“ท่านไม่รีบแต่ข้ารีบ” นางหันมาพูดกับเขา แล้วต้องชะงักไปเมื่อปลายจมูกของทั้งสองสัมผัสกันอย่างไม่ตั้งใจ
หูซานที่อุ้มแมวป่าอยู่ถึงกับยืนตะลึง ส่วนเสี่ยวจิ้งอุทานเบาๆ แล้วรีบยกมือขึ้นปิดปาก ใครกันหนอกล่าวหาว่าท่านแม่ทัพพิทักษ์บูรพานิยมชื่นชมชอบบุรุษด้วย เห็นชัดเช่นนี้แล้ว ไม่มีทางเป็นอย่างข่าวลือแน่ๆ
“เห็นชัดว่าข้าทิ้งเจ้าห่างสายตาไม่ได้เลยจริงๆ” เขาขยับตัวออกห่าง แต่กลิ่นกายของนางยังวนเวียนอยู่ปลายจมูกชวนให้สูดดม
“ข้าคงไม่ใช่คนที่เกิดมาเพื่อเชื่อฟังคำสั่งใครกระมัง” หญิงสาวทำปากยื่น นึกถึงไม้เท้าที่เขาส่งมาให้ “ด้วยของขวัญที่ท่านมอบให้ เห็นได้ชัดเช่นกันว่ามันเหมาะกับข้ายิ่ง”
“เพราะข้ารู้ว่า ถ้าข้าไม่หามาให้ เจ้าก็ต้องหาวิธีลุกขึ้นเดินเองจนได้”
“ขอโทษด้วย”
“สีหน้าเจ้าไม่มีความสำนึกผิดเลยสักนิด”
คราวนี้นางหัวเราะออกมา “ข้าอยากเห็นแปลงนาเชิงเขา”
“ได้”
“ข้าอยากเห็นผืนป่าที่น่าก
