เล่ห์รัก รอยมลทิน

บทที่ 1

“ช่วยทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยได้ไหม! อยากให้คนในงานนินทาเอารึไงว่าฉันแต่งงานกับซากศพ!” น้ำเสียงหงุดหงิดของเจ้าบ่าวที่วันนี้หล่อเหลามากกว่าวันไหนๆ    ยังคงดังมาให้ได้ยินติดต่อกันหลายนาที

           “อิ๋วขอโทษค่ะ” ริ้วแพรรับคำเพียงสั้นๆ ก่อนจะฝืนยิ้มแสร้งมีความสุขกับงานแต่งจอมปลอมที่ถูกจัดขึ้นตามกำหนด แต่เจ้าสาวกลับถูกเปลี่ยนตัวเป็นเธอแทนที่จะเป็นพี่สาวที่หายตัวไปเพื่อไม่ให้สองครอบครัวต้องเสียหน้า    มันไม่ได้เกิดขึ้นมาจากความรัก     ไม่ใช่เลย

           “ต้องจดทะเบียนสมรสด้วยเหรอครับแม่” ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นเกื้อคุณก็หันไปถามมารดาเมื่อเห็นนายอำเภอเดินเข้ามาในงานพร้อมกับซองเอกสารสำคัญบางอย่างที่มันทำให้เขารู้ได้ทันทีที่เห็น

           “ต้องจดสิ แล้วหลังจากแต่งงานเสร็จหนูอิ๋วก็ต้องย้ายไปอยู่กับพวกเราที่ไร่ด้วยนะลูก แม่ไม่อยากให้แยกกันอยู่ กลัวคนจะสงสัยเอา” คุณกันติมาตอบพร้อมส่งยิ้มอบอุ่นให้ลูกสะใภ้ที่แสนจะถูกใจนาง อันที่จริงนางรู้สึกเอ็นดูริ้วแพรมากกว่ารสิกาด้วยซ้ำ จำได้ว่าเจอกันครั้งแรกเด็กสาวก็แสดงกิริยามารยาทอ่อนหวานให้ได้เห็น ซึ่งมันช่างถูกใจนางไปหมดต่างจากคนพี่ที่ดูโตเกินวัย อีกทั้งชอบใช้คำพูดเจนจัดเกินตัวจนพาลรู้สึกไม่น่าฟัง  ไม่แปลกที่นางจะชอบคนน้องอย่างริ้วแพรมากกว่า

           “ครับ แม่ว่ายังไงผมก็ว่างั้น”

 แม้จะเอาแต่ใจตัวเองเพราะเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน แต่เกื้อคุณก็ไม่เคยคิดขัดใจมารดาได้เลยสักครั้ง เขาจำต้องยอมจดทะเบียนสมรสกับริ้วแพร ผู้หญิงที่ห่างไกลจากความชอบของตัวเองชนิดที่ว่าไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตเขาจะมีวันนี้  วันที่ต้องแต่งงานกับหล่อน

           เธอเป็นคนสวยอันนี้เขายอมรับ แต่ด้วยนิสัยของเธอที่มันช่างแตกต่างกับรสิกาผู้พี่ราวฟ้ากับเหวเลยทำให้เขาไม่ค่อยจะชอบหน้าเธอเท่าไหร่ ต่างจากรสิกาที่ดูเป็นสาวสมัยใหม่กล้าคิดกล้าทำได้อย่างน่ารัก แต่แล้วเมื่อธาตุแท้ของหล่อนปรากฏเขาถึงได้รู้ว่าตัวเองหลงผิดมานานมากสิ่งที่ได้จากอดีตคนรักมีเพียงสิ่งเดียวคือบทเรียนราคาแพง

           ส่วนน้องสาวผู้อ้อยสร้อยของเธอ ถือว่าเป็นของแถมก็แล้วกัน!

           งานแต่งงานยังคงดำเนินไปอย่างเรียบง่าย แม้จะมีแขกในงานจำนวนไม่น้อยที่ยังสงสัยว่าเหตุใดเจ้าสาวถึงถูกเปลี่ยนตัวเป็นคนน้องแต่กลับไม่มีใครกล้าพูดหรือแสดงความเห็น     ด้วยกลัวจะเกิดเรื่องขึ้น

           “เป็นอะไร!” เกื้อคุณเอ่ยถามเจ้าสาวข้างกายเมื่อเห็นหล่อนขยับเท้าไปมาอยู่นานสองนาน

           “รองเท้ากัดค่ะ” ซึ่งริ้วแพรก็ตอบไปตามความจริง อยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าเธอไม่เคยสวมรองเท้าส้นสูงขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ไม่เคยมายืนฉีกยิ้มต่อหน้าแขกนับพันที่เขาเชิญมาร่วมงานแบบนี้

           “ยุ่งยาก น่ารำคาญ!!” คนขี้หงุดหงิดตวาดลั่นตามนิสัยที่ไม่ค่อยแคร์ว่าใครจะรู้สึกเช่นไรต่อคำพูดตัวเอง คำนั้นทำให้อีกคนน้ำตาคลอ   ยิ่งได้เห็นมันยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด    เกลียดนักคนเจ้าน้ำตา

