ตอนที่ 8
1208 Words
คืนนี้เมสันออกมาดื่มเหล้ากับกรแก้วตามคำเชื้อเชิญของหล่อน ตอนแรกเขาไม่ได้อยากจะมาที่นี่นัก แต่เพราะหงุดหงิดเรื่องของลัลดาทำให้เขาอยากจะดื่มขึ้นมากะทันหัน
“หน้าตาคุณดูเครียดๆ นะคะไมค์”
กรแก้วเอ่ยทักขึ้นด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม หล่อนโน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย เพื่อให้หน้าอกล้นออกมาจากขอบเสื้อคอวีสีดำเข้ารูปที่สวมใส่อยู่
“ก็แค่เบื่อๆ น่ะกร”
“เบื่อ...? เรื่องอะไรคะ เล่าให้กรฟังได้ไหมคะ”
เมื่อเห็นเมสันนั่งเงียบ และเอาแต่ยกแก้วขึ้นจิบ กรแก้วจึงพูดตัดพ้อออกมา
“เดี๋ยวนี้คุณไม่เห็นกรเป็นเพื่อนซี้แล้วใช่ไหมคะ ถึงได้ไม่ไว้ใจขนาดนี้”
“เปล่านะกร ผมไม่ได้ไม่ไว้ใจคุณ”
“ไม่ได้ไม่ไว้ใจ แต่คุณก็ไม่ยอมเล่าเรื่องเครียดๆ ให้กรฟัง”
หญิงสาวยังคงแสร้งทำเสียงเศร้าหมอง จนเมสันต้องถอนหายใจออกมาแรงๆ และพูดขึ้น
“ผมยังไว้ใจคุณเสมอ คุณเป็นเพื่อนที่ดีของผม แต่ที่ผมไม่ได้เล่าออกไปก็เพราะว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระน่ะ”
“เรื่องไร้สาระ แต่ทำให้คุณหน้าบูดหน้าบึ้งได้ถึงขนาดนี้เชียวเหรอคะ กรชักอยากรู้แล้วสิคะว่าเรื่องอะไร”
เมสันหันมาสบประสานสายตากับกรแก้ว ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายหลบสายตาของหญิงสาว
“อย่าพูดถึงมันเลย ไม่มีค่าพอให้นึกถึงด้วยซ้ำ”
กรแก้วยิ้มเกลื่อนใบหน้า แต่ภายในใจเต็มไปด้วยความหวาดระแวง และภาวนาให้ไม่ใช่เรื่องของลัลดา มารหัวใจอีกคนที่หล่อนต้องระวัง
“ใช่เรื่องของสาวใช้ที่ชื่อลัลดาอะไรนั่นหรือเปล่าคะ”
เมสันชะงักไป นิ่งเงียบ และนั่นก็ทำให้กรแก้วรู้ทันทีเลยว่าสิ่งที่หล่อนคาดเดาเอาไว้มันคือเรื่องจริง ไฟในอกลุกโชน แต่ใบหน้ากลับเปื้อนยิ้มอ่อนหวาน
“ลัลดาทำอะไรให้คุณไม่พอใจอีกล่ะคะ หรือว่าเธอพาผู้ชายเข้าบ้าน อุ๊ย...กรไม่น่าพูดออกไปเลย” กรแก้วยกมือขึ้นปิดปาก และทำเป็นขอโทษขอโพย
“คุณพูดอะไรน่ะกร ผู้ชาย...ผู้ชายมาเกี่ยวอะไรกับลัลดา”
ความสนใจของเมสันที่เพิ่มมากขึ้น ทำให้กรแก้วอยากจะกรีดร้องออกมาให้ดังลั่นไนต์คลับ
“แหม...กรจะพูดออกไปดีไหมคะเนี่ย” หญิงสาวแสร้งทำเป็นลังเล ทั้งๆ ที่อยากจะพูดออกไปใจจะขาด
“ไม่ต้องเล่าหรอกครับ เพราะผมไม่ได้อยากรู้เรื่องของแม่นั่น”
แล้วคนพูดก็ยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ ใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก ร้อนถึงกรแก้วที่อยากบอกใจจะขาด ต้องรีบพูดออกมา
“กรเล่าก็ได้ค่ะ”
หญิงสาวแกล้งทำหน้ากระอักกระอ่วน
“คือกรเคยเจอลัลดาเดินกับผู้ชายน่ะค่ะ”
เมสันยังคงนั่งนิ่งไม่ตอบสนองต่อคำพูดของหล่อน ดังนั้นกรแก้วจึงพูดต่อ
“เจอหลายครั้งเลยนะคะ แล้วผู้ชายแต่ละคนก็หน้าไม่ซ้ำกันเลยค่ะไมค์”
แก้วเหล้าในมือของเมสันแทบแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“คุณไม่จำเป็นต้องมาเล่าให้ผมฟัง มันไม่ใช่เรื่องของผม”
“กรก็แค่เห็นว่าเป็นคนใช้ในบ้านของคุณน่ะค่ะก็เลยคิดว่าคุณควรจะรู้ไว้หน่อยก็น่าจะดี”
“คราวหน้าไม่ต้องเล่าเรื่องเน่าๆ ของแม่นี่ให้ผมฟังอีก เพราะผมไม่ชอบเรื่องขยะๆ แบบนี้”
“กร...ขอโทษนะคะไมค์ กรก็แค่...”
