เล่ห์รัก รอยมลทิน

บทที่ 2

“พ่อขอให้อิ๋วมีความสุขนะลูกนะ ฝากยัยอิ๋วด้วยนะตาเกื้อ น้องอาจยังเด็ก…แต่เรื่องงานบ้านงานเรือนรับรองว่าไม่เป็นสองรองใครแน่นอน” คุณประทีปที่อาสามาส่งตัวคู่บ่าวสาวเข้าห้องหอแทนภรรยาที่หนีกลับบ้านตั้งแต่งานยังไม่เลิกเพราะทนมองภาพตรงหน้าไม่ได้เอ่ยขึ้นอย่างภาคภูมิใจในตัวของบุตรสาวคนเล็ก ที่ไม่เคยทำให้ท่านผิดหวังเลยสักครั้ง แต่ไม่รู้ทำไมบางครั้งก็เหมือนยังรักและดูแลริ้วแพรได้ไม่ดีพอ  อาจเพราะต้องแบ่งส่วนนี้ไปให้ภรรยาและลูกใหม่ด้วย

           “ครับคุณพ่อ” เกื้อคุณตอบรับเพียงสั้นๆ เรื่องนั้นเขาไม่เถียงเลยสักนิดเพราะบ่อยครั้งเวลาไปเยี่ยมท่านที่บ้านก็มักจะเห็นภรรยาตัวน้อยปัดกวาดเช็ดถูไปทั่วบ้าน หนแรกที่ได้เห็นหลงคิดด้วยซ้ำว่าเธออาจจะเป็นลูกสาวแม่บ้านด้วยคงไม่มีลูกสาวเจ้าของบ้านที่ไหนจะไปทำอะไรแบบนั้นได้แน่  แต่สุดท้ายความจริงที่ได้รู้มันก็ทำให้ต้องตกใจ

           “พ่ออยากให้แม่ได้มาอยู่กับเราวันนี้ แม่เขาคงมีความสุขที่ได้เห็นอิ๋วแต่งชุดเจ้าสาวนะว่าไหม” ริ้วแพรแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เพราะมันนานมากแล้วที่เธอไม่เคยได้ยินบิดาเอ่ยถึงมารดาผู้ล่วงลับให้ได้ยิน  เธอเองก็อยากให้แม่ได้มาอยู่กับเธอในวันนี้ แต่ก็คงทำได้แค่คิด

           เธอเชื่อเสมอว่าท่านยังไม่ไปไหน ยังวนเวียนอยู่ใกล้ๆ คอยเป็นกำลังใจให้ในวันที่อ่อนแอ   มันคือความเชื่อเดียวที่ทำให้เธอมีกำลังใจ

           “พ่อเองก็ขอต้อนรับหนูอิ๋วเข้าสู่ครอบครัวของเรานะลูกนะ ส่วนแกเจ้าเกื้อ ดูแลน้องให้ดี อย่าทำให้พ่อกับแม่น้องที่อยู่บนสวรรค์ต้องผิดหวัง” เกื้อคุณพยักหน้ารับคำสั่งของบิดาก่อนจะหันไปหามารดาบ้าง

           “ส่วนแม่ก็ขอให้เราสองคนมีความสุขกับชีวิตคู่นะลูกนะ แม่เชื่อว่าสักวันลูกชายแม่จะต้องได้เห็นสิ่งที่แม่เห็นมาตลอด แม่ดีใจที่ได้หนูอิ๋วเป็นลูกสะใภ้ ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวของเรานะลูกนะ” ริ้วแพรโผเข้ากอดแม่สามีทั้งน้ำตา เธอรักท่านเหมือนกับแม่คนหนึ่งเพราะท่านมีเมตตากับเธอมาโดยตลอด สิ่งนั้นเทียบไม่ได้เลยกับแม่เลี้ยงของเธอเพราะเธอไม่เคยสัมผัสถึงความรักความห่วงใยของคนๆ นั้นสักครั้ง

           “เอาล่ะ ผมว่าเราออกไปกันดีกว่า เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวเขาจะได้มีเวลาผลิตหลานตัวน้อยๆ ให้พวกเราได้อุ้มเล่นกันเสียที พ่อเชื่อในมือแกนะเจ้าเอื้อ” คุณประทีปพูดขึ้นอย่างติดตลกก่อนจะเดินนำคนอื่นๆ ออกจากห้อง  ปล่อยให้คู่ข้าวใหม่ปลามันอยู่กันตามลำพังสองต่อสอง

