“คุณแม่ผมเปียก” จางลี่พูดตามที่พ่อสอน
“คุณแม่ต้องเช็ดผม” จางหย่งพูดด้วยท่าทีจริงจัง
“เอ่อ...แม่เช็ดเองได้” เธอขยับตัวหนีแต่ไหล่ถูกกดไว้ก่อน
“นั่งนิ่งๆ อย่าดื้อ พ่อจะเช็ดผมให้แม่” เขายิ้มกริ่มพูดกับหลินเหยาซื่อเหมือนที่พูดกับลูก
“คุณแม่อย่าดื้อ”
เด็กทั้งสองพูดพร้อมกัน ทำให้หลินเหยาซื่อปฏิเสธไม่ได้ เธอจึงได้แต่นั่งนิ่งๆ แล้วปล่อยให้กั๋วคังเหรินเช็ดผมให้จนแห้งดี ปลายนิ้วของเขาสัมผัสต้นคอเธอแผ่วเบา จางลี่ถือหวีช่วยแปรงผมยาวสลวยให้แม่
“พอแล้วๆ” หลินเหยาซื่อเขินหน้าแดง ทั้งที่มีเด็กๆนั่งอยู่แต่เธอทำหน้าตายเหมือนผู้ชายคนนั้นไม่ได้ “เดี๋ยวแม่จะไปดูป้าฮุ่ยชิวก่อน แล้วจะอุ่นนมมาให้ ตอนนี้อยู่กับคุณพ่อก่อนนะคะ อย่าส่งเสียงดังล่ะ”
“ค่ะ/ครับ”
หญิงสาวลุกออกไป เธอเป็นห่วงอาการของป้าฮุ่ยชิว อยู่ด้วยกันมานาน นอกจากปวดเข่าหรือปวดเนื้อตัวตามประสาคนอายุมากแล้ว แทบไม่เคยเจ็บป่วยอะไร
“ป้าฮุ่ยชิวเ
