ฮูหยินเขย่าจวน

ตอนที่ 6 สตรีมากเล่ห์

“นี่พวกเจ้าไปเรียกท่านแม่ทัพมารึยัง ข้าเตรียมอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

สตรีร่างนุ่งน้อยห่มน้อยจนเหล่าคนใช้ก้มหน้าลงมองพื้นไปตามๆ กันด้วยเกรงจะถูกลงโทษที่เผลอมองเรือนร่างยั่วเย้าที่ยิ่งอยู่ในอาภรณ์ชิ้นเล็กๆ ที่มีผ้าผืนบางคลุมตัวอยู่เท่านั้น แต่ความงามแค่เรือนกายยังไม่เทียบกับใบหน้าเนียนใสกับริมฝีปากกระจับน่ารักที่ขยับถามเหล่าบ่าว ที่ไม่ว่าใครมองก็คงอยากลิ้มลองจุมพิตกับนาง

“ท่านแม่ทัพบอกว่าจะออกไปข้างนอกขอรับ อาจไม่ได้อยู่รับอาหารเช้ากับฮูหยินด้วย” ฉินเว่ยคนใช้ที่ประจำเป็นพ่อบ้านกล่าวรายงานฮูหยินของจวนด้วยเหงื่อที่เริ่มไหลออกมาเต็มหน้าด้วยไม่กล้าเงยขึ้นมองฮูหยิน

“อะไรกันข้าตื่นตั้งแต่เช้ามาทำให้แต่จะไม่กินเหรอ ไม่ได้!! ไปตามท่านแม่ทัพมาเดียวนี้เลยนะ ไป” มือสาวเท้าสะเอวด้วยท่าทางไม่พอใจนักที่ถูกสามีปฏิเสธอาหารที่นางตื่นขึ้นมาทำให้ ดูถูกน้ำใจกันเกินไปแล้วนะ

“อะ เออ แต่ว่า..” ฉันเว่ยพยายามจะบอกให้ฮูหยินว่าตนนั่นหว่านล้อมท่านแม่ทัพแล้วแต่ท่านก็ไม่ยอมมา

“มีอะไรกัน เสียงดังไปจนถึงหน้าจวน”

ร่างสูงสมชายชาตรีเดินเข้ามาในห้องเพื่อรับอาหารเช้าของฮูหยินจำต้องหน้าแดงไปจนถึงใบหูด้วยความคุกรุ่นเมื่อเห็นชุดยั่วยวนใจภายใต้เสื้อผ้าบางๆ ที่แทบจะช่วยปิดอะไรไม่ได้เลยสักนิด //นางนี่มันช่างน่าตีนัก กล้าใส่อาภรณ์เช่นนี้ออกมาให้พวกคนใช้ในจวนได้อย่างไรกัน แค่หน้านางก็แทบจะล่มเมืองได้ ยังมาแต่งกายเช่นนี้อีก ไร้ยางอายนัก

“อ้าว มาแล้ว มานี่ๆ นั่งตรงนี้เลยข้าจะบริการท่านเอง. วันนี้ข้าทำข้าวต้มให้ลองชิมกันดูนะ รับรองว่าอร่อยชัวร์” ลูกพีชเดินเข้าไปกอดแขนกำยำของผัวรักแล้วลากให้มานั่งลงที่เก้าอี้ที่จัดเอาไว้พร้อมบนโต๊ะมีอาหารกลิ่นหอมฉุยลอยมาเตะจมูกของไป๋เหยี่ยหลงที่มองอาหารตรงหน้าอย่างประหลาดใจ แต่ความอยากอาหารก็หายไปเมื่อเจอกับชุดของนาง

“ไยแต่งกายเช่นนี้ ไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้!! พวกเจ้าออกไปให้หมดทุกคน!!” เสียงติดจะห้วนสั่งสตรีที่เขาแต่งเข้าจวนมาได้ไม่นานอย่างรู้สึกไม่พอใจที่เห็นนางแต่งกายโชว์เรือนร่างเนื้อหนังเช่นนี้ พร้อมกับสะบัดมือไล่บ่าวผู้ชายออกจากห้องไปให้หมด

“โถ่ ข้าทำอาหารเหนื่อยเหงื่อออกจนร้อนเพราะว่าอยู่หน้าเตาไฟตลอดเวลา ข้าเลยใส่ชุดนี้มันเย็นสบายดีนะเจ้าค่ะ ต้องขออภัยที่แต่งกายไม่เรียบร้อย อย่าโกรธเลยน๊าาาา เอาไว้คราวหน้านะเจ้าคะ”

จะแต่งมายั่วให้หนักกว่านี้อีก ลูกพีชไม่สนใจนักเลยตอบออกไปแบบส่งๆ พร้อมกับต่อประโยคสุดท้ายในใจแทนการพูดออกไป

“มากเล่ห์ คิดว่าทำเช่นนี้ข้าจะหลงใหลสตรีหน้าหนาเช่นเจ้าละก็ เจ้าคงเข้าใจผิดแล้วจ้าวเหมยฮวา”

ตาคมตวัดมองมาอย่างน่ากลัวจนลูกพีขสะดุ้ง ก่อนจะส่งยิ้มหวานๆ ไปเอาใจเขาแทน // แหม มองซะน่ากลัว ดุ จริ๊งจริงๆ พ่อคูณ

“อย่าพูดแบบนั้นสิเจ้าคะ ตัวข้าอ่อนเยาว์นักเพิ่งพ้นวัยปักปิ่นได้ไม่นาน ท่านใยกล่าวเช่นนี้ละเจ้าคะ ข้ารู้ดีว่าอย่างไรท่านก็ไม่สนใจข้า แต่ช่วยสงสารสตรีตัวเล็กๆ คนนี้หน่อยเถิดเจ้าค่ะ” มารยาถูกงัดออกมาใช้ในทันทีพร้อมกับเปลี่ยนสรรพนามเองเสร็จสรรพ