ตอนที่ 6
1053 Words
รถสปอร์ตคันงามของเมสันแล่นเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล
“ขอบคุณนะคะไมค์ ไว้กรจะโทรหานะคะ”
หญิงสาวปลดเข็มขัดนิรภัย และหันมาระบายยิ้มให้กับบุรุษรูปหล่อข้างตัว
“แน่ใจหรือครับว่าจะไม่ไปค้างที่บ้านของผมคืนนี้ ผมยินดีต้อนรับกรเสมอนะ ไม่ต้องเกรงใจเลย”
กรแก้วระบายยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหุบลง แสดงสีหน้าไม่ค่อยสบายใจออกมา
“กรไม่อยากไปรบกวนคนของคุณน่ะค่ะ”
“คุณพูดแบบนี้อีกแล้ว มีอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่าคนของผมทำไม่ดีกับคุณ”
กรแก้วแสร้งทำหน้ากระอักกระอ่วนใจ “ไม่รู้ว่ากรควรจะพูดออกไปดีหรือเปล่านะคะ”
“กรครับ มีอะไรก็บอกผมได้เลย เราเป็นเพื่อนกันมานานแล้วนะครับ พูดมาเถอะ”
ยิ่งกรแก้วพูดแบบนี้ เขาก็ยิ่งเต็มไปด้วยความแคลงใจ
“แต่ไมค์อย่าไปดุด่าว่าเธอนะคะ”
“เธอ? คุณหมายถึงใครหรือกร”
ยิ่งเมสันเต็มไปด้วยความสงสัยเท่าไหร่ หล่อนก็ยิ่งพึงพอใจ และจะปั่นหัวเขาให้เกลียดลัลดามากขึ้นยิ่ง
“ลัลดาน่ะค่ะ”
ใบหน้าของเมสันบูดขึ้นทันตาเห็น “แม่นี่ก่อเรื่องอะไรอีกล่ะครับ ผมคิดผิดจริงๆ ที่ให้ลัลดาดูแลคุณ”
“คือ...ลัลดาก็ไม่ได้ทำอะไรกรหรอกค่ะ แต่...คำพูดบางคำของ ลัลดาไม่ค่อยจะเป็นมิตรเท่าไหร่น่ะค่ะ”
“ยังไงครับ”
“ก็...ลัลดาบอกกรว่าห้ามมายุ่งกับคุณน่ะค่ะ แถมยังบอกอีกว่าคุณมีเจ้าของอยู่แล้ว”
เมสันกำมือแน่น นัยน์ตาลุกเป็นไฟ “ร้ายกาจนัก คุณไม่ต้องคิดมากนะกร ผมจะจัดการกับผู้หญิงเจ้ามารยาอย่างลัลดาให้ รับรองหล่อนจะไม่กล้ามาพูดแบบนี้กับคุณอีก”
“กร...ไม่ได้คิดอะไรหรอกค่ะ แค่เสียใจนิดๆ ที่ถูกมองไม่ดี ทั้งๆ ที่กรเป็นเพื่อนของคุณ”
เมสันกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ ยิ่งมองว่าลัลดาเลวร้ายมากยิ่งขึ้น
“ผมคงต้องไล่แม่นั่นออกไปจากบ้านจริงๆ จังๆ สักที เอาไว้ใกล้ตัวก็ยิ่งก่อปัญหา”
“อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลยค่ะ กรไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ใครต้องตกงานน่ะค่ะ”
หล่อนพูดอย่างมีน้ำใจ แต่แท้จริงแล้วแอบสะใจเป็นที่สุด การกันลัลดาให้ห่างจากเมสัน คือทางเดียวที่ดีที่สุดตอนนี้
“คุณไม่ใช่ต้นเหตุ แต่เพราะแม่นั่นทำตัวเองต่างหาก”
“เอ่อ...งั้นก็แล้วแต่คุณเถอะค่ะไมค์”
สีหน้าของเมสันยังคงเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด เขาพยายามควบคุมตัวเองยามพูดกับเพื่อนสนิท
“กรจะอยู่คุยกับผมก่อน หรือว่าจะไปโรงแรมเลยครับ”
“กรคงไปเลยดีกว่าค่ะ จะไปหาโรงแรมด้วย”
“ไปที่โรงแรมของนายมิกได้เลยนะครับ ติดต่อที่ประชาสัมพันธ์ เดี๋ยวจะมีคนของนายมิกพาไปห้องพักครับ”
“ขอบคุณมากนะคะไมค์...คุณนี่ยังใจดีกับทุกคนเหมือนเดิมเลยค่ะ”
เขายิ้มน้อยๆ อารมณ์ยังคงไม่หายขุ่นมัว
“ก็เฉพาะกับคนดีๆ เท่านั้นแหละครับ ถ้าเป็นคนเลวๆ ผมก็ร้ายได้น่ากลัวเหมือนกัน”
“เอ่อ...งั้นกรไปก่อนนะคะ แล้วจะโทรหาค่ะ”
“ขับรถดีๆ ครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
กรแก้วก้าวลงจากรถ แต่ยังไม่ทันปิดประตูรถ ก็เหมือนนึกขึ้นได้
“วันมะรืนทำตัวให้ว่างไว้นะคะ กรจะชวนคุณไปดื่มน่ะค่ะ ก่อนกลับไปตราด”
“ได้สิครับ แล้วเจอกันครับ”
กรแก้วปิดประตูรถคันงามของชายหนุ่ม และหันหลังให้ รอยยิ้มพึงพอใจเกลื่อนใบหน้า
หล่อนกำลังจะเผด็จศึกเมสันแล้ว...
