใจ

"เดี๋ยวส่งโลเคชั่นไปให้ ตกลงเธอไปนะ"

"อื้ม"

"เจลไปด้วยนะครับ" เจลที่นั่งกินข้าวอยู่กับพวกเขาหันมาขออนุญาตกุญแจ

"ได้สิ"

"งั้นเจลขอไปรับพี่กุญที่บ้านนะครับ

"ตามใจเลย"

"โอ้โหไปกันเป็นคู่แบบนี้ แล้วกูจะควงสาวที่ไหนไปด้วยล่ะเนี่ย" ยอร์ชทำหน้าเซ็ง

"เป็นคู่อะไรของมึง กูกับเมฆยังไม่ตอบตกลงเลยว่าจะไป"

"ไม่รู้แหละกูนับไปแล้ว" ยอร์ชทำหน้ามึนไม่สนใจสิ่งที่ติ๊ดตี่พูด

"ไอก้องมึงไปไหมเนี่ย"

"ขอดูก่อน"

"ดูอะไรของมึงอีกแล้ว" ตั้งแต่มีเจลเข้ามา ก้องภพก็กลับไปเป็นคนที่ไม่ค่อยไปไหนกับเพื่อนเหมือนเดิม

"ไปนะคะ เอ๋ยอยากไปด้วย"

"ไอยอร์ชวันหลังมึงจะนัดเพื่อนไปเที่ยว ช่วยพูดตอนที่ไม่มีคนบางคนอยู่ทีนะ"

"แกหมายถึงฉันหรอ" เอ๋ยหันไปพูดเสียงแจ๋นกับติ๊ดตี่

"รู้แล้วยังจะมาถาม"

"ก็ฉันจะไปกับก้อง แกมายุ่งอะไร"

"ก็บังเอิญมันมีฉันที่ไปด้วย ก็เลยต้องยุ่ง"

"เราไปกันสองคนไหม" เอ๋ยหันไปถามก้องภพ

"ดูหน้ามันด้วย ขนาดไปกับเพื่อนมันยังไม่อยากจะไป"

คาเฟ่เอซ…

"กูคิดว่ามึงจะไม่มานะเนี่ย" ยอร์ชพูดขึ้นเมื่อก้องภพมาถึงในร้านที่มีคนอื่นๆนั่งอยู่ก่อนแล้ว

"มาก็ดี แต่ถ้าไม่พกคนข้างๆมาด้วยจะดีกว่านี้" ติ๊ดตี่หันไปมองหน้าเอ๋ยที่ยืนควงแขนก้องภพอยู่

"เดี๋ยวกูไปสั่งเครื่องดื่มก่อนนะ พวกมึงเอาอะไรเพิ่มปะ"

"ผมฝากซื้อเค้กเรดเวลเวตด้วยครับ" เจลบอกกับก้องภพแล้วทำท่าจะหยิบเงินให้

"ซื้อเอง! กูไม่ใช่คนใช้ใคร" เจลรู้สึกเหมือนก้องภพจะไม่ชอบหน้าเขาแต่ก็ไม่รู้ว่าเหตุผลคืออะไร และเขาก็ไม่อยากมีปัญหากับรุ่นพี่จึงยอมลุกไปซื้อของโปรดให้กุญแจด้วยตัวเอง

"เดี๋ยวเอ๋ยขอกลับก่อนนะก้อง พอดีที่บ้านให้ไปช่วยงานอ่ะ" เอ๋ยบอกกับก้องภพแล้วรีบร้อนเดินออกไป

"ไปได้ซะก็ดี รำคาญชิบหาย เกาะมึงเป็นปลิงเลย" ติ๊ดตี่ทำท่าขนลุก

"พวกมึงจะไปไหนกันต่อปะ" ในขณะที่พวกเขานั่งกินน้ำกินขนมกันอยู่พักใหญ่ ยอร์ชก็พูดขึ้น

"ฉันคงกลับบ้านเลยอ่ะ" กุญแจหันไปตอบยอร์ช

"กูกับเมฆจะไปเที่ยวที่อื่นต่ออ่ะ งั้นไปเลยแล้วกันนะ" ติ๊ดตี่พูดจบก็จูงมือเมฆออกไปทันที

"พี่กุญไปร้านขายหนังสือเป็นเพื่อนผมก่อนกลับได้ไหมครับ"

"อืม ได้สิ"

"เดี๋ยวฉันไปด้วย" ก้องภพพูดแทรกขึ้น

"มึงจะไปเป็นกว้างขวางคอเขาทำไม" ก้องภพมองหน้ายอร์ชเป็นเชิงให้หุบปาก

"กูมีหนังสือที่จะซื้อเหมือนกัน"

