บ่วงอสูรพยศรัก

Ep4(จบบท) : อสูรจอมป่วน By...kanokrot

“มาแล้วค่ะทุกๆคน...กี้พร้อมแล้วค่า...”

ร่างงามระหงในชุดเดสสีเขียวมะกอกกำลังเดินนวยนาดใบหน้ายิ้มระรื่นเข้ามาภายในห้องถ่ายแบบอย่างไม่สะทกสะท้าน เพราะโสภิญญายังไม่รู้ตัว ได้ก่อเรื่องอะไรเอาไว้ โดยที่ข้างกายของเจ้าหล่อนมีร่างสูงสมาร์ตเดินตามเข้ามาตัวติดกัน แต่จะต่างกันตรงที่ใบหน้าของอีกคนนั้นไม่ได้ยิ้มแย้ม แต่กับบูดบึ้งงอหงิกมากกว่า

“ไหนล่ะคะ...ชุดไข่มุกที่จะให้กี้ใส่ถ่ายแบบ...” โสภิญญารีบทวงถามถึงไข่มุกชิ้นเอกของงานในวันนี้ เธอเป็นปลื้มหนักหนาตอนที่ขคราชโทรไปบอกกับพี่ชายของเธอว่าจะให้เธอเป็นผู้สวมใส่ไข่มุกเส้นนี้

ส่วนคนหน้าบูดบึ้งเพราะเริ่มหงุดหงิดกับแม่น้องสาวของเพื่อนจอมเจ้ากี้เจ้าการ กำลังสอดส่ายสายหามองหาสิ่งที่ทำให้เขานั่งทำงานอยู่ไม่เป็นสุข และเมื่อเขานั่งทำงานต่อไปไม่ได้จึงต้องกัดฟันเดินมายังแหล่งที่เป็นตัวก่อกวนความสงบสุขของเขาด้วยใจโหยหา และบังเอิญเหมือนกัน ที่เขาเจอโสภิญญาตรงทางเลี้ยวเข้ามาห้องวีไอพีนี้พอดี...

ผู้จัดการของงานถึงกับมีสีหน้าซีดสลด เมื่อได้ยินเสียงแหลมปรี๊ดของแม่นางแบบสาวเส้นใหญ่เอ่ยปากทวงถามถึงชุดไข่มุกชุดเด่น และพอจะเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา เมื่อนางแบบผู้นั้นเดินเข้ามาพร้อมกับใคร ผู้จัดการสาวจึงส่งยิ้มปูเลี่ยนๆไปให้แทน เมื่อสมองตอนนี้ยังไม่อาจคิดหาคำตอบสวยหรู เพื่อทำให้คนที่ถูกปลดกลางคันเหวี่ยงใส่ตัวเองได้...

“เอ่อ...มาแล้วหรือคะคุณวิกกี้...” ผู้จัดการสาวของงานรีบขยับเท้าเดินเข้าไปหาร่างอวบ ในชุดเซ็กซี่ด้วยความรู้สึกหวาดๆเล็กน้อย ยิ่งเมื่อมองใบหน้าเรียบขรึมของเจ้านาย ซึ่งยืนตัวติดกันอยู่กับนางแบบสาวเส้นใหญ่ผู้นั้น ไม่บอกก็พอจะเดาได้ไม่อยากนัก สองคนนี้อาจมีความสัมพันธ์กันเกินคำว่าธรรมดา ไม่เช่นนั้นแม่นางแบบสาวฝึกหัดจะกล้ามาเหรดกับงานชิ้นแรกและชิ้นใหญ่เช่นนี้เลยเชียวหรือ...

“เรียบร้อยดีหรือเปล่าคุณไก่” เจ้าของโรงแรมเอ่ยถามแก้เก้อ

“เรียบร้อยดีค่ะคุณราช...แต่เอ่อ...” ผู้จัดการสาวส่งสายตาไปข้างกายของเจ้านายหวาดๆ ขคราชถอนใจ เขารู้หรอก ลูกน้องสาวหมายถึงอะไร

“เอาเถอะ...เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง” คุณไก่พยักหน้า แต่ไม่ได้คลายกังวลอะไรลงเลยสักเรื่องเดียว นี่ถ้าแม่นางแบบเส้นใหญ่กับเจ้านายของเธอรู้เรื่อง การถูกปลดแบบสายฟ้าจากคุณหญิงช่อฟ้าเข้า มิอาละวาดจนงานนี้พังหรอกเหรอ ดูๆไปแล้วสองคนนี้นิสัยไม่น่าจะต่างกันสักเท่าไหร่ละมั้ง

“นี่เธอเป็นคนดูแลการถ่ายแบบวันนี้ใช่ไหม...ไหนล่ะ ไข่มุกอันดามันเส้นที่จะให้ฉันสวม เอามาสิฉันจะได้ใส่...” นางแบบที่ยังไม่รู้ชะตากรรมว่าถูกปลดกลางอากาศไปเรียบร้อย ร้องขอไข่มุก โดยไม่คิดว่าตัวเองนั้นได้กระทำความผิดอะไรไว้บ้าง แต่ก่อนที่ผู้จัดการสาวจะอ้าปากบอก แม่สาวที่พกเอาความมั่นใจมาเกินร้อย สะบัดใบหน้าเฉี่ยวไปทางเจ้าของโรงแรม ส่งยิ้มยั่วให้เป็นระยะ

“กี้ลืมขอบคุณพี่ราช ที่ใจดีให้กี้ได้สวมเครื่องประดับตัวท๊อปของงานวันนี้ ช่างเป็นเกียรติกับตัวกี้จริงๆนะคะ ไม่คิดว่างานแรกก็ได้เป็นตัวเด่นเสียแล้ว...” โสภิญญาป้องปากทำทีหัวเราะน้อยๆพอเป็นจริต เธอเงยหน้าขึ้นตวัดสายตาพราวยั่วเย้าพร้อมรอยยิ้มหวานเก๋ให้กับชายหนุ่ม ผู้ชายคนที่เธอเพียงเห็นรูปเขาในโทรศัพท์มือถือของพี่บวร ผู้มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกับเธอนั่นเอง

 แวบแรกที่เธอเห็นรูปเขา ใจมันก็เกิดอาการปิ๊งชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วน เขาช่างเป็นชายหนุ่มที่ทรงเสน่ห์อย่างหาตัวจับยาก อีกทั้งยังเพียบพร้อมไปด้วยคุณสมบัตินานัปการ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา ฐานะเงินทองหรือแม้แต่ชื่อเสียงวงศ์ตระกูล นั้นล้วนโด่งดังติดอันดับต้นๆของประเทศก็ว่าได้

เธอจึงรบเร้าให้พี่บวรพาเธอไปแนะนำตัวให้ขคราชได้รู้จัก เผื่อเขาเกิดเห็นเธอแล้วชอบขึ้นมา ใจสองดวงจะได้ตรงกัน แต่จนแล้วจนรอดพี่ชายไม่ได้เรื่องของเธอก็ยังไม่เวลาพาเธอไปทำความรู้จักกับขคราชเสียที เธอจึงคิดแผนขอให้พี่ชายช่วยฝากฝังเธอเข้าวงการนางแบบ โดยทำทีเป็นถามไถ่จากบรรดาเพื่อนสนิท เจาะจงเฉพาะไปทางขคราชเป็นสำคัญ

 และดูเหมือนทุกอย่างกำลังดำเนินไปตามแผนที่เธอคิดวางเอาไว้อย่างดี เมื่อขคราชตอบรับว่าจะช่วยแนะนำ และเขาก็ช่วยอย่างที่ได้รับปากกับพี่ชายของเธอเอาไว้จริงๆเสียด้วย มันจึงทำให้เธอหลงคิดเข้าข้างตัวเอง ไอ้ที่ขคราชยอมรับปากช่วยเรื่องนี้ อาจเป็นเพราะตัวชายหนุ่มเอง นั้นอาจมีใจให้เธออยู่ไม่มากก็น้อย แล้วยิ่งเมื่อเขาวางตัวให้เธอเป็นผู้สวมชุดไข่มุกอันดามัน ชุดอัญมณีท้องทะเลชุดเด่นของงานในวันนี้ จึงทำให้โสภิญญาเชิดหน้าลำพองตัว คิดว่าตัวเองนั้นสำคัญที่สุดของงาน จึงทำให้เธอไม่คิดจะสนใจเรื่องเวลา อยากจะมาตอนไหนเธอก็มาอย่างที่เห็นกันอยู่ในตอนนี้นั่งเอง...

“ขอบคุณนะคะพี่ราช...” เธอยกมือขึ้นไหว้เขาอีกครั้งหนึ่ง

“ครับ...” ขคราชยิ้มรับ และบังเอิญรอยยิ้มนั้นตกอยู่ในสายตาของคนที่กำลังเดินออกมาจากห้องแต่งตัวเข้าพอดี

มารตรีชะงักเท้าเดินให้ช้าลง แสร้งทำมองไปอีกด้าน แม้ความจริงเธอจะสะดุดใจกับภาพตรงหน้าอยู่ไม่น้อยก็ตาม

ขคราชเลิกสนใจสาวน้อยน่ารำคาญข้างกาย เขาเริ่มสอดส่ายสายตามองหาเป้าหมาย เพียงไม่นานเขาต้องสะดุดเข้ากับร่างอรชรดูอ่อนหวานไปทั้งเนื้อทั้งตัว ด้วยชุดที่เธอสวมใส่ถ่ายแบบในวันนี้ ช่างดูโดดเด่นขับผิวพรรณขาวนวลตาให้ยิ่งโดดเด่นผ่องอำพันมากขึ้นอีกหลายเท่าตัว จนสายตาคมดุเป็นนิจขยายกว้าง มองภาพงดงามตรงหน้าค้างเติ่งอยู่อย่างนั้นหลายนาที เจ้าของร่างงดงามต้องหลบสายตาคมเข้มแต่แฝงไปด้วยความร้อนแรงนั้นทันทีที่เธอเผลอไปสบเข้า...