หลังจากนั่งอารมณ์บูดในห้องตรวจมาตลอดทั้งวัน เมสันก็รีบขับรถกลับบ้านทันทีหลังจากจบเคสคนไข้สุดท้าย รถสปอร์ตสุดหรูพุ่งทะยานเข้ามาในอาณาจักรของตนเองด้วยความเร็วสูง และก็ทำให้ร่างอรชรของ ลัลดาที่เดินอยู่บนถนนตกใจกระโจนหลบจนหกล้ม ตะกร้าที่ใส่ของในมือกระเด็นไปกองกับถนนกระจัดกระจาย
เจ้าของรถอารมณ์ร้อนก้าวลงมา และเดินตรงปรี่เข้ามาหาคนที่นั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่หน้ารถของตัวเองด้วยความโมโห ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งลุกเป็นไฟ
“มัวแต่ใจลอยคิดถึงผู้ชายคนไหนอยู่ล่ะ ถึงได้ไม่รู้ว่าฉันขับรถเข้ามา”
ลัลดาเม้มปากเป็นเส้นตรง หลบสายตาคมกริบ หัวใจอ่อนล้าเกินกว่าจะโต้เถียง หล่อนกัดฟันพยุงตัวเองลุกขึ้นเงียบๆ เดินไปเก็บข้าวของที่ตกเกลื่อนกลาดอย่างรีบร้อน
คนที่มองอยู่กัดฟันกรอดด้วยความโมโห ยิ่งลัลดาทำเป็นนิ่งเงียบเขาก็ยิ่งเดือดดาล นี่หล่อนกำลังจะทำสงครามประสาทกับเขาใช่ไหม ได้...ได้เลย ยังไงซะหล่อนก็ไม่มีทางชนะ!
“มานี่!”
เขาเดินเข้าไปกระชากแขนเรียวแรงๆ จนร่างอรชรถลาเข้ามาปะทะแผ่นอก
“อุ๊ย...คุณไมค์...”
คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจ เบิกตากว้าง และโก่งตัวออกห่างสุดความสามารถ
“อย่ามาทำเป็นสะดีดสะดิ้ง คิดว่าฉันอยากแตะเนื้อต้องตัวเธอนักหรือไง”
แล้วเขาก็ผลักหล่อนออกห่างอย่างรังเกียจ ลัลดาน้ำตาซึม พยายามสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้
“คุณ...คุณไมค์มีอะไรจะใช้ลัลเหรอคะ”
เขาแค่นยิ้มหยัน ตวัดตามองหล่อนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า สายตาเต็มไปด้วยความชิงชัง
“ฉันไม่ชอบให้เธอไปแสดงนิสัยแย่ๆ กับแขกของฉัน”
“คะ?”
ลัลดาเบิกตากว้าง มองเมสันด้วยความไม่เข้าใจ แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม เขาก็ชิงพูดต่อเสียก่อน
“อย่ามาทำหน้าซื่อตาใส ผู้หญิงอย่างเธอมันมารยาล้านเล่มเกวียน เชื่อถือไม่ได้ ปลิ้นปล้อนจนคนตามไม่ทัน”
นี่เขาเกลียดอะไรหล่อนนักหนา ทำไมถึงได้กล่าวหาหล่อนอย่างร้ายกาจเช่นนี้ หยาดน้ำตาแห่งความเสียใจซึมไหลออกมา ก่อนที่เจ้าหยาดน้ำจะกลิ้งไหลลงมาตามแก้มนวล
- Writer
