EP : 5
1100 Words
“ไม่อนุญาต”
“คะ?”
“ไม่ให้ไปไง”
“แต่ป้ากรองอนุญาตให้ช้องไปแล้วค่ะคุณขุน”
“แต่ฉันไม่อนุญาตไง ไม่ให้ไป อยากไปเลี้ยงสายรหัสก็ไปร้านนมร้านขนมไม่ใช่ผับบาร์”
“แต่สายรหัสช้องนัดกันไว้แล้วค่ะ”
“ขาดเธอสักคนปาร์ตี้ไม่ล่มหรอกมั้ง แต่ถ้าเธอไปปาร์ตี้ล่มแน่อย่าคิดลองดีกับฉัน”
“คุณขุนไม่ฟังเหตุผลเลย”
“เหตุผล? เหตุผลอะไร กินเลี้ยงแล้วเรียนดีขึ้นเหรอ?” เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นพร้อมกับถามฉันเสียงราบเรียบ เห็นแล้วโมโหที่สุด!
“ตัวเองก็เคยผ่านชีวิตมหาลัย”
“ก็เคยผ่านถึงได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เด็กปี 1 อายุแค่ 18 พาลูกเขาไปร้านแบบนั้นพ่อแม่เขาอนุญาตรึเปล่า”
“ไม่ได้ไปผับบาร์สักหน่อย ก็แค่ร้านอาหารที่มีดนตรี”
“ก็ไปสิ แต่หมายถึงคนอื่นไม่ใช่เธอ”
“...” ฉันเงียบมองสบตาเขาด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ไม่พูดอะไรต่อเพราะพูดให้ตายเขาก็ไม่ยอมทำตามความต้องการของฉันหรอก อะไรที่ทำแล้วฉันไม่มีความสุขเขาทำหมดนั่นแหละ
“ขุน น้องแค่ไปกินข้าว ป้าก็ให้มิ่งคอยรับส่งไม่ได้ให้ไปเอง”
“น้ามิ่งทำงานทั้งวัน ตอนกลางคืนเป็นเวลาพักผ่อนของเขา ไม่เกรงใจเขารึไงต้องอดหลับอดนอนไปรอเด็กเที่ยวไร้สาระกัน”
“...ค่ะ ไม่ให้ไปก็ไม่ไปค่ะ” ฉันเชิดหน้าขึ้นแล้วตอบเขา มีโอกาสใช้ชีวิตของตัวเองวันไหนค่อยไปก็ได้ เดี๋ยวจะไปเช็คอินทุกผับที่เขาเคยไปเหยียบเลยคอยดู
“อย่ามาเสียงแข็งใส่” หึ! จะเอาอะไรอีก พอทำตามคำสั่งก็ยังจะมาหาหาเรื่อง เกิดเป็นช้องนางไม่มีสิทธิไม่พอใจเลยใช่ไหม ทำได้แค่ทำตามคำสั่งของเขาด้วยความเต็มใจเท่านั้นเหรอ
“คุณขุนไม่ใช่คนที่อยู่ในกรงเหมือนช้องนี่คะ”
“อยู่ในกรง?”
“ค่ะ”
“หึ! อยากออกจากกรงมากก็ตั้งใจเรียนไม่ใช่หาโอกาสออกนอกลู่นอกทางตั้งแต่ยังไม่มีอนาคต!”
“คุณขุนก็ดีแต่ว่าช้อง”
“ช้องลูก พอแล้วลูกเดี๋ยวป้าคุยกับพี่เอง ขุนก็พอจะเถียงกับน้องทำไม ไม่สงสารป้าบ้างเหรอ เจอหน้ากันก็ทะเลาะทำไมชอบหาเรื่องน้อง”
“ก็ดูเด็กของป้ากรองสิครับ โอ๋กันจนเคยตัว เถียงคำไม่ตกฟาก ลืมแล้วรึไงว่าใครเป็นผู้ปกครองของเธอ”
“...” ผู้ปกครองแบบนี้ใครอยากจะมี
“ขุน ป้าว่าขุนบังคับน้องมากเกินไป วัน ๆ น้องไม่ได้ไปไหนเลย เลิกเรียนก็กลับมาบ้าน วันหยุดก็อยู่กับป้า น้องเป็นเด็กดีอยู่ในนสายตาป้าตลอด นี่ก็แค่ขอออกไปกินข้าวเอง”
“…” ป้ากรองพูดจบเขาก็เงียบแล้วมองหน้าฉัน พอเห็นเขามองหน้าฉันก็มองไปทางอื่น ไม่อยากสบตากับคนแบบนี้หรอก
“ป้าขอนะครั้งนี้ ป้าจะรับผิดชอบเองถ้าน้องทำตัวไม่ดี”
“ห้ามเกินสามทุ่ม สามทุ่มเมื่อไหร่ต้องออกจากร้านทันที”
“...” ฉันเงียบไปทันทีที่เสียงขรึมของเขาพูดจบ แต่บอกตามตรงว่ารู้สึกดีใจเพราะจะได้ไม่ต้องไปบอกปฏิเสธคนในสายรหัสด้วย
“ขอบใจจ้ะ ถ้างั้นช้องนางไปดูอาหารเย็นในครัวเถอะลูกใกล้ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว”
“ค่ะป้ากรอง” ฉันรับคำสั่งของท่านแล้วก็รีบเดินออกมาเลย ขอบคุณป้ากรองที่บอกให้ฉันออกมาเพราะไม่ยากอยู่ใกล้คนแบบนั้นนาน ๆ
คนอะไรนับวันยิ่งเผด็จการ!