“คุณไก่ขา ทิวลี่พานางแบบคนงามมาให้แล้วนะคะ ดูสิ...คนอะไรจับแต่งอะไรก็ช่างสวยไปเสียหมด...” ช่างแต่งหน้ามือหนึ่งจีบปากจีบคออวดผลงานชิ้นโบแดงของตัวเอง และเมื่อผู้จัดการสาวเอี้ยวตัวไปตามเสียง เธอจึงถือโอกาสเฉลยให้นางแบบมือใหม่ได้เห็นในสิ่งที่เธอเรียกร้องไปในตัวเสียเลย...

“เอ่อ...คือ...เอ่อ...นั่นไงคะ ชุดไข่มุกอันดามันที่คุณวิกกี้อยากเห็น...” ผู้จัดการสาวชี้ไปยังลำคอระหงของผู้สวมใส่โดยแอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ เมื่อเธอเหลือบเห็นประกายตาวาวโรจน์ของเจ้านายและนางแบบเส้นใหญ่ ยามเมื่อมองไปตามนิ้วที่เธอชี้บอก ขนแขนในกายจึงลุกชันขึ้น ใจก็แอบนึกเป็นห่วงผู้สวมใส่อยู่ไม่น้อย หากเจ้านายจอมโมโหร้ายอาละวาดขึ้นมาจะทำยังไงกันล่ะทีนี้...

ส่วนโสภิญญาเองก็มองไปตามนิ้วมือของผู้จัดการสาว สายตาที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงามถึงกับเบิกกว้าง อารมณ์ไม่พอใจจึงพุ่งสูงขึ้นอย่างคนที่เคยถูกตามใจกันมาตั้งแต่เด็ก

“กรี๊ด!!!.... นี่มันเรื่องอะไรกันคะคุณไก่ ทำไมแม่คนนั้นถึงกล้าเอาไข่มุกของกี้ไปใส่ได้...กี้ไม่ยอม และกี้ต้องการคำอธิบายด่วนด้วยค่ะ...” ผู้จัดการสาวส่งสายตาลำบากใจ เลยผ่านไปยังเจ้านายหนุ่มของตัวเอง ไม่รู้จะเริ่มต้นอธิบายออกไปว่าอย่างไรดี ในเมื่อความผิดของแม่นางแบบเส้นใหญ่คนนี้ เจ้านายของเธอก็อาจมีส่วนผิดอยู่ด้วยไม่ใช่น้อย นี่ก็คงไปขลุกอยู่ด้วยกันมาจนลืมเวล่ำเวลาของงานไปเลยนะสิท่า ถึงได้พากันมาสายโด่งเอาเสียป่านนี้...

เขาเลยจะรู้ ขคราชเพิ่งได้พบหน้าของโสภิญญาก่อนเลี้ยวมาทางนี้นี่เอง...

“พี่ราช!...กี้ไม่ยอมนะคะ พี่ราชต้องจัดการให้กี้ด้วย กี้จะใส่ชุดไข่มุกเส้นนั้น แม่คนนั้นมันเป็นใครถึงได้ใจกล้าหน้าด้านมาเอาของที่เป็นของกี้ไปใส่กันคะ...” นางแบบเส้นใหญ่ผู้เอาแต่ใจเขย่าลำแขนใหญ่ไปมา เพื่อเรียกร้องจะเอาแต่ใจ ขคราชเมื่อโดนเขย่าแรงๆจึงหลุดออกมาจากภวังค์ ก้มลงมองแขนของตัวเองที่ถูกเขย่าจนรู้สึกรำคาญ

ส่วนมารตรีมองภาพเบื้องหน้าด้วยสีหน้าซีดเผือดลง ขยับกายงามเข้าหาช่างแต่งหน้าสาวประเภทสองด้วยความหวาดหวั่น เธอเริ่มกลัวเกรงกับสายตาคมดุของเขายามมองมาที่เธอ หัวใจดวงน้อยก็พลอยจะฟ่อลงไปเรื่อยๆ เมื่อสิ่งที่เธอเฝ้าเพียรภาวนาขอเอาไว้ก่อนหน้านี้ไม่เป็นผลสำเร็จ...

