ฮูหยินเขย่าจวน

ตอนที่ 5 อย่าคิดเถียงเมีย

“จ้าวเหมยฮวา! ใยกล้าพูดจาเช่นนี้ไม่รู้จักละอายบ้างหรืออย่างไร เป็นสตรีขอมีสัมพันธ์กับบุรุษ เจ้าโตมาอย่างไรกันทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้”

แม่ทัพไป๋เหยี่ยหลงมองฮูกยินของตนด้วยสายตาตกตะลึง ไม่รู้ว่านางฟั่นเฟือนไปหรือนี่คือนิสัยแท้จริงของนางกันแน่ นางถึงได้กล้าหาญได้ถึงเพียงนี้

“โถ่ ข้าไม่พูดกับเจ้าจะให้ข้าไปพูดกับใครละเจ้าคะ เหยี่ยหลง เราก็แต่งงานกันมาได้สักระยะแล้วนะ ไม่คิดจะทำให้มันสมบูรณ์หน่อยเหรอ” ตากลมกระพริบปริบๆ อย่างออดอ้อน มือเล็กเริ่มลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเขาอย่างยั่วเย้า

“ทำอะไร อย่ามาแตะต้องกายของข้า ต่อให้ฟ้าถล่มข้าก็จะไม่มีวันเข้าหอกับเจ้าอย่างเด็ดขาด”

ร่างสูงสง่าพลักสาวงามออกไปอีกครั้ง พร้อมกับประกาศกร้าวเสียงดังออกมาจากห้องจนเหล่าคนใช้ต่างพอกันซุบซิบนินทาและเริ่มหมดความเคารพฮูหยิน

“อย่าเพิ่งพูดไปในสิ่งที่ทำไม่ได้ ฟ้าถล่มแน่นอนเจ้าเตรียมหาไม้มาค้ำได้เลย ถ้าข้าอยากได้มีเหรอจะรอดพ้นไปได้ วันนี้พอแค่นี้ก่อนเจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ แล้ววันหน้าข้าจะไป อ่อย เอ้ย! ไปหา” ใบหน้าซีดยิ้มอย่างไม่มีการสลดใดๆ มีแต่ยิ่งขบขันกับสีหน้าเหมือนจะฆ่าคนของผัวรััก

“ข้าอยากหักคอเจ้าจริงๆ ใยกล้ากล่าวเช่นนี้ออกมา”

ปะทะคารมต่อกรกับคนมาก็มากมายทั้งกบฏคนร้ายโจรชั่ว แต่ไม่เคยมีครั้งใดที่เขาจะรู้สึกจนปัญญาจะต่อคำด้วยเช่นภรรยาเอกของเขาผู้นี้ นางช่างสรรหาคำมาพูดได้เกินสิ่งที่เขาคาดหมายจริงๆ

“หักคอข้าแล้วใครจะอยู่เป็นเมียเจ้าละ อย่าพยายามหาคำใดมาเถียงข้าเลย ตลอดชีวิตตั้งแต่บัดนี้ไปจนตายเจ้าเถียงข้าไม่ชนะหรอกจงจำไว้ซะ ยังไม่ไปอีก! หรืออยากเข้าหอกับข้าวันนี้ ได้นะ ข้าไม่ติด” ลูกพีชขยิบตาให้แม่ทัพหนุ่มอย่างยั่วยวนจนเขาต้องรีบเดินหนีออกไปจากห้องของนาง

“คิกๆ หลอกง่ายจริงๆ หล่อๆ แบบนี้ลูกพีชจะไม่ปล่อยให้พลาดหรอกจ๊ะ วันนี้ปล่อยให้พักผ่อนก่อน วันหน้าไม่รอดมือลูกพีชแน่ผัวขาาาาา” ลูกพีชมองตามหลังไป๋เหยี่ยหลงด้วยสายตาวาววับราวกับแม่เสียสาวกำลังจะจับลูกแกะตัวน้อยๆ กิน

.

.

.

.

“นางคงวิปลาสไปแล้วถึงได้แสดงสีหน้่าท่าทางเช่นนั้นออกมา ซ้ำร้ายยังถกเถียงเก่ง ข้าคงประมาทเจ้าเกินไปแล้วจ้าวเหมยฮวา” แม่ทัพแห่งแคว้นได้แต่พึมพำกับตัวเองเมื่อกลับถึงห้องทำงานที่เขาใช้นอนทุกวันแทนการไปหลับนอนที่ห้องหอกับฮูหยินเอกวิปลาสของเขา