หากหัวใจยังมีรัก

แกรก! เสียงประตูถูกผลักเข้ามาจากด้านนอก เรียกวรดาในชุดเจ้าสาว ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนเตียง เงยหน้ามองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องด้วยหัวใจเต้นรัว วันนี้เธอยอมรับว่ามีความสุขที่สุด ที่ได้แต่งงานกับผู้ชายที่ตัวเองรัก ต่างจากเจ้าบ่าวของเธอ สีหน้าติดจะเย็นชาและเคร่งขรึมตลอดงาน ราวกับไม่เต็มใจที่จะแต่งงาน หรือเธอคิดมากไปเอง เนื่องจากเขาเป็นคนขอเธอแต่งงานเองนะ “พี่รันจะอาบน้ำเลยไหมคะ น้องดาจะเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ค่ะ” แม้จะสัมผัสได้ถึงความเหินห่างและเฉยชาในตัวเจ้าบ่าวแต่วรดาไม่ได้เก็บเอามาคิดมากเนื่องจากคิดว่าเขาอาจจะเหนื่อย “เตรียมน้ำอุ่นเหรอ เหอะ!” ชรันมองเธอแวบหนึ่ง ไม่มีคำตอบจากเขา นอกจากคำยอกย้อนใส่กัน จากนั้นร่างสูงก็เดินเลยผ่านหน้ากัน เหมือนไม่เห็นเธออยู่ในสายตา สองมือจัดการปลดเสื้อตัวนอกออกแล้วพาดลงบนพนักโซฟาที่ตั้งอยู่ปลายเตียง แววตาที่ทอดมองเธอเมื่อครู่ช่างดูห่างเหิน รับรู้ได้ว่าเขาไม่เหมือนเดิม ถึงกระนั้นวรดาก็ยังแสร้งทำมองไม่เห็นอาการเหล่านั้นของเขา ทั้งที่ในใจกำลังร้อนรุ่ม เธอไม่อยากให้เขาทำหมางเมินใส่กันแบบนี้เลย จึงตรงเข้าไปหาเขาแล้วเอ่ยถาม “พี่รันเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” คนที่ยืนคลายเนกไทด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ค่อยๆ กวาดสายตามองมายังเธอ เริ่มจากดวงหน้าลงมาถึงเท้าก่อนจะไล่ขึ้นมาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของเธออีกครั้ง แววตาฉายชัดความรังเกียจ ดูแคลน ชวนให้วรดาวูบไหวในอก “เธอคิดว่าที่ฉันแต่งงานกับเธอ เป็นเพราะความพิศวาสอย่างนั้นเหรอ?” ร่างสูงขยับกายเข้ามาใกล้ ก่อนจะวาดปลายนิ้วเชยคางของเธอขึ้น ค่อยๆ ออกแรงบีบ จนวรดานิ่วหน้าด้วยความเจ็บ คิดว่าเพียงอีกนิดเดียว คางคงแหลกไปถึงกระดูกแน่ถ้าเขายังไม่ปล่อย “ปล่อยนะน้องดาเจ็บ” วรดาพยายามสะบัดใบหน้าเพื่อให้หลุดพ้นจากแรงบีบนั่น เธอจับจ้องคนที่มองเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อแล้วความกลัวแล่นเข้ามาจุกกลางโพรงอก ทำไมชรันในตอนนี้ ต่างจากชรันเมื่อเดือนก่อนราวกับคนละคนล่ะ เมื่อหนึ่งเดือนก่อนชรันไม่ใช่เย็นชาแบบนี้ เขาให้ความสนิทสนม เริ่มจากชวนเธอไปเที่ยวทะเล ทีแรกเธอจะปฏิเสธ เพราะยังไม่คุ้นเคยกัน แต่ทว่าทั้งบิดาของเธอและคุณย่าของเขา กลับคะยั้นคะยอให้เธอไปภูเก็ตกับเขา และด้วยความที่ลึกๆ แล้วเธอเองก็อยากไปเหมือนกัน จึงยอมตกลงไปกับเขา ชรันพาเธอไปล่องเรือยอชท์กับกลุ่มเพื่อนของเขา เธอยังจำได้ดีว่าวันนั้นเขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวและสวมกางเกงสีน้ำตาลเข้ม และบนดวงหน้าคมคายมีแว่นกันแดดสีชาประดับอยู่ ซึ่งแววตาภายใต้แว่นสีเข้ม ณ ช่วงเวลานั้นแฝงไว้ด้วยอะไรบ้าง เธอยากจะมองเห็น ‘แต่งงานกับพี่นะคะ’ เขาคุกเข่าต่อหน้าเธอบนเรือยอชท์ วินาทีที่ถูกขอแต่งงาน เธอนึกว่าตัวเองฝันไป เพราะไม่คิดไม่ฝันว่า ผู้ชายคนเดียวที่เธอเฝ้าหลงรักมาตั้งแต่แตกเนื้อสาว จวบจนกระทั่งตอนนี้เกือบสิบปีแล้ว จะมาคุกเข่าขอแต่งงานเธอบนเรือยอชท์ โดยมีกลุ่มเพื่อนๆ ของเขารายล้อมเป็นสักขีพยานเต็มไปหมด ‘ตกลง ตกลง ตกลงๆ’ กระทั่งได้ยินเสียงปรบมือจากเพื่อนๆ ของเขา เธอถึงได้รู้ว่าเธอไม่ได้ฝันไป วรดารีบตอบรับคำขอแต่งงานจากเขาทั้งน้ำตา ‘น้องดาตกลงค่ะพี่รัน’ มือน้อยๆ ของเธอยื่นออกไปให้เขา ต่อมาแหวนเพชรเม็ดงามจึงบรรจงสวมใส่บนนิ้วนางเรียวยาวของเธอ คืนนั้นชรันยังชวนเธอนั่งดูดาว เขาโอบกอดเธอไว้ตลอดทั้งคืน รุ่งเช้าก็พาเธอไปทำกิจกรรมอีกหลายอย่าง เขาอ่อนโยนและเอาใจใส่เธอ เขาปฏิบัติต่อเธอดีมากๆ จนเธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิงก็ไม่เชิง “เธอคิดว่าที่ฉันแต่งงานกับเธอเพราะรักอย่างนั้นหรือ อย่าโลกสวยไปหน่อยเลย” คำพูดเย็นเยือกพอๆ กับใบหน้าฉุดให้วรดาออกจากห้วงความคิด ดวงตากลมใส ล้อมกรอบด้วยแพขนตางอนหนา ช้อนมองใบหน้าเย็นชาของผู้ชายตรงหน้าแล้วเธอยิ้มขื่น ทั้งหมดที่เขาทำคือการแสดงอย่างนั้นใช่ไหม ชรันต้องการอะไร ถึงได้เล่นตลกกับความรู้สึกของเธอ เขามีจุดประสงค์อะไร? “พี่รันไม่อยากแต่งงานกับน้องดา แล้ววันนั้นบนเรือยอชท์ พี่รันขอน้องดาแต่งงานทำไมคะ?” “เพราะคำสั่งของคุณย่าไงล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของคุณย่าฉันคงไม่แต่งงานกับผู้หญิงอย่างเธอหรอก” “แสดงว่าที่พี่รันทำดีกับน้องดา ทั้งหมดเป็นการแสดงทั้งนั้นเลยใช่ไหม?” วรดาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ลึกๆ แล้วหวาดกลัวต่อคำตอบของเขา เขาแกล้งบอกว่าชอบเธอแล้วเธอก็หลงเชื่อ ดีใจจนเนื้อเต้น เวลานี้เธอยอมรับว่าตั้งตัวไม่ทันกับสิ่งที่เพิ่งรับรู้ จะว่าไปตอนนั้นเธอก็โง่มากที่หลงเชื่อคำพูดของเขา ทั้งที่ไม่เคยสนิทคุ้นเคยกันเลย