"หนังสืออะไรของมึง วันๆกูเห็นมึงเล่นแต่เกม"

"มึงไม่ต้องรู้สักเรื่องได้ไหม"

"กูไม่ไปนะ กลับบ้านไปเล่นเกมดีกว่า"

ร้านหนังสือเกื้อกูล…

ก้องภพไม่มีหนังสืออะไรที่ต้องซื้ออย่างที่เพื่อนเขาพูดนั่นแหละ เขาแค่ไม่อยากให้เจลกับกุญแจอยู่ด้วยกันสองต่อสองก็เท่านั้นเอง

ก้องภพทำเป็นเดินดูหนังสือตามล็อคต่างๆที่กุญแจกับเจลเดินอยู่

"พี่ขอไปดูหนังสือนิยายล็อคนู้นก่อนนะ" กุญแจบอกกับเจลแล้วเดินแยกออกไป ก้องภพเลยใช้โอกาสนี้เดินตามเธอ

"เธอเป็นอะไรกับไอเจล"

"กุญแจ…ได้ยินที่ฉันพูดไหม" กุญแจยืนหันหลังเลือกหนังสือให้เขาโดยไม่ตอบอะไร

"แล้วทำไมฉันต้องบอกนาย" กุญแจยังคงยืนหันหลังอยู่อย่างนั้น

"เธอชอบมันหรอ"

"นายจะมาสนใจฉันทำไม เอาเวลาไปสนใจเอ๋ยนู่น" กุญแจหันมาพูดกับก้องภพซึ่งๆหน้าและเริ่มมีน้ำใสๆคลออยู่ที่ตา

"ฉันไม่ได้ชอบเอ๋ย"

"แต่ก็ยอมให้เธอหอมแก้มอย่างนั้นหรอ" ก้องภพยืนคิดสิ่งที่กุญแจกำลังพูด หอมแก้มหรอ

วันวาเลนไทน์ที่ผ่านมาอยู่ดีๆเอ๋ยก็เดินมาหอมแก้มเขาที่กำลังนั่งรอกุญแจอยู่ในห้องเรียนโดยที่เขาเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัว

"สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ" เอ๋ยมักจะชอบทำอะไรแบบนี้อยู่บ่อยๆตั้งแต่กุญแจยังไม่เข้ามาเรียนที่นี่ จนก้องภพเหนื่อยที่จะห้ามเธอแล้ว ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

แปลว่าเธอเห็นเหตุการณ์วันนั้นและเข้าใจเขาผิด ส่วนเขาก็ควรจะถามเรื่องเจลกับเธอไปตรงๆตั้งแต่วันนั้นแล้ว ไม่น่าปล่อยเวลาให้มันผ่านมาเนิ่นนานขนาดนี้เลย

"ฉันขอโทษ" เขาพูดออกไปเมื่อทบทวนถึงเรื่องทั้งหมด

"เรื่องอะไร"

"ทุกเรื่องที่ทำให้เธอเข้าใจผิด"

"ฉันว่าฉันไม่มีอะไรที่เข้าใจนายผิดนะ"

"พี่กุญเลือกได้หรือยังครับ" เจลถามเธอที่กำลังยืนคุยกับก้องภพอยู่

"ได้แล้ว ไปจ่ายเงินกันเถอะ พี่อยากกลับแล้ว" กุญแจเดินชนไหล่เขาออกไปจ่ายเงินค่าหนังสือที่เคาท์เตอร์ แล้วเดินออกไปจากร้านพร้อมกับเจล ทิ้งก้องภพให้ยืนมองเธออยู่อย่างนั้น

หลังจากออกมาจากร้านเจลก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะรู้สึกถึงความผิดปกติของเธอ เขาทำแค่เพียงเดินตามหลังเธอเท่านั้น เจลให้พื้นที่ส่วนตัวกับกุญแจเสมอ ไม่เคยก้าวก่ายไม่ว่าเรื่องอะไร แต่ก็จะคอยสังเกตอาการของเธอ และรู้ว่าในเวลานั้นควรวางตัวยังไง รวมถึงตอนนี้ก็ด้วย นั่นเป็นเหตุผลที่กุญแจไม่ได้ผลักไสเขาไปไหน แต่ก็ไม่เคยตอบรับความรู้สึกของเขาเหมือนกัน

เจลมาส่งกุญแจที่หน้าบ้าน แล้วค่อยวนรถกลับบ้านของตัวเอง ถึงบ้านของกุญแจกับเจลจะอยู่คนละทางแต่เขาก็มาส่งเธออย่างเต็มใจ