EP : 4
1254 Words
-สองปีต่อมา-
“ช้องนางครับ”
“คะ”
“ทำอะไรอยู่เอ่ย”
“กำลังนั่งกินขนมค่ะ”
“พี่ไปหาได้ไหม”
“ไม่ได้ค่ะพี่แชมป์”
“ทำไมล่ะ พี่แค่ไปหาจะรับไปกินข้าวเอง”
“ช้องอยู่กับคุณป้าค่ะ เกรงใจท่าน”
“ก็ขออนุญาตป้าสิรับ เดี๋ยวพี่ไปขอเอง”
“อย่าเลยค่ะ เสาร์อาทิตย์ช้องอยากอยู่บ้านดูแลคุณป้ามากกว่า”
“แต่พี่... / ช้องไม่สะดวกจริง ๆ ค่ะพี่แชมป์” ฉันรีบปฏิเสธถึงแม้ว่าเขาจะยังพูดไม่จบก็ตาม
“เฮ้อ! โอเคครับ แต่อย่าลืมนะว่าวันศุกร์หน้าเรามีนัดเลี้ยงสายรหัสกัน”
“ค่ะ ไม่ลืมค่ะพี่แชมป์”
“โอเค ถ้างั้นพี่ไม่กวนแล้ว วันจันทร์เจอกันนะ”
“ค่ะพี่แชมป์”
ติ๊ด
เฮ้อ! อึดอัดเป็นบ้าเลย พี่แชมป์เป็นพี่สายรหัสของฉันที่ชอบโทรมาหาประจำ อยากจะปฏิเสธแต่เพราะต้องเจอกันที่คณะแถมยังเป็นสายรหัสเดียวกันต้องช่วยเหลือกันอยู่เรื่อย ๆ เลยต้องคุยรักษามารยาท
“...” ฉันวางสายจากพี่แชมป์แล้วหมุนตัวจะออกไปนั่งเล่นนอกบ้านแต่กลับเจอใครบางคนที่ยืนเอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋าทำหน้านิ่งมองมาที่ฉัน
“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้เขาแต่สิ่งที่ได้หลังจากเงยหน้าคือสายตาตำหนิที่มองมาแล้วเขาก็เดินผ่านหน้าฉันไป
เฮ้อ! อะไรอีกเนี่ย
“อ้าวตาขุน มาได้ยังไงลูก” กำลังจะเดินออกไปข้างนอกต่อแต่เสียงป้ากรองก็ดังขึ้นทำให้ฉันต้องหยุดอยู่ที่เดิม ไม่กล้าเสียมารยาทเดินออกไปเดี๋ยวจะโดนป้ากรองดุ
“มาเอาของที่บ้านครับเลยแวะมา”
“ดีเลยถ้างั้นกินข้าวเย็นกับป้าก่อนนะลูก”
“ไม่ดีกว่าครับ กลับแล้วนะครับป้ากรอง”
“อ้าว! มาแค่นี้น่ะเหรอ”
“ครับ กลับแล้วนะครับ” เขาพูดจบก็ไหว้ลาป้ากรองแล้วก็หมุนตัวเดินออกมา เดินผ่านหน้าฉันแต่ก็ไม่วายปลายตามามองฉันด้วยสายตาตำหนิเหมือนเดิม
“พี่เขาเป็นอะไรลูก” ป้ากรองมองตามหลังเขาแล้วเดินมาถามฉัน
“ไม่ทราบค่ะ”
“แล้วพี่เขามานานรึยัง”
“ช้องเพิ่งเห็นคุณขุนก่อนหน้าป้ากรองประมาณหนึ่งนาทีค่ะ”
“แล้วเขาเป็นอะไรของเขา มาถึงแล้วก็หุนหันออกไป”
“อารมณ์ไม่ดีมาจากข้างนอกมั้งคะ หรือไม่อาจจะอารมณ์เสียที่เห็นหน้าช้องมั้งคะป้ากรอง” ฉันพูดกระเซ้าใส่ท่านพร้อมรอยยิ้มแต่กลับได้สายตาดุมาจากท่านแทน
“เดี๋ยวเถอะนะเด็กคนนี้ ชอบว่าพี่เขา พี่เขารักเราจะตาย”
“ฮ่า ๆๆ คุณขุนรักช้องวันไหนวันนั้นน้ำท่วมโลกแน่เลยค่ะ” ฉันหัวเราะอารมณ์ดีใส่
“เฮ้อ! สองคนนี้นี่นะ ป้าล่ะเหนื่อยใจจริง ๆ”
ป้ากรองเหนื่อยใจเพราะฉันกับเขามาตั้งแต่เด็กจนโตแล้วค่ะ ฉันเองก็ได้แค่ยิ้มพูดให้เหมือนเรื่องนี้เป็นเรื่องตลกขบขันทั้งที่ความจริงในใจฉันไม่เคยขำหรอก
เหนื่อย อึดอัด ไม่อยากเป็นภาระใครแล้วเหมือนกัน แต่อีกแค่สองปีกว่า ๆ เท่านั้นก็เรียนจบแล้ว เดี๋ยวก็ได้ไปแล้วล่ะช้องนาง
-หนึ่งอาทิตย์ต่อมา-
“ป้ากรองคะ”
“ว่าไงลูก”
“พรุ่งนี้ช้องจะขออนุญาตไปเลี้ยงสายรหัสได้ไหมคะ”
“หลังเลิกเรียนเหรอลูก”
“ค่ะ แต่กลับมาบ้านก่อนเพราะเลี้ยงตอนค่ำที่ร้านอาหารค่ะ”
“ได้สิจ้ะ เดี๋ยวให้น้ามิ่งพาไป” ป้ากรองยิ้มให้ฉันก็เลยฉีกยิ้มด้วยความดีใจทันที