ฉันเข้าไปในครัวช่วยพี่ทิพย์กับพี่เอื้องเตรียมอาหารแล้วก็จัดโต๊ะจากนั้นป้ากรองกับเขาก็เดินเข้ามา มีแค่เขาที่คุยกับป้ากรอง ส่วนมากเวลาที่เขามากินข้าวที่นี่ฉันจะรับบทเป็นใบ้ค่ะ ไม่อยากพูดอะไรเวลามีเขาอยู่ด้วยเพราะเดี๋ยวก็โดนกัดอีก
-วันต่อมา-
“ช้องนาง”
“คะพี่แชมป์
“เย็นนี้ให้พี่ไปรับที่บ้านไหมครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวคนที่บ้านไปส่ง”
“ที่บ้านไปส่งเหรอ น่ารักจังเลยครับ แต่พี่ว่าไม่ต้องรบกวนที่บ้านก็ได้นะพี่ไปรับส่งได้” พี่แชมป์ส่งยิ้มละมุนบวกเอ็นดูมาให้ แต่ฉันว่ารบกวนคนที่บ้านมันดีกว่ารบกวนคนนอกบ้านแน่นอน
“ไม่รบกวนพี่แชมป์ดีกว่าค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“ทำไมต้องคอยปฏิเสธ รังเกียจพี่เหรอช้อง” พี่แชมป์ถามพร้อมกับสีหน้าเครียด
“ไม่ใช่ค่ะพี่แชมป์ ช้องแค่เกรงใจไม่อยากรบกวนใครค่ะ” ฉันยิ้มสู้ ไม่อยากมีปัญหากับใครเพราะแค่เรียนก็เหนื่อยจะแย่แล้ว
“ไม่ได้เป็นการรบกวนเลย พี่เต็มใจ” พี่แชมป์เริ่มยิ้มออกมาอีกครั้ง
“อย่าเลยค่ะพี่แชมป์ ผู้ปกครองของช้องดุด้วย ขอบคุณพี่แชมป์มากนะคะ” ฉันยิ้มให้เขา ถึงจะค่อนข้างอึดอัดแต่ก็ขอบคุณที่มีน้ำใจ ฉันรู้ดีว่าพี่แชมป์คิดยังไงกับฉัน แต่ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาเพราะฉะนั้นอย่าไปทำอะไรที่เป็นการให้ความหวังอีกฝ่ายเลยดีกว่า
“โอเคครับ ถ้างั้นเดี๋ยวค่อยเจอกันคืนนี้ก็ได้” พี่แชมป์ยิ้มเข้าใจแต่ก็เห็นแววตาผิดหวังจากเขาเหมือนกัน
“ค่ะ ถ้างั้นช้องขอตัวก่อนนะคะพี่แชมป์” ฉันบอกลาพี่แชมป์เสร็จแล้วก็เดินออกมาเพื่อไปที่รถเพราะน้ามิ่งมาจอดรอแล้ว
จากนั้นก็กลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ออกไปที่ร้านอาหารตามเวลานัดหนึ่งทุ่ม
นัดหนึ่งทุ่มกว่าทุกคนจะมาครบกว่าจะได้สั่งอาหาร ฉันมีเวลาถึงสามทุ่มซึ่งก็หมายความว่าฉันมีเวลาแค่สองชั่วโมง อดสนุกกันพอดี เฮ้อ!
คิดแล้วก็เซ็ง เซ็งจนทำให้หน้าคนเผด็จการลอยมาหลอกหลอนพยายามสะบัดเท่าไหร่ก็ไม่หาย ยิ่งไม่อยากเห็นหน้าก็ยิ่งเกาะแน่น ตอนนี้ภาพหน้าเขาเกาะอยู่ตรงหน้าฉันแน่นอย่างกับตุ๊กแก!
คนอะไรเผด็จการที่สุด! ทีตัวเองตอนเรียนมหาลัยเที่ยวผับเที่ยวบาร์ลากสาว ๆ ไปนอนด้วยกี่ครั้งต่อกี่ครั้งคิดว่าคนอื่นไม่รู้รึไงคุณขุนเขา!
- Writer
