เพียง 7 วันการก่อสร้างอาคารโรงสีข้าวก็แล้วเสร็จ หยางฟางหรงทดลองสีข้าวเปลือกของตนเองให้ชาวบ้านดู ทุกคนต่างพากันวิภาควิจารณ์เสียงดัง ทั้งตื่นเต้น ทั้งประหลาดใจ และดีใจที่ต่อไปพวกเขาจะได้ไม่ต้องเสียเวลาตำข้าวแล้ว
“แล้วนี่ จะคิดค่าไอ้เจ้าโรงสีนี่เท่าไหร่ล่ะ ฟางหรง?” ซวนเฟยหย่าเอ่ยถามแทนชาวบ้าน
หยางฟางหรงหันไปสบตากับสