หากหัวใจยังมีรัก

ตอนที่ 2/1 ฮันนีมูน

ภูเก็ต…

ถึงจะบอกกับคุณย่าฉวีวรรณว่ามาฮันนีมูน แต่สำหรับวรดาแล้ว เธอรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ทริปฮันนีมูน แต่เป็นทริปมาทำงานของชรันมากกว่า เพราะตั้งแต่ที่มาถึงที่นี่ จนกระทั่งถึงตอนนี้ก็เกือบจะสองวันแล้ว ชรันไม่ออกไปสังสรรค์อย่างที่ควรจะเป็น เขาขลุกอยู่แต่ในห้องแล้วก็ทำงาน คล้ายห้องนี้เป็นห้องทำงานไปแล้ว

วรดาได้แต่เม้มปากแน่นขณะมองสามีที่นั่งจ้องไอแพดอยู่บนโซฟา ชรันทำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุ แม้แต่คำพูดสักคำก็ไม่หลุดออกจากปากเขา มีเพียงสายตาดุๆ กับอาการถอนหายใจเท่านั้นที่เธอได้รับ ตอนนี้เธอหิว อยากออกไปหาอะไรกินสักหน่อย แต่เธอก็อยากให้เขาไปด้วยจึงได้เอ่ยปากชวนเขา

“พี่รัน น้องดาหิวแล้วค่ะ เราออกไปหาอะไรทานดีไหมคะ?”

สุดท้ายวรดาก็เหมือนพูดกับตัวเองคนเดียว เนื่องจากคู่สนทนาของเธอเอาแต่จดจ่ออยู่กับหน้าจอเครื่องมือสื่อสาร ทำหูทวนลมไม่ได้ยินที่เธอพูด ชรันคงเกลียดเธอมากสินะ แม้แต่เสียงของเธอก็ยังไม่แล่นเข้าไปอยู่ในหูเขาเลย นึกแล้วก็อดน้อยใจไม่ได้

“โอเคค่ะถ้าพี่รันไม่ไป งั้นน้องดาลงไปหาอะไรกินก่อนนะคะ เดี๋ยวน้องดาซื้อมาฝากค่ะ” ว่าแล้วร่างแบบบางในชุดเดรสสีขาวเตรียมก้าวเท้าออกจากประตู แต่ก็ต้องชะงักเล็กน้อยกับประโยคห้วนของคนเป็นสามี

“ไม่ต้อง!”

“ค่ะ” เธอหันกลับมามองเจ้าของใบหน้าเคร่งทำได้แค่เดินออกไป ขณะที่คนในห้องหลังจากที่วรดาออกไปแล้ว ไอแพดรุ่นยอดนิยมที่อยู่ในมือเมื่อครู่ถูกกระแทกลงบนโซฟาแรงหนัก ดวงตาที่กราดมองบานประตูประกายเต็มไปด้วยโทสะ

“ถ้าเธอทนได้ก็ทนต่อไป ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณหนูอย่างเธอจะทนได้ซะกี่น้ำ” ชรันสบถอย่างหัวเสีย พร้อมกับทิ้งกายเอนลงบนพนักโซฟาซึ่งใช้แทนเตียงนอนมาสองคืนแล้ว

ด้านวรดาเมื่อลงมาถึงล็อบบี้ เธอก็เลี้ยวขวาไปยังโซนห้องอาหารของโรงแรม ยอมรับว่าหิวมาก แต่เมื่อเห็นอาหารตรงหน้าเธอกลับกินไม่ลง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ฝืนกินอาหารตรงหน้าอย่างละนิดอย่างละหน่อย

กินข้าวเช้าเสร็จแล้ววรดาไม่ได้กลับขึ้นไปยังโรงแรม ทว่าเธอพาตัวเองออกจากล็อบบี้ของโรงแรมไปเดินเล่นรับลมทะเลต่อ แม้บริเวณชายหาดในยามเช้าเต็มไปด้วยผู้คน แต่เธอกลับรู้สึกเหงาเหลือเกิน ชรันเย็นชากับเธอตั้งแต่คืนแต่งงานจนถึงตอนนี้เขาก็ยังคงเป็นเช่นนั้น

ครืด! ครืด! เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้างใบเล็กดังขึ้น ฉุดเธอที่กำลังเดินเหม่อลอยได้สติ วรดาเปิดกระเป๋าหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของใคร รอยยิ้มจุดแต้มบนมุมปากสวยโดยพลัน

“ฮัลโหลค่ะคุณพ่อ”

“เที่ยวสนุกไหมลูก คุณชรันดูแลลูกดีไหม?” คำถามของบิดาทำเอาคนฟังจุกในอกเล็กน้อย แต่ก็เลือกพูดในสิ่งตรงข้ามกับความเป็นจริง

“พี่รันน่ารักมากเลยค่ะคุณพ่อ ดูแลน้องดาทุกอย่างเลย ตอนนี้พวกเรามาเดินเล่นตรงริมหาดค่ะ” เธอมดเท็จบิดาเพื่อความสบายใจ เธอไม่มีทางที่จะให้บิดารู้ว่าชรันปฏิบัติต่อเธอยังไง ตั้งแต่เล็กจนโตบิดารักและทะนุถนอมเธอยิ่งกว่าอะไร เธอไม่อยากให้ท่านทุกข์ใจ

“ดีแล้วล่ะลูก เที่ยวให้สนุกนะ”

“ค่ะคุณพ่อ” วรดาหรี่มองหน้าจอมือถือภายหลังจากบิดาวางสายแล้วยิ้มขื่น พยายามกะพริบตาถี่ๆ ไล่ความชื้นรอบขอบตาออก จากนั้นก็เดินต่อไปเรื่อยๆ แม้เวลานี้แดดเริ่มร้อนบ้างแล้ว แต่เมื่อเดินเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ เธอยังรู้สึกเย็นสบายอยู่ เพราะมัวแต่ชมนกชมไม้ จู่ๆ วรดาชนปะทะกับใครคนหนึ่งโดยไม่ตั้งใจ

“ขอโทษค่ะ” เธอรีบขอโทษอีกฝ่าย ซึ่งหญิงสาวคนนั้นยิ้มให้เธอพร้อมกับไหวหน้าน้อยๆ ทุกกิริยาของหล่อนช่าง น่ารักและอ่อนหวาน

“ไม่เป็นไรค่ะ” หล่อนส่ายหน้ายิ้มๆ “มาเที่ยวคนเดียวหรือคะ?” อีกฝ่ายถามเธอ

“มา…” วรดาเตรียมจะบอกว่ามาฮันนีมูน แต่ยังไม่ทันพูดจบประโยค ทว่าเสียงเรียกของชรันที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้วรดารีบหันไปหาคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี

“คุยกับใคร?”

“เอ่อคือน้องดาคุยกับ…” วรดาไม่รู้จะบอกชรันว่าอย่างไรดี ตอนนี้คนที่เธอคุยด้วยเมื่อครู่ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้แล้ว

“พี่รันมีอะไรคะ?” เธอเปลี่ยนมาถามเขาแทนเมื่อเห็นใบหน้าซึ่งบูดบึ้งอยู่แล้วยิ่งตึงเข้มจัด

“ต้องรีบกลับกรุงเทพแล้วฉันมีงานด่วน”

“ค่ะพี่รัน งั้นน้องดาไปเก็บกระเป๋าก่อนนะคะ”

“ไม่ต้อง! ฉันจัดการให้เธอเรียบร้อยแล้ว ไปขึ้นรถ” ชรันส่งสายตามาให้กันราวกับขัดหูขัดตา จากนั้นหมุนตัวเดินนำหน้าเธอ วรดาจำต้องรีบจ้ำอ้าว กึ่งเดิน กึ่งวิ่ง ตามคนขายาว เพียงไม่นานทั้งสองก็มาถึงโรงแรม ไปขึ้นรถที่จอดรออยู่เพื่อไปสนามบิน

ตลอดนั่งเครื่อง วรดาหันไปมองคนที่ทำหน้าเครียดเป็นพัก ๆ อยากจะเอ่ยถามสักคำแต่ก็ไม่กล้า ชรันในวันนี้ช่างต่างจากชรันเมื่อหนึ่งเดือนก่อนอย่างสิ้นเชิง เขาห่างเหิน และวางตัวทำเหมือนเธอเป็นคนแปลกหน้า

เมื่อทั้งสองกลับมาถึงบ้าน ชรันก็รีบออกไปทำงานทันที โดยไม่บอกไม่กล่าวอะไรกับเธอสักคำเหมือนอย่างเช่นตอนอยู่ภูเก็ต วรดาได้แต่มองตามหลังแผ่นหลังกว้างของสามีที่เร่งรีบออกไปแล้วหัวคิ้วชนเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว และเมื่อย้ายสายตาไปทางคุณย่าฉวีวรรณ เห็นสีหน้าของท่านไม่ต่างจากเธอเท่าใดนัก

“น้องดาเห็นพี่รันดูร้อนใจมาก เกิดอะไรขึ้นในบริษัทคะ?” ชรันดูร้อนรนตั้งแต่อยู่ภูเก็ตแล้ว เขาบอกว่ามีเรื่องด่วน คงไม่ผิดใช่ไหมที่คนเป็นภรรยาอย่างเธออยากรู้เรื่องบ้าง

“มีปัญหานิดหน่อยน่ะลูก แต่เดี๋ยวพี่เขาก็จัดการได้แล้วล่ะ” ท่านกล่าว จากนั้นเรียกเธอให้เข้าไปนั่งด้วย

“พ่อของหลานได้โทรมาหาบ้างหรือเปล่า?”

“เมื่อเช้าคุณพ่อโทรมาแล้วค่ะ” วรดารู้สึกเอะใจเล็กน้อย ที่คุณย่าฉวีวรรณถามถึงบิดา หรือว่าปัญหาที่ท่านพูดถึงอาจเกี่ยวข้องกับบิดา แต่พอเห็นท่านยิ้มมาให้เธออย่างอ่อนโยน ไม่ได้มีสีหน้าจับสงสัยแต่อย่างใด วรดารู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย

“น้องดากลับมาเหนื่อยๆ ขึ้นไปพักเถอะลูก” ฉวีวรรณเลือกไม่บอกอะไรหลานสะใภ้ เพราะไม่อยากให้เธอคิดมากไปอีกคน เมื่อวานเกิดเรื่องที่บริษัทเมื่อฝ่ายการเงินบอกว่าคุณเดชซึ่งเป็นบิดาของวรดาเบิกเงินออกไปยี่สิบล้าน ถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครติดต่อเขาได้เลย

**********

ฮันนีมูนไม่ผ่านจ้าพี่รันคนดุ