“ไปถอดไข่มุกเส้นนั้นมาให้วิกกี้สวมแทน แล้วก็ช่วยอธิบายให้ฉันฟังด้วย นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นมา ทำไมถึงให้แม่นั่นสวมไข่มุกชุดพรีเมี่ยมแทนวิกกี้ ฉันสั่งเอาไว้แล้วไม่ใช่หรือไง ว่าใครเหมาะสมจะสวมใส่ไข่มุกเส้นนั้นถ่ายแบบ หรือคำสั่งของฉันมันไม่มีความหมายกับพวกเธอเสียแล้ว...” ขคราชตวาดเสียงกร้าวเพื่อเป็นการกลบเกลื่อนอาการ ณ จังงังเมื่อยามเห็นหญิงสาวที่เขาแสนจะคิดถึง ชายหนุ่มต้องรีบสะบัดความคิดชื่นชมกับความงดงามไร้ที่ติของมารตรีให้หลุดออกไปจากก้านสมองเสียโดยไว เขาไม่อยากให้ใครมาล่วงรู้ไอ้ความรู้สึกเฮ็งซวยที่เขาเองก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้สักที มันคืออะไรกันแน่ ทั้งๆที่เขาคอยย้ำเตือนเฝ้าบอกกับตัวเองเป็นครั้งที่ร้อยที่ล้านว่าเขาเกลียดมารตรีมากมายขนาดไหน แต่ในส่วนลึกของจิตใจ ทำไมเขาถึงได้ไปอาลัยอาวรณ์ โหยหาอยากอยู่ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนนี้อยู่ตลอดเวลาด้วยก็ไม่รู้ด้วย...

“ใครใช้ให้เธอเอามันไปใส่ไม่ทราบหะ ไม่รู้หรือไงว่าไข่มุกเส้นนั้น มันมีมูลค่ามหาศาลมากกว่าผู้หญิงระดับเธอจะเอามันไปสวมใส่ให้เกิดราคี และสร้อยไข่มุกเส้นนั้นมันจึงเหมาะสมกับผู้หญิงสูงส่งอย่างวิกกี้ไม่ใช่เธอ มารตรี...” 

ชายหนุ่มถึงกับลมออกหู หลุดคำพูดหยามหมิ่นในตัวของหญิงสาวออกไปเมื่อเขาเห็นชุดอัญมณีราคาร้อยล้านไปปรากฏอยู่บนลำคอระหงของผู้หญิงที่เขาเฝ้าย้ำบอกกับตัวเองอยู่ตลอดเวลา ว่าเขาต้องรังเกียจเธออย่างเหลือแสนแทน มารตรีได้แต่ยืนเม้มริมฝีปากอิ่มเข้าหากันแต่ไม่พูดตอบโต้อะไร ใบหน้างามก้มลงมองพื้น ปล่อยให้เขาพูดจาทำร้ายจิตใจเธอจนกว่าเขาจะพอใจ พอเหนื่อยเดี๋ยวก็หยุดพูดไปเองนั่นแหละ ถึงจะนึกเสียใจในคำหยามหมิ่นของเขามากมายขนาดไหน แต่สิ่งที่เธอทำได้ ก็คือยืนนิ่งๆยอมให้เขาด่าทอเธอต่อไปเท่านั้นเอง ชายในร่างหญิงมองหญิงสาวข้างกายอย่างนึกเห็นใจ มือหนาจึงยกลูบมือบางเพื่อปลอบใจไปในตัว

ขคราชได้แต่กัดกรามกรอดๆนึกโมโหตัวเองขึ้นมา เพราะตอนแรกเขาก็มัวแต่ตกตะลึงกับความงดงามอย่างไร้ที่ติของแม่นั่น จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นเส้นไข่มุกบนลำคอของเจ้าหล่อน และหากมองกันให้ดีโดยไร้สิ่งอคติใดๆในใจแล้วละก็ เขาก็ไม่อาจยอมรับกับตัวเองได้อีกเช่นกัน ว่าเมื่อของทั้งสองสิ่งที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้นั้น เมื่อมันมารวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน มันช่างดูเป็นอะไรที่ลงตัวอย่างหาข้อบกพร่องไม่ได้เลย

เขาเองก็ออกจะตะลึงกับความงามอย่างหาที่ติไม่ได้สักนิดในตัวของมารตรี ทุกอย่างบนร่างกายของเจ้าหล่อนดูช่างงดงามสง่าหมดจดตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า มันช่างเป็นอะไรที่ดูเหมาะสมกลมกลืนไปกับอัญมณีชุดนั้น จนเหมือนดั่งว่าคุณป้ามหาภัยจอมเจ้ายศเจ้าอย่างสั่งทำไข่มุกเส้นนี้ขึ้นมาเพื่อให้มารตรีสวมใส่อย่างไรอย่างนั้นก็ว่าได้...

“เธอรีบถอดมันออกมาเดี๋ยวนี้...”

เมื่อเสียงทรงอำนาจแผดขึ้นดังลั่น มารตรีที่เบียดกระแซะร่างชายแต่ใจหญิง รีบยกมือเกาะลำแขนของอีกฝ่ายไว้ด้วยความตกใจ แววตาหวานประหวั่นมองเจ้าของสถานที่ด้วยสายตาตัดพ้อน้อยใจ ทำไมเขาต้องมาตวาดเธอด้วยก็ไม่รู้ ใช่ว่าเธออยากจะสวมใส่ไข่มุกเส้นนี้เสียเมื่อไหร่ จะให้เธอใส่อะไรเธอก็ใส่ได้ทั้งหมดอยู่แล้ว หรือไอ้ที่เขาโกรธจนหน้าดำหน้าแดงอยู่นี่เป็นเพราะเห็นเธอเอาไข่มุกที่น่าจะเป็นของคนรักของเขาไปสวมใส่แทน

อืม...ก็อาจจะเป็นไปได้

"พี่ทิวลี่คะ รตรีรบกวนถอดสร้อยให้รตรีหน่อยได้ไหมคะ รตรีจะถอดคืนเขานะค่ะ จะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวกันเสียที..."

"ใจเย็นๆก่อนค่ะคุณน้องขา นี่เป็นคำสั่งจากคุณหญิงช่อฟ้าเหมือนกัน เอาไว้รอคุณหญิงท่านมาตัดสินเองก็แล้วกันนะ หนูรตรีอยู่เฉยๆก่อนเถอะจ้ะ ให้คุณไก่เขาจัดการรับหน้าไปก่อน..." ทิวลี่กระซิบห้ามให้มารตรีใจเย็นๆเอาไว้ก่อน หากถอดคืนตามคำสั่งของขคราชตอนนี้ อีกเดี๋ยวก็ต้องเจอพายุลูกใหญ่จากเจ้าของงานแท้จริงอีกจนได้

“ฉันสั่งให้ไปถอดไข่มุกเส้นนั้นมาไง ไม่ได้ยินกันหรือไงหะ หรืออยากจะหางานใหม่ทำกัน!” ขคราชประกาศขู่ฟ่อขึ้นอีกรอบ จึงทำให้โสภิญญาปรายหางตามองอย่างเย้ยหยันไปยังหญิงสาวที่ยืนหน้าซีดเกาะแขนกะเทยร่างใหญ่ด้วยความรู้สึกภูมิใจ หลงคิดเข้าข้างให้ความสำคัญกับตัวเอง ขคราชต้องถูกใจเธอแน่ๆ เขาถึงได้ลุกขึ้นมาเต้นผางเพื่อยึดสิ่งที่ต้องเป็นของเธอกลับคืนมา

 “ใครกันหรือคะพี่ราช แม่คนนั้นน่ะ” โสภิญญายื่นริมฝีปากตรงไปยังหญิงสาวที่เธอยังไม่รู้จัก “ทำไมถึงได้หน้าด้านหน้าทนไม่ยอมถอดชุดไข่มุกคืนมาให้เจ้าของผู้ที่ต้องสวมใส่มันอย่างแท้จริงเสียที กี้บอกตามตรงเลยนะคะ กี้ไม่รู้จะทนใส่ไข่มุกเส้นนั้นต่อจากแม่นั่นได้หรือเปล่าเสียด้วยสิ นี่คงต้องสั่งให้ช่างเขาเอาไปทำความสะอาดกันยกใหญ่เสียก่อนเอามาให้กี้ใส่ใหม่แล้วล่ะค่ะ ไม่งั้นกี้ไม่ใส่จริงๆด้วย ...” 

โสภิญญาเบะริมฝีปากออกแสดงท่าทางเหมือนรังเกียจสร้อยไข่มุกบนลำคอของมารตรีขึ้นมา เมื่อเธอรู้สึกไม่ถูกชะตากับผู้หญิงที่ดูสวยหมดจดไปทั้งเนื้อทั้งตัวอย่างนึกอิจฉา รางอิ่มจึงเบียดชิดให้อกอวบเสียดสีไปกับลำแขนแข็งแรง ก่อนจีบปากจีบคอเชิดใบหน้าขึ้นพูด เพื่อเรียกร้องในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าอยู่เหนือกว่าคนทั้งงาน

ขคราชไม่ได้รู้สึกรู้สาสักนิดกับสิ่งของเสนอเย้ายวนอวบอิ่ม ที่กำลังเบียดชิดเสียดสีไปมากับลำแขนของตัวเองอยู่ เขาเพียงชำเลืองหางตาลงมองคนน่ารำคาญข้างกาย แต่ต้องข่มใจตัวเองเอาไว้ไม่ให้สะบัดร่างนี้ทิ้งไปซะก่อนความอดทนของเขาจะหมดลง เพราะอย่างน้อยในความน่ารำคาญของโสภิญญา ก็ยังสร้างประโยชน์ให้เขาได้สะใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน

“พี่ไก่ตกลงว่าจะเอายังไงดีค่ะ ถอดหรือไม่ถอด...” ลูกพีชเดินเข้ามาสะกิดแขนหัวหน้าของตัวเองเพื่อเป็นการปรึกษา

ผู้จัดการสาวได้แต่ส่ายหัวไปมาพร้อมกับส่งสายตาหารือกับพนักงานอีกหลายๆคนในห้องนั้น แต่ต่างก็พร้อมใจกันส่ายหน้าหันไปมองกันและกันเลิ่กลั่กไปหมด เมื่อยังไม่รู้จะแก้ไขเหตุการณ์ตรงหน้านี้เช่นไรดี ในเมื่อคำสั่งปลดนางแบบผู้สวมใส่ไข่มุกอันดามัน เป็นคำสั่งมาจากทางเจ้าของงานนี้อย่างแท้จริง และขคราชก็คือเจ้านายของพวกตน สรุปคือจะทำตามคำสั่งฝั่งไหน ก็ล้วนแต่มีผลในเรื่องของความมั่นคงด้านอาชีพแทบทั้งสิ้น...

“พี่ราชคะ ดูพนักงานของพี่สิ ยังยืนซื่อบื่อทำเฉยไม่ยอมทำตามคำสั่งของพี่ราชสักที นี่คงคิดจะไม่เกรงใจกันแล้วใช่ไหม ถึงได้กล้าขัดคำสั่งของเจ้านายได้แบบนี้...” วิกกี้เขย่าแขนเพื่อเอ่ยฟ้อง และเมื่อเงยใบหน้าขึ้นไปมอง ไอ้อาการฮึดฮัดเอาแต่ใจก็เริ่มแผลงฤทธิ์ขึ้นมา เมื่อร่างหนายังคงยืนเฉยไม่ได้กล่าวคำเด็ดขาดออกมาอย่างที่เธอหวังเอาไว้ และต้องหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น เมื่อเธอเห็นสายตาของชายหนุ่ม เผลอมองร่างระหงของผู้หญิงคนนั้นแบบตาไม่กะพริบ จิตใจของคนขี้อิจฉาเลยร้อนรุ่มทนไม่ได้ เมื่อดูๆแล้วตัวเธอนั้นช่างดูด้อยกว่าตรงหน้าอยู่หลายขุม เมื่อไม่เห็นขคราขจะทำตามที่เธอร้องขอเสียที คนที่คิดว่าตัวเองอยู่เหนือกว่าจึงสะบัดหน้าเชิดขึ้นหันไปเล่นงานแม่ผู้หญิงหน้าไม่อายด้วยตัวเองเสียเลย...

“ หึ...หล่อนกล้าดียังไงไม่ทราบย่ะ ถึงได้มาหยิบเอาไข่มุกอันดามันที่มีค่ามหาศาลเส้นนั้นมาใส่แทนฉันได้ นี่เธอไม่รู้หรือไงว่าพี่ราชน่ะเขาต้องการให้ฉันใส่มันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างเธอ...”  มารตรีอยากจะพยักหน้าว่ารู้ ขคราชไม่มีทางให้เธอได้ใส่สร้อยพรีเมี่ยมเส้นนี้แน่ๆ แต่ก็ได้แต่ยืนนิ่งทนรับฟังคำดูถูกต่อไปโดยไม่คิดจะเถียงกลับ ขคราชยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย เมื่อหนนี้เขาไม่เสียแรงที่ใช้มือคนอื่นเป็นการทำร้ายจิตใจของผู้หญิงร้อยมารยาตรงหน้าได้สำเร็จ

“เธอมันก็แค่ผู้หญิงชั้นต่ำธรรมดาๆคนหนึ่งเพียงแค่นั้น อย่าได้มาสะเออะยกตัวตีเสมอคนอย่างฉันไปหน่อยนักเลยน่า เธอก็น่าจะรู้ตัวดีนะว่าสร้อยเส้นนี้มันไม่คู่ควรอะไรกับผู้หญิงสุดแสนจะธรรมดาต่ำต้อยอย่างเธอเลยสักนิด และจงจำใส่หัวสมองกลวงๆของเธอเอาไว้ด้วย ฉันคนนี้ต่างหากล่ะที่เหมาะสมและคู่ควรอย่างยิ่งที่จะสวมใส่ไข่มุกอันดามันเส้นที่อยู่บนคอคางคกอย่างเธอ...” พูดจบโสภิญญาก็ผละตัวเองออกมาจากร่างแกร่ง เพื่อจะเดินเข้าไปเอาสร้อยมาสวมใส่แทนจากมารตรี 

“ถอดมาคืนฉันเสียสิ แม่ผู้หญิงหน้าไม่อาย...” โสภิญญาแบมือออกเพื่อขอสร้อยคืน

 มารตรีไม่ได้พูดอะไรออกมาเพื่อเป็นการปฏิเสธ ในเมื่อผู้หญิงคนนี้อยากได้นัก เธอก็จะถอดคืนมันให้ เรื่องวุ่นวายตอนนี้จะได้จบๆลงเสียที ยิ่งเมื่อได้เห็นแววตาเยาะหยันจากสายตาดำสนิทของคนใจร้าย มารตรีก็ได้แต่จำทนรีบยกมือขึ้นเพื่อเตรียมจะถอดสร้อยคอออกมา

“ไม่ต้องถอดหนูรตรี!...” คำสั่งเฉียบขาดดังแทรกอากาศตรงเข้ามาทางหน้าประตูห้องวีไอพี และเมื่อทุกคนต่างหันไปมองยังเสียงกร้าวนั้น จึงปรากฏร่างอวบในชุดผ้าไหมเนื้อดียืนเด่นสง่าอยู่ตรงนั้น ส่วนข้างกายขนาบตามติดด้วยเลขาคู่ใจนั่นคือคุณผกามาศ

“ฉันต้องการให้หนูรตรีเป็นคนสวมชุดอันดามันชุดนี้เอง ยังมีใครไม่พอใจอีกไหม...หึ...หรือว่าไงตาราช แม่นางแบบฝึกหัดของเธอยังจะมีปัญหาอะไรอีกหรือเปล่า...”ท้ายประโยคคุณหญิงช่อฟ้าปรายตาไปมองยังชายหนุ่มรุ่นลูกด้วยสายตาเชิงตำหนิ

ขคราชเม้มริมฝีปากเข้าหากันสนิททันทีที่เห็นสายตาตำหนิจงใจมองมาที่เขา ให้ตายสิเรื่องนี้คงไม่จบอย่างที่เขาคิดเอาไว้แต่แรก เมื่อคุณหญิงป้าจอมเจ้ายศเจ้าอย่างดันโผล่เข้ามาขัดตอนนี้เสียได้...

“ว่าไงล่ะเธอ...ชื่ออะไรนะฉันจำไม่ได้เสียแล้ว แต่ก็พอจะรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่เหมือนกัน...” น้ำเสียงแสดงถึงอำนาจในตัวถามขึ้น และมันก็ทำให้คนที่ชูคออยู่ก่อนหน้าถึงกับสะดุ้งตกใจอยู่ไม่น้อย รีบลนลานยกมือขึ้นไหว้พร้อมกับกล่าวแนะนำตัวเองปากคอสั่นเทา

“สวัสดีค่ะคุณหญิงป้า...หนูชื่อวิกกี้ เป็นลูกสาวของพ่อบดินทร์ค่ะ คุณพ่อเคยพาหนูออกงานการกุศลบ่อยๆน่ะคะ คุณป้าอาจจะเคยเห็นหนูในงานพวกนั้นมาบ้างแล้วก็ได้...” คุณหญิงช่อฟ้าพยักหน้ารับรู้

“จ้ะสวัสดี...อย่างงั้นหรอกเหรอก็คงจะเป็นอย่างที่เธอบอกนั่นแหละ แต่ลูกหลานของฉันมันเยอะแยะเต็มไปหมดแล้วนะสิ ฉันว่าเธอเรียกฉันว่าคุณหญิงเฉยๆก็พอนะหนู...” โสภิญญาแทบจะหลุดเสียงกรี๊ดออกมาเมื่อได้ฟังคำของคุณหญิงช่อฟ้า ฟังดูก็รู้ว่าเธอกำลังถูกกีดกันให้อยู่ในระดับต่ำลงมา และพนักงานหลายๆคนในห้องนั้นต่างก็ต้องรีบก้มหน้าเพื่อกั้นเสียงหัวเราะด้วยความสะใจเอาไว้อย่างที่สุด

“อ้อ...ได้ข่าวว่ามาทำงานชิ้นแรกก็สายแล้วหรือ...งั้นฉันคงไม่ต้องสาธยายอะไรให้เสียเวลางานของฉันมากไปกว่านี้แล้วใช่ไหม เหตุอันใดฉันถึงต้องการให้หนูรตรีเป็นผู้สวมชุดไข่มุกอันดามันเส้นนั้นแทนเธอ...”

“ค่ะ...หนูต้องกราบขอโทษที่ทำให้งานล่าช้า...” 

นางแบบเส้นใหญ่ผงกศีรษะยอมรับผิด แต่ก็ยังไม่วายเหลือบสายตาวาวแสงส่งไปให้ผู้หญิงอีกคนด้วยความรู้สึกไม่พอใจไม่ได้ ยิ่งเมื่อได้เห็นร่างใหญ่ของชายหนุ่มที่เธออยากได้ก้าวเดินไปยืนซ้อนร่างของผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มือน้อยเลยต้องจิกเข้าหากันแน่น เพื่อระงับเสียงกรีดร้องของตัวเองเอาไว้ไม่ให้มันหลุดออกไป แล้วทำให้เธอต้องโดนปลดออกจากงานชิ้นนี้เหมือนดั่งเช่นที่เธอต้องโดนปลดไม่ให้สวมใส่ชุดอัญมณีชุดเอกของงานไป เพราะความเอาแต่ใจของตัวเอง

“แล้วเราล่ะ...ตาราชมีอะไรจะแย้งกับป้าอีกหรือเปล่า...” คนมีอำนาจในตัวหันไปเล่นงานเจ้าของสถานที่ต่อ ขคราฃไหวไหล่โดยไม่ตอบคำถามอะไร

