“ปล่อยได้แล้วค่ะคุณขุน ช้องจะทำอาหาร”
“เธอแม่งก็แบบนี้ตลอด ไม่เคยรู้อะไรเลย พอรู้ก็ไม่เปิดใจไม่รับฟัง ไม่รับฟังแล้วก็เอาแต่ไล่ จะไล่ให้ไปไกลแค่ไหนวะถึงจะพอใจ บอกมาสิช้องนางว่าต้องการให้ไกลแค่ไหน...พี่จะทำให้เธอทุกอย่างเลย”
“...”
“ว่าไง ต้องไกลแค่ไหนถึงจะพอใจ”
“...อยู่ในที่ ๆ เราสองคนควรอยู่ก็พอค่ะ”
“...”
“ปล่อยได้แล้วค่ะ” ฉันบอกเขาแล้วก็บิดข้อมือเบา ๆ โชคดีที่เขายอมปล่อย จากนั้นฉันก็หันกลับไปสนใจการทำอาหารต่อ ถึงแม้ว่าจะยังมีเขายืนอยู่ตรงนี้ก็ตาม
...จะไล่ให้ไปไกลแค่ไหนวะถึงจะพอใจ บอกมาสิช้องนางว่าต้องการให้ไกลแค่ไหน พี่จะทำใหเธอทุกอย่างเลย
ฉันไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องเจ็บกับคำนี้ แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องเรียกแทนตัวเองว่าพี่เป็นครั้งแรกในชีวิตในเวลาแบบนี้ แต่สิ่งเดียวที่ฉันรู้ดีที่สุดคือมันไม่ถูกต้อง
ไม่ว่าเขาจะรู้สึกอะไรกับฉันมากหรือน้อยแค่ไหน ฉันรู้แค่มันผิด มันไม่สมควรเกิดขึ้น