กรแก้วทำเป็นเสียใจ แต่ความจริงแอบยิ้มเล็กยิ้มน้อย เมื่อเห็น เมสันยิ่งชิงชังลัลดา
“กรไม่ต้องขอโทษหรอก แค่หยุดพูดถึงแม่นั่นก็พอ”
กรแก้วมองเห็นสันกรามของเมสันขบกันแน่นจนเป็นสันนูนเป่ง
“ค่ะ กรจะไม่พูดถึงลัลดาอีกค่ะ”
เมสันไม่ได้ตอบอะไรออกมา นอกจากนั่งจิบเหล้าเงียบๆ ในขณะที่กรแก้วกำลังคิดแผนการที่จะเผด็จศึกเมสันในค่ำคืนนี้
“ดื่มอีกสิคะ ไมค์...” เมื่อเห็นเขาวางแก้วเหล้าหล่อนก็รีบรินให้เขาอีก และคะยั้นคะยอ
“ถ้าดื่มอีก คงขับรถไม่ไหวแล้วล่ะกร”
“แหม ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกค่ะ มีกรอยู่ทั้งคน ไม่ปล่อยให้คุณนอนข้างทางแน่นอน” หล่อนหัวเราะเบาๆ
เมสันที่หน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็หัวเราะออกมา พร้อมกับรับแก้วเหล้าจากมือของกรแก้วมาดื่มต่อ
“ถ้าเกิดผมเมาขนาดนั้นจริงๆ ก็ทิ้งผมเอาไว้ข้างทางนั่นแหละ ส่วนคุณก็กลับไปโรงแรมเถอะ”
“โธ่ ไมค์คะ กรจะทิ้งคุณได้ยังไงกันล่ะคะ”
หล่อนทอดสายตาหวานฉ่ำให้กับชายหนุ่ม แต่เมสันมึนเมาเกินกว่าจะรับรู้ในสิ่งที่กรแก้วพยายามจะสื่อ
“นั่นสิ เราเป็นเพื่อนซี้กันนี่”
กรแก้วไม่ชอบคำว่าเพื่อนซี้หรือเพื่อนรักเลยสักนิด เพราะหล่อนเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อต่างหาก
“ก็ใช่น่ะสิคะ”
กรแก้วปั้นยิ้ม พลางดึงแก้วเหล้าที่หมดเกลี้ยงออกมาจากมือของเมสัน
“มาค่ะ เดี๋ยวกรชงให้ใหม่”
“ผมว่าพอแล้วดีกว่า ผมหนักหัวมากแล้ว”
“นานๆ ทีกรจะได้ขึ้นมากรุงเทพฯ กรก็อยากจะสนุกนานๆ สักหน่อย ไมค์อย่าห้ามกรเลยนะคะ และก็ดื่มเป็นเพื่อนกรด้วย”
เมสันมองผู้หญิงที่ตัวเองมองว่าเป็นเพื่อนสนิทอย่างสงสาร ก่อนจะพยักหน้ารับ
“งั้นก็รินมาครับ ผมจะดื่มจนกว่าเราจะแยกย้ายกันกลับบ้าน”
กรแก้วแทบซ่อนรอยยิ้มพึงพอใจเอาไว้ไม่อยู่
“ต้องอย่างนี้สิคะ เพื่อนรักของกร”
แต่อีกไม่กี่อึดใจ เพื่อนรักก็จะกลายเป็นผัวรักแล้วล่ะ
กรแก้วเต็มไปด้วยความยินดี และมั่นใจว่าแผนการนี้จะต้องผ่านพ้นไปได้ด้วยดีอย่างแน่นอน เพราะหล่อนรู้จักนิสัยของเมสันดี เขาเป็นคนมีความรับผิดชอบ ถ้านอนกับหล่อนแล้ว เขาก็จะต้องรับผิดชอบหล่อนด้วยการแต่งงาน
หล่อนไม่เคยมีความสุขเท่ากับตอนนี้มาก่อนเลย กรแก้วอมยิ้มเกลื่อนใบหน้า ขณะส่งแก้วเหล้าคืนให้กับเมสัน
“กรยิ้มอะไรหรือครับ”
“คนมีความสุขก็ต้องยิ้มสิ จริงไหมคะไมค์”
เมสันที่เมามากแล้วผงกศีรษะขึ้นลง “ความสุขมันมีรูปร่างหน้าตาเป็นยังไงหรือกร ผมจำมันไม่ได้แล้ว”
“อีกประเดี๋ยวคุณก็จะจำมันได้อีกครั้งค่ะไมค์”
กรจะทำให้คุณสำลักความสุขตายคาร่างของกรเลยค่ะ
กรแก้วคิดอย่างหมายมาด ดวงตาเป็นประกายวาววับ หล่อนแทบจะทนรอต่อไปไม่ไหวเลยทีเดียว
เมสันคิดว่ากรแก้วพูดเล่น เขาจึงแค่นยิ้มเล็กน้อย และนั่งดื่มเหล้าต่อไปเงียบๆ อีกหลายต่อหลายแก้ว
- Writer