เพราะก่อนหน้านั้นเธอเรียนอยู่ที่ต่างประเทศ และเพิ่งจะเรียนจบกลับมาได้ไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ “สมองกลวงๆ ของเธอ ฉลาดขึ้นมาบ้างแล้วนี่” ชรันเหยียดยิ้มในขณะพับแขนเสื้อขึ้นมาถึงข้อศอก วรดาหลับตาเม้มปากเกือบจะเป็นเส้นตรง ไม่คิดไม่ฝันว่าผู้ชายที่เธอเฝ้าหลงรัก แอบมองเขาอยู่บ่อยๆ ตามงานสังคม หรือตอนตามบิดาไปที่ทำงานหลังเลิกเรียน หลอกลวงเธอได้อย่างแนบเนียน ดวงตาภายใต้คิ้วเรียวยาวค่อยๆ เปิดมองเจ้าของรอยยิ้มเย็น พลันสะท้านเยือกในอก ใช่แล้วล่ะเธอโง่ที่หลงเชื่อคำพูดลวงๆ ของเขา เธอน่าจะเอะใจสักนิดตั้งแต่ที่เขาออกปากชวนเธอไปเที่ยวแล้ว ผู้ชายแสนเพอร์เฟคอย่างเขา จะมาชอบเธอได้ยังไง “ทีนี้เข้าใจหรือยังว่าทุกอย่างที่ฉันทำ เป็นการเล่นละครเท่านั้น” ชรันกล่าวจบจึงหมุนตัวเดินออกไป แต่เดินไปยังไม่ถึงประตู วรดาที่ยืนอึ้งอยู่เมื่อครู่ก็รีบมารั้งเขาไว้ด้วยสองเรียวแขนกอดเอวเขาไว้มั่น “พี่รันอย่าออกจากห้องหอนะคะ เขาถือค่ะ” วรดาวิงวอนปนเสียงสั่น ในขณะเดียวกันกระชับช่วงแขนแนบแน่นกว่าเดิม “แต่ฉันไม่ถือ” “แต่น้องดาถือค่ะ อย่าไปนะคะ” “ปล่อยนะวรดา” น้ำเสียงของเขาในตอนนี้เริ่มดังขึ้นจนวรดานึกกลัว แต่เธอก็ทำใจกล้ายังกอดรัดเขาแนบแน่น นาทีนี้คิดเพียงแต่ว่า คืนนี้เธอจะต้องกักเขาไว้ในห้องหอ จะไม่ยอมให้เขาออกจากห้องนี้เด็ดขาด เธอไม่สนใจว่าเขาจะมองว่าเธอหน้าด้านหรือน่าสมเพชแค่ไหน ขอแค่เขาอย่าออกจากห้องนี้ก็พอ “ปล่อย!” ชรันตวาดเสียงดุดัน จนเธอสะดุ้ง หากแต่เธอยังไหวหน้าไปมาราวกับจะยื้อเขาให้นานที่สุด “ไม่ค่ะ พี่รันอย่าไป…” แต่ในเวลาต่อมา ร่างแบบบางในชุดเจ้าสาวกรุยกราย เซถลาล้มลงกับพื้น เมื่อชายหนุ่มสะบัดเธอออกแรงหนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รีบลุกขึ้นวิ่งตามเจ้าบ่าวของเธอโดยไม่สนใจต่ออาการเจ็บแปลบที่สะโพก “พี่รันอย่าไป คืนนี้อยู่กับน้องดานะคะ” วรดาทันคว้าขาของเขามากอดไว้ เงยหน้าอ้อนวอนสุดฤทธิ์ แต่ชรันกลับสลัดขาออกจากการเกาะกุมอย่างไม่แยแส “อย่าทำตัวน่าสมเพชไปมากกว่านี้เลยวรดา มันเสียภาพพจน์คุณหนูผู้แสนดีที่ใครๆ ต่างชื่นชมไปหมดแล้ว!” ชรันสบถลั่นก่อนจากไป วรดาที่ไม่สามารถรั้งเขาไว้ได้ เธอถึงกับร้องไห้โฮออกมาจนไหล่สองข้างลู่ไหวสะท้านเพราะแรงสะอื้น ************ เริ่มเรื่องอิพรี่รันก็ใจร้ายกับยัยน้อนแล้ว ฮือ ฝากกดเข้าชั้นกันด้วยนะคะ *** ดราม่าเริ่มต้น แต่จบสุขนิยมนะคะ