“เอาล่ะ...งั้นก็เริ่มทำงานกันได้เลยนะพวกเรา ถ้าใครยังมีปัญหาอะไรอีก ก็ให้มารายงานกับฉันได้โดยตรง วันนี้ฉันจะอยู่ดูผลงานจนกว่าจะถ่ายเสร็จก็แล้วกันนะ...” คำประกาศก้องของคุณหญิงช่อฟ้า เรียกสติให้พนักงานทุกคนให้หันกลับมาทำงานตามหน้าที่ของตัวเองอย่างตั้งใจต่อไป คุณหญิงช่อฟ้ากับเลขาของตัวเองเดินแยกกันออกไปยังห้องรับรองที่ทางทีมงานจัดเอาไว้รอ

“ตาราช...ป้ามีเรื่องอยากจะคุยด้วยสักหน่อย เดี๋ยวมาหาป้าที่ห้องรับรองด้วยนะ...” เจ้าของไข่มุกอันดามันหันร่างอวบมาร้องสั่งเอาไว้ก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง คนที่ถูกเรียกไปคุยด้วยรับคำเสียงเรียบ

“ครับคุณป้าเดี๋ยวผมจะตามเข้าไป...” เมื่อรับคำกับผู้อาวุโสที่ตัวเองรู้สึกไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่เสร็จ ร่างหนาในชุดเสือสูทสีเงินเรียบกริบจึงเบียดกระแซะกายเข้าหาร่างหอมตรงหน้า

“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน...แม่ผู้หญิงร้อยเล่ห์” ร่างใหญ่โน้มใบหน้าลงไปกระซิบชิดริมหูสวย ลมที่ถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากหยักเป่ารดลงต้นคอระหง มารตรีถึงกับสะดุ้งโหยง ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยสักนิด นี่เขามายืนซ้อนอยู่ทางด้านหลังของเธอตั้งแต่ตอนไหนกัน 

“เสร็จงานแล้วขึ้นไปหาฉันที่ห้องทำงานด้วย ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเธอ อ้อ...เธอคงรู้ใช่ไหมถ้าหากเธอขัดคำสั่งของฉัน แล้วผลลัพธ์มันจะออกมาเป็นเช่นไร เพราะฉะนั้น อย่าท้าทายฉันโดยการไม่ทำตามคำสั่งอย่างเด็ดขาด เข้าใจหรือเปล่ากับสิ่งที่ฉันพูด...” 

แต่ก่อนที่มารตรีจะพยักหน้ายอมรับแต่ดุษฎี เสียงทรงอำนาจก็ดังแทรกขึ้นมาอีก จนขคราชได้แต่พ่นลมหายใจออกมาอย่างกระแทกกระทั้นตามอารมณ์คนไม่ชอบโดนขัดใจ

“ตาราช...เร็วๆสิ มัวทำอะไรอยู่ล่ะนั้น ปล่อยให้หนูรตรีเขาไปเตรียมตัวได้แล้ว จะไปข่มขู่อะไรเขาอีกล่ะหึ...มาๆตามป้ามาเดี๋ยวนี้เลยมา...” ตอนแรกคุณหญิงช่อฟ้าที่กำลังจะก้าวเดินออกไปจนจะพ้นประตูอยู่แล้ว แต่กลับต้องหยุดชะงักเท้าลง เมื่อเลขาวัยกลางคนสะกิดให้นางหันไปดูพฤติกรรมชวนปวดหัวของลูกชายหุ้นส่วนเพื่อนสนิทของนาง ชายหนุ่มที่ทำท่าทำทางคล้ายๆจะกินหัวนางแบบที่นางชื่นชมนิสัยได้อยู่แล้วนั้น ทำให้คุณหญิงช่อฟ้าส่ายหน้าอย่างระอา ก่อนจะตะโกนเรียกให้ชายหนุ่มถอยห่างออกมาจากหญิงสาวผู้น่าสงสารโดยเร็ว...

“คร้าบคุณป้า...ผมจะตามไปเดี๋ยวนี่ล่ะคร้าบ...” ขคราชผงกศีรษะขึ้นไปร้องตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดใจ และเมื่อชายหนุ่มเห็นทั้งสองผู้ใหญ่จอมจุ้นจ้านหมุนร่างตั้งท่าจะเดินออกไป ใบหน้าหล่อจึงฉกวูบลงมาขโมยหอมแก้มใสอย่างอดใจไว้ไม่อยู่ฟอดใหญ่

“คุณ!...” มารตรีได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อใบหน้าเห่อขึ้นสีแดงก่ำ เมื่อเห็นคนใจร้ายผละร่างเดินห่างออกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะร่วน เธอจึงรีบหมุนร่างเดินก้มหน้างุดหลบไปจากที่ตรงนั้นอีกคน โดยไม่กล้าแม้จะเงยหน้าขึ้นมองสำรวจรอบกายสักนิด ว่าอาจจะมีคนเห็นในการกระทำฉวยโอกาสของคนหน้าไม่อายบ้างหรือเปล่า...

*******************