           “อยากโดนดีใช่ไหมริ้วแพรห๊ะ! อย่าร้อง!” ยิ่งถูกตวาดน้ำตาก็ยิ่งไหล ริ้วแพรไม่ได้อยากเป็นคนอ่อนแอเพราะรู้ดีว่าสามีไม่ชอบแต่ครั้นจะให้เธอหยุดทุกสิ่ง  ที่เป็นไปเองตามธรรมชาติก็คงทำไม่ได้ง่ายๆ

           “หนูอิ๋วร้องไห้ทำไมลูก แกทำอะไรน้องตาเกื้อ!” เดือดร้อนไปถึงคุณกันติมาที่รีบจูงสามีตรงเข้ามาไถ่ถามเมื่อเห็นลูกสะใภ้คนสวยร้องไห้   ก่อนจะหันไปตวาดบุตรชายที่เอาแต่ยืนปั้นหน้าดุทันทีที่มาถึง

           “ผมเปล่า” เกื้อคุณตอบมารดาเพียงสั้นๆ ไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ที่มารดาแสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นใยแม่ลูกสะใภ้ข้างกายอย่างออกนอกหน้า ขณะที่เกือบๆ จะกินหัวเขาเพียงเพราะคิดว่าเขาทำให้ริ้วแพรมีน้ำตาเสียอย่างนั้น  สรุปแล้วเขาหรือผู้หญิงคนนั้นกันแน่ที่เป็นลูกท่าน

           “จริงรึเปล่าหนูอิ๋ว พี่เขาทำอะไรบอกแม่มา เดี๋ยวแม่จัดการให้”

           “พี่เกื้อไม่ได้ทำอะไรค่ะคุณป้า อิ๋วเจ็บเท้าก็เลยร้องไห้เองค่ะ” ริ้วแพรรีบตอบเพราะไม่อยากให้สองแม่ลูกต้องมาทะเลาะกันเพราะความงี่เง่าไม่ได้เรื่องของเธอ     เธอไม่อยากมีปัญหากับทุกคนในวันนี้

           “โถคนดี รองเท้ากัดใช่ไหมลูก มานี่มาเดี๋ยวแม่พาไปเปลี่ยน” ท่าทีโอบประคองราวกับกลัวว่าลูกสะใภ้จะบุบสลายตายจากหากสัมผัสแรงๆ ของมารดาทำให้เกื้อคุณได้แต่ยืนมองภาพนั้นด้วยความตกใจไม่น้อย แม้ว่าแม่เขาจะใจดีแต่ก็ไม่บ่อยเลยที่ท่านจะแสดงท่าทีเหมือนชอบพอในตัวของใครสักคนให้ได้เห็นแบบนี้ พอจะหันไปถามบิดาท่านก็ชิงเฉลยความจริงที่คงจะมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ไม่เคยรู้มาก่อนให้ได้ฟัง

           “แม่แกเขาชอบหนูอิ๋วมาก รายนั้นเขาเป็นลูกค้าเจ้าประจำร้านเค้กของเมียแก เห็นแบบนี้แกเตรียมตัวกลายเป็นหมาหัวเน่าได้เลยไอ้เกื้อ” คุณคิมเอ่ยบอกบุตรชายพร้อมแสยะยิ้มให้อีกฝ่ายที่กำลังยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ เขาและภรรยาต่างก็ตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เหมือนภรรยาเขาจะดีใจมากกว่าที่จู่ๆ   ก็ได้หนูริ้วแพรมาเป็นลูกสะใภ้

           ทั้งเรื่องที่เรียกตัวนายอำเภอมาเพื่อจดทะเบียนให้กับทั้งคู่ก็เป็นอีกหนึ่งแผนการของคนช่างคิดที่อยากให้ทั้งสองคนเป็นสามีภรรยากันจริงๆ ไม่ใช่แค่แต่งงานบังหน้า ปกปิดความผิดที่ใครอีกคนสร้างเอาไว้แล้วหนีหายออกไปจากบ้านจนถึงตอนนี้ก็ยังติดต่อไม่ได้อยู่

           แต่สุดท้ายแล้วไม่ว่าเจ้าลูกชายตัวดีของเขามันจะเลือกใคร เขาและภรรยาก็พร้อมที่จะรักผู้หญิงคนนั้นด้วยอย่างไม่มีข้อแม้อยู่ดี…

           เป็นนานกว่าเกื้อคุณจะได้ตัวภรรยาคืนจากมารดาที่ตอนนี้อารมณ์ดีขึ้นมากเมื่อได้เห็นลูกสะใภ้เจ้าน้ำตาได้เปลี่ยนรองเท้าคู่ใหม่ เขากับริ้วแพรควงกันขอบคุณแขกในงานจนครบก่อนจะถูกส่งตัวเข้าห้องหอซึ่งถูกจองไว้ที่ชั้นบนสุดของโรงแรม  ที่เหมาทั้งหมดเพื่อจัดงาน