“ขอบคุณนะคะป้ากรอง”
“ขอบคุณทำไม ไปใช้ชีวิตวัยรุ่นบ้างสิลูกวัน ๆ ขลุกอยู่แต่กับป้า เดี๋ยวขายไม่ออกกันพอดี”
“ใครจะไม่ออกครับ”
“...” กำลังคุยกับป้ากรองสนุก ๆ แต่ดันมีเสียงพญามารแทรกเข้ามาซะได้ มาได้ยังไงกัน แล้วมาทำไมกัน
“อ้าว! มาเมื่อไหร่ตาขุน ไม่เห็นได้ยินเสียงรถเลย”
“เดินมาครับ จอดรถไว้ที่บ้าน” เขาตอบป้ากรองแล้วก็เดินเข้ามานั่งฉันเลยต้องยกมือไหว้ผู้ปกครองที่ฉันไม่เคยรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ใหญ่มากพอเลยสักครั้ง
“ว่าไงครับ ใครจะขายไม่ออก” เขานั่งลงฝั่งตรงข้ามแล้วก็ถามต่อ แปลกแฮะวันนี้ดูอารมณ์ดีทั้งที่ปกติเห็นหน้าบึ้งทุกรั้งที่เจอหน้าฉัน
“ก็น้องนี่ไง ไม่ไปเที่ยวไหนเลยวัน ๆ อยู่แต่กับป้า ป้าเลยกลัวขายไม่ออก” ฉันนั่งฟังป้ากรองกับเขาคุยกันโดยที่ไม่พูดอะไรทั้งนั้น
ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นตอนที่ฉันเรียน ม. 6 แล้วฉันกับเขามีปากเสียงกันเราสองคนก็แทบจะไม่คุยกันเลย มีแค่ถามคำตอบคำเท่าที่จำเป็นเท่านั้น
“อายุเท่านี้จะขายแล้วเหรอ?”
“ตาขุน!” ไม่ใช่แค่ป้ากรองที่เสียงดังตกใจคำพูดเขาเพราะแม้แต่ฉันที่ไม่อยากมองหน้าเขาก็ถลึงตาใส่เขาเช่นกัน แต่คนพูดกลับกระตุกยิ้มมีความสุข
“เอ้า! ก็ป้ากรองพูดเองว่ากลัวขายไม่ออก ผมก็เลยถามไงครับ ก็นึกว่ารีบ” เขาพูดด้วยความอารมณ์ดีป้ากรองก็เลยฟาดลงที่แขน
เพี้ยะ!
“เดี๋ยวเถอะนะ พูดจาดี ๆ นะตาขุน ช้องไม่ต้องสนใจคำพูดของพี่เขานะลูก” ป้ากรองดุเขาแล้วก็หันมาบอกฉัน
“ค่ะ” พยายามไม่สนค่ะเพราะสนไปก็ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก
“แล้วนี่ไปไงมาไงยะ”
“มาค้างที่บ้านครับเลยมาฝากท้องที่นี่”
“กลับมาค้างที่บ้านได้ด้วย?”
“ก็มาดูบ้าน มาดูของของผมบ้าง” อะไรของเขาก็ไม่รู้ค่ะ รู้อย่างเดียวคืออยากไปให้พ้นหน้าเขา กลัวนั่งนาน ๆ แล้วโดนหาเรื่อง
“ดี อ้อ! ถ้างั้นป้าบอกเลยแล้วกัน”
“อะไรครับ”
“พรุ่งนี้น้องจะไปเลี้ยงสายรหัส มาขออนุญาตป้าแล้ว ไม่ได้หนีเที่ยวห้ามดุน้องเด็ดขาด” ฉันไม่อยากบอกเขาแต่ป้ากรองบอกไปแล้วแต่ก็ดีเหมือนกันค่ะ บอกให้รู้จะได้ไม่มาหาเรื่องทีหลัง
“ที่?” เขาฟังป้ากรองพูดจบก็หันมาถามฉันสั้น ๆ
“...ร้าน XXX ค่ะ”
“มันเป็นร้านกึ่งผับใช่ไหม” เขาถามเอื่อย ๆ เหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไร
“ค่ะ” ฉันก็ตอบไปไม่ได้คิดอะไร
“ไม่อนุญาต”
“คะ?” ฉันอึ้งทันทีที่ได้ยินคำพูดของเขา
“ไม่ให้ไปไง” เขากำลังแกล้งฉันชัด ๆ
“แต่ป้ากรองอนุญาตให้ช้องไปแล้วค่ะคุณขุน” ไม่อยากพูดไม่อยากเถียงเขาแม้แต่คำเดียวแต่ฉันต้องพูด เพราะฉันไม่ได้ไปเที่ยวเมาหัวราน้ำฉันแค่ไปกินข้าวเลี้ยงสายรหัสเขาจะห้ามฉันไม่ให้ไปเที่ยวเลยไม่ได้หรอก ทีตัวเองยังเที่ยวผับกับสาว ๆ ได้แทบทุกวันเลย อย่ามาทำตัวไม่ยุติรรม
“แต่ฉันไม่อนุญาตไง ไม่ให้ไป อยากไปเลี้ยงสายรหัสก็ไปร้านนมร้านขนมไม่ใช่ผับบาร์”
“แต่สายรหัสช้องนัดกันไว้แล้วค่ะ”
“ขาดเธอสักคนปาร์ตี้ไม่ล่มหรอกมั้ง แต่ถ้าเธอไปปาร์ตี้ล่มแน่อย่าคิดลองดี”
- Writer
