ตอนที่ 7
1134 Words
“ลัล...ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คุณไมค์พูดนะคะ”
“นี่เธอหาว่าฉันกล่าวหาเธอมั่วๆ อย่างนั้นหรือ”
“ปละ เปล่าค่ะ ลัล...ลัลไม่ได้...”
หล่อนพยายามจะอธิบายแต่เขาไม่เปิดโอกาสให้เลย
“หึ...”
เขาแค่นยิ้มหยัน
“นี่ถามจริงๆ เถอะ สมองไม่เคยคิดอะไรดีๆ เลยใช่ไหม นอกจากคิดจะจับผู้ชายรวยๆ ไปวันๆ”
“คุณไมค์...ลัลไม่ได้...”
เขาไม่คิดจะฟังคำพูดของหล่อนเลย ดวงตาที่เขามองมาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง จนหล่อนสะท้านไปด้วยความปวดร้าว สองขาแทบจะทรงตัวยืนไม่อยู่
“ไปจากบ้านของฉันซะ”
“คุณ...คุณไมค์”
หล่อนเผยอปากเรียกชื่อของเขาเสียงเบาหวิว น้ำตาฉ่ำไปทั้งดวงตา ศีรษะทุยสวยส่ายไปมาจนเส้นผมสีดำขลับที่ถูกรวบเอาไว้เป็นหางม้าด้านหลังสะบัดไปมาแรงๆ
“ทำไม? ที่ยังไปไม่ได้เพราะต้องการเงินไปตั้งตัวใช่ไหม”
เขายังดูถูกดูแคลนหล่อนไม่หยุด
“ไม่ใช่นะคะ ลัล...ลัลไม่รู้จะไปไหน”
“ตอแหล! ผู้ชายของเธอมีเป็นพรวน ไปอยู่กับไอ้หน้าโง่คนไหนสักคนก็ได้นี่”
“ลัล...ไม่ได้มีใครนะคะ”
“ฉันไม่สนใจหรอกว่าเธอจะมีใคร หรือจะเป็นเมียใคร แต่สิ่งที่ฉันต้องการก็คือ การหายไปของเธอ”
เข่าทั้งสองข้างแทบทรุดลงกองกับพื้น นี่หล่อนทำผิดอะไรนักหนา หล่อนอยู่เงียบๆ ไม่สร้างความเดือดร้อน แอบรักแอบชอบเขาโดยไม่คิดจะเปิดเผย ได้แค่แอบมอง แค่ฝันถึง แค่นั้นเอง แต่ทำไม...ทำไมเมสันถึงได้รังเกียจ และชิงชังหล่อนถึงเพียงนี้ด้วย
“ลัล...ทำอะไรผิดเหรอคะ”
หล่อนกัดฟันถามหาเหตุผลจากผู้ชายหน้าตาเกรี้ยวกราดเบื้องหน้า
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าเธอทำอะไรผิด รู้แค่ว่าฉันเกลียด...เกลียดขี้หน้าเธอ ไม่อยากเห็นหน้าเธอก็พอแล้ว”
“คุณไมค์...?!”
“จะไปได้เมื่อไหร่”
“ลัล...ลัลขอโทษนะคะ ลัลไม่รู้จะไปไหนจริงๆ ตั้งแต่เกิดมาลัลก็เห็นที่นี่ ลัลคงไปอยู่ที่อื่นไม่ได้...คุณไมค์อย่าไล่ลัลไปไหนเลยนะคะ ลัลขอร้องล่ะค่ะ”
“แต่ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ...!”
เขาเดินเข้ามาหา ขยุ้มหัวไหล่ทั้งสองข้างของหล่อนแรงๆ
“วันนั้นถ้าเธอตายไปด้วย ฉันก็คงไม่ต้องมาทรมานกับการเห็นหน้าผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอแบบนี้ ลัลดา!”
“คุณไมค์...”
หล่อนครางชื่อเขาออกมา น้ำตาไหลไม่หยุด ช้อนตามองเขาอย่างตัดพ้อน้อยใจ
ทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ เกลียดหล่อนขนาดนั้นเชียวเหรอ...?
“ฉันขยะแขยงเธอ ไปซะ ไปให้พ้นจากที่นี่ ยิ่งเร็วยิ่งดี”
หล่อนส่ายหน้าน้ำตาไหลพราก
“ลัล...ไม่มีที่ไปจริงๆ ค่ะคุณไมค์ ลัล...ลัลขอโทษ...”
“ต้องการเงินเท่าไหร่ บอกมา ฉันจะเขียนเช็คให้”
“ลัล...ไม่ได้ต้องการค่ะ”
“แล้วเธอต้องการอะไร หรือว่าต้องการให้ฉันอึดอัดใจจนตายไป หา! ลัลดา”
“คุณไมค์...ลัลเจ็บ...”
หล่อนร้องไห้จ้าเหมือนเด็กน้อย
“เจ็บสิดี จะได้ไปให้พ้นหน้าฉันเสียที”
เมสันสติแตก เขาเขย่าร่างอรชรตรงหน้าแรงๆ ด้วยโทสะร้ายกาจ เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ยามเผชิญหน้ากับแม่สาวใช้หน้าหวานคนนี้ และมันก็ทำให้เขาเผลอทำร้ายหล่อนทุกครั้ง
“จะยอมไปหรือยัง ลัลดา จะออกไปจากชีวิตของฉันได้หรือยัง จะไปได้หรือยัง!”
“คุณไมค์...ลัลเจ็บ...ปล่อย...ปล่อยลัลเถอะ...ค่ะ...”
หล่อนวิงวอนด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง ร่างกายค่อยๆ หมดความรู้สึกลงช้าๆ และเพียงไม่นานสติของหล่อนก็ดับวูบลงไป ร่างเล็กล้มครืนลงต่อหน้า เมสันตกใจไม่น้อยจนต้องรีบช้อนร่างของลัลดาเอาไว้
“ลัลดา...ลัลดา...นี่อย่ามาใจเสาะแบบนี้นะ ลัลดา!”
เขาเรียกหล่อน เขย่าร่างเล็กของหล่อน แต่หญิงสาวก็ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นคืนสติขึ้นมา
เมสันกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างหงุดหงิด “บ้าชิบ ทำไมจะต้องมาเป็นลมตอนนี้ด้วย”
ชายหนุ่มไม่มีทางเลือก จำต้องอุ้มร่างของลัลดาขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน และเดินกลับเข้าไปในบ้าน เขามองหาคนใช้คนอื่น แต่ไม่มีใครโผล่หน้าผ่านมาทางนี้สักคน เขากัดฟันแน่นด้วยความโมโห เดินอุ้มร่างของ ลัลดาไปวางทอดยาวบนโซฟาในห้องรับแขก
“หายหัวไปไหนกันหมดบ้านเนี่ย”
ความหงุดหงิดเพิ่มทวีขึ้นหลายเท่าตัว เขาหันกลับมาตวัดตามองตัวต้นเหตุ แล้วสายตาก็สะดุดเข้ากับความงดงามของใบหน้าหวานซึ้งของลัลดา
เขารู้มาตลอดว่าลัลดาสวยงาม แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะหยุดชิงชังหล่อน
“ก็แค่เสแสร้งทำเป็นใสซื่อ ทั้งๆ ที่จิตใจหยาบช้า”
แม้จะพยายามเกลียดชัง แต่วูบหนึ่งก็อดไม่ได้ที่จะพลั้งเผลอ เมื่อสายตาถูกสะกดนิ่งให้หยุดที่กลีบปากอิ่มสีแดงระเรื่อ เสมือนเจ้าหล่อนคือทายาทของผลเชอร์รีสุกไม่มีผิด แดงฉ่ำน่าจุมพิตเป็นที่สุด ศีรษะทุยได้รูปค่อยๆ โน้มต่ำลงไปหาเชื่องช้า ดวงตาคมกริบไม่ได้ละไปจากริมฝีปากอิ่มเต็มเลยแม้แต่ขณะจิตเดียว
“เอ่อ...มีอะไรให้ช่วยไหมคะคุณไมค์”
เสียงอึกอักของสาวใช้ที่ดันบังเอิญเดินผ่านมาตอนนี้พอดิบพอดีราวกับสวรรค์แกล้ง ทำให้เขาได้สติ รีบดึงตัวตั้งตรง และลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว เขาหันไปหาสาวใช้ด้วยสีหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึก
“ลัลดาเป็นลม ฉันเลยอุ้มมาวางไว้ที่นี่ เธอช่วยปฐมพยาบาลให้ฟื้นด้วยแล้วกันนะ”
“เอ่อ...ค่ะ คุณไมค์”
สาวใช้รับคำงงๆ ขณะชะโงกมองผ่านร่างของเมสันไปยังร่างที่นอนเหยียดยาวของลัลดา
“แล้ว...พี่ลัลเป็นลมได้ยังไงเหรอคะ”
เมสันตวัดสายตาคมปลาบมองคนตั้งคำถาม
“ฉันไม่ใช่เทวดา จะได้รู้ว่าแม่นี่เป็นอะไร ช่วยอุ้มมานี่ก็ดีแค่ไหนแล้ว”
“ค่ะ...”
“ดูแลให้ดี อย่าให้ตายในบ้านของฉันเชียว”
“ค่ะ...คุณไมค์”
แล้วชายหนุ่มก็เดินลงส้นผ่านร่างของสาวใช้ออกไปนอกห้องรับแขก มุ่งหน้าขึ้นไปชั้นบนทันที
สาวใช้มองตามไปด้วยสายตาไม่เข้าใจ ก่อนจะพึมพำออกมา
“ก็เห็นอยู่ว่ากำลังจะจูบพี่ลัล...หรือว่าเราตาฝาด”
คนพูดส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาลัลดาที่นอนไม่ได้สติอยู่ด้วยความเป็นห่วง และรีบทำการปฐมพยาบาลให้ฟื้นตามคำสั่งของเจ้านาย
- Writer
