“ภาพคุณแม่ผมสมัยที่ท่านยังสาวๆ”
เขายิ้มเศร้า เพราะความคิดที่อยากทิ้งร่องรอยของตนเองไว้ในบ้านหลังนั้น ตอนที่ย้ายออกมาจึงไม่ได้หยิบหนังสือเล่มนี้ที่ซ่อนภาพของแม่ไว้ ดูเหมือนคนที่นั้นจะไม่ได้ให้ความสำคัญกับเขานัก เพราะหนังสือของเขายังอยู่ดี เขาถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนรอยยิ้มกลับมาอ่อนโยนอีกครั้ง แล้วก็พูดอย่างนึกได้
“ผมเห็นรูปถ่ายคุณกับลูกๆที่ร้านอัดขยายภาพด้วยนะ”
“อ้อ! เราไปเที่ยวสวนสนุกกันค่ะ ฉันเอาฟิล์มไปล้างที่นั้น เจ้าของร้านอัดรูปขยายให้ฟรี”
“มีรูปวาดครอบครัวเราในห้องนั่งเล่นด้วย นั้นก็ฝีมือคุณสินะ”
เธอพยักหน้ารับ “ลูกๆ อยากมีรูปตัวเองกับพ่อ ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าคุณจะกลับมาเมื่อไหร่ ก็เลยใช้วิธีวาดรูปเหมือน... วาดรูปเราสี่คนพ่อแม่ลูกแทน”
“ขอบคุณ” เขาพูดจากใจจริง “ขอบคุณที่ให้ผมเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว”
หลินเหยาซื่อชะงักไป ชีวิตเด็กกำพร้าของเธอก็หวังเพียงแค่ ‘เป็นส่วนหนึ่งของคร