           “พี่เกื้อจะอาบน้ำเลยไหมคะ เดี๋ยวอิ๋วไปเตรียมน้ำให้” ริ้วแพรเป็นคนแรกที่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดขึ้น เธอไม่ค่อยมีโอกาสได้อยู่กับเกื้อคุณตามลำพังแบบนี้สักเท่าไหร่ พอได้มีโอกาสแทนที่จะมีความสุขเหมือนที่เคยคิดไว้ กับรู้สึกอึดอัดแบบแปลกๆ อาจเป็นเพราะสถานการณ์ที่กำลังเผชิญ มันค่อนข้างแตกต่างไปจากทุกที

           “อืม” ซึ่งเมื่ออีกคนขานรับเธอจึงลุกขึ้นเดินหอบเอาชุดเจ้าสาวที่ยาวลากพื้นหายเข้าไปในห้องน้ำ    เพื่อทำหน้าที่ภรรยาเป็นครั้งแรก

           เกื้อคุณได้แต่มองตามภรรยาป้ายแดงที่หายเข้าไปในห้องน้ำด้วยความสับสน ไม่อยากจะเชื่อว่าตอนนี้เขาจะได้ผู้หญิงที่แทบไม่เคยอยู่ในสายตามาเป็นเมีย คิดไม่ออกเลยว่าเขากับเธอจะใช้ชีวิตคู่ร่วมกันยังไงเพราะไม่ว่าจะเป็นนิสัย การใช้ชีวิต ความชอบล้วนก็ต่างกันไปหมด       ไม่มีอะไรที่เขากับริ้วแพรจะเข้ากันได้เลยสักอย่าง!

           “พี่เกื้อคะ…” ชายหนุ่มพาตัวเองหลุดออกมาจากความคิดเมื่อเสียงเรียกเบาๆ ของคนที่หายไปนานหลายนาทีดังขึ้น ก่อนเขาจะเดินผ่านร่างบอบบางเข้ามาในห้องน้ำ     ไม่มีแม้แต่จะคำขอบคุณให้ได้ยิน

           ริ้วแพรนั่งรอสามีที่หายเข้าไปในห้องน้ำนานเกือบครึ่งชั่วโมงก่อนเขาจะเดินออกมาในสภาพที่ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนที่กำลังจะเข้านอนสักนิด      ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ได้ถึงความสงสัยจึงได้เฉลยออกมา

           “นี่เธอคงไม่คิดว่าฉันจะเข้าหอกับเธอคืนนี้จริงๆ หรอกใช่ไหม”

           “ปะ…เปล่าค่ะ อิ๋วไม่ได้คิดแบบนั้น”

           “งั้นก็ดี เพราะถึงเธอจะคิดมันก็คงไม่มีทางเกิดขึ้น! เราสองคนแต่งงานกับแค่หลอกๆ ถึงแม่ฉันจะชอบเธอและอยากได้เธอเป็นลูกสะใภ้มากแค่ไหน…แต่ฉันก็ไม่ได้คิดพิศวาสอะไรเธออยู่ดี เพราะฉะนั้นเธอควรจะอยู่ในที่ที่ควรอยู่ และเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเราสองคนจะหย่าขาดจากกันทันที! สงสัยอะไรอีกไหม..” ริ้วแพรทำได้เพียงส่ายหน้าแทนคำตอบกลับไป ทุกคำพูดของเขามันชัดเจนจนเธอไม่ต้องถามหาความจริงอะไรอีกเลย  เธอรู้ได้ทันทีเลยว่าเขาไม่ชอบกัน

           และคงไม่มีวันที่เขาจะมารักผู้หญิงจืดชืดไร้รสชาตอย่างเธอได้

           แต่ถึงจะรู้เช่นนั้นใจเจ้ากรรมก็ยังรู้สึกเจ็บ เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบแต่นี่กลับเป็นครั้งแรกที่ได้ยินมันจากปากเขา     ไม่แปลกที่จะรู้สึกเจ็บ

           “คืนนี้เธอนอนที่นี่ไปก่อนก็แล้วกัน เอาไว้พรุ่งนี้เช้าฉันจะมารับไปเก็บของกลับไร่ ถ้ามีใครถามก็บอกว่าเราสองคนเข้าหอกันทั้งคืน เข้าใจที่พูดไหม” เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวพยักหน้ารับแทนคำตอบ เธอจ้องมองร่างสูงโปร่งของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีหมาดๆ ของตัวเองที่ตอนนี้กำลังเดินออกไปจากห้อง     คิดอยู่นานจึงตัดสินใจเอ่ยถามเขา

           “แล้วพี่เกื้อจะไปไหนคะ”

           “กฎข้อแรกที่เธอควรจำมันให้ขึ้นใจเมื่ออยู่ด้วยกันริ้วแพร…อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน!” นั่นคือคำตอบที่เธอได้รับก่อนเกื้อคุณจะพาตัวเองออกไปจากห้อง  ทิ้งให้เธอผู้เป็นเจ้าสาวเข้าหอเพียงลำพังทั้งคืน