ร่างบางก้าวลงบันได้จากชั้นบนท่าทีเหนื่อยอ่อนเมื่อคืนเธอแทบไม่ได้นอน มัวแต่คิดเรื่องมากมายจนหัวแทบระเบิด พอถึงขั้นสุดท้ายเห็นหน้าบิดาเธอแทบอยากหนี แต่ทว่าสองเท้ากลับก้าวไม่ออก คำว่าแม่มันค้ำคอทำให้ไม่กล้าขัดคำสั่ง
“ไปกันได้แล้ว”รัฐพิมุกต์บอกบุตรสาวแล้วก้าวนำออกมา
เพียงดาราชำเลืองมองลูกเลี้ยงด้วยความเห็นใจระคนสงสาร เมื่อคืนเธอพยายามเกลี่ยกล่อมสามีแล้วแต่ดูเหมือนไม่เป็นผล
“เมไปกันเถอะลูก”เธอบอกแล้วพยายามจูงมือลูกเลี้ยง แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับสะบัดแล้วเดินหนี
เมริยาหยุดยืนข้างรถ เพียงดาราตามมาสมทบเธอมองแผ่นหลังลูกเลี้ยงด้วยความหนักใจ เมริยาคงคิดว่าเธอคือต้นเหตุทำให้บิดาและมารดาแท้ๆ เลิกกัน เธอไม่อาจบอกเล่าเรื่องราวอะไรได้เพราะเจ้าสัวสั่งห้าม ใจเพียงหวังให้สักวันลูกเลี้ยงจะเข้าใจ
รถเคลื่อนออกจากรั้วบ้านสิทธิภาคย์โสภณ เมริยาเหม่อมองออกนอกกระจกรถ ริมฝีปากเม้มแน่นด้วยความอึดอัดใจระคนน้อยใจ หากพ
