“ดอนนี่ก็แปลกนะ หน้าตาก็ดี หุ่นเป็นนายแบบได้สบายๆ แต่กลับเลือกจะมาเป็นคนขับรถแทนที่จะไปหางานทำอย่างอื่น”
เมื่อมารดาพูดเชิงปรารภถึงคนขับรถคนใหม่ จำได้ว่าหล่อนเบะปาก ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่น่าฟังนัก
“หน้าอย่างกะโจร ตัวก็อย่างกับยักษ์ นั่นนะหรือคะหน้าตาดี หุ่นนายแบบ”
มารดาของหล่อนถึงกับนิ่วหน้าเข้าใส่ พูดเสียงแข็งขึ้น
“แกนี่ นอกจากหน้าตาเหมือนพ่อของแก ยังได้นิสัยชอบมองคนในแง่ลบมาอีกนะ”
หล่อนเม้มปาก เพราะไม่ชอบให้ใครพูดถึงบิดาด้วยน้ำเสียงติฉิน ต่อให้คนผู้นั้นคือมารดาของหล่อนเอง ทำให้การสนทนาเกี่ยวกับคนขับรถคนใหม่ยุติเพียงเท่านั้น
วิรามรนึกย้อนถึงคำพูดมารดา แล้วก็เห็นด้วย แม้จะช้าไปหลายเดือน เพราะอคติในใจที่มีต่อชายหนุ่ม
“เคยโกนหนวดเครานี้บ้างมั้ย”
มือเรียวขาวเอื้อมไปลูบขากรรไกรแข็งแรงที่ปกคลุมด้วยเคราหนา
นายดอนจับมือมาหอมแล้วกุมไว้ชิดอก ตอบยิ้มๆ
“เคยสิครับ สาวๆงี้ถึงกับกรี๊ด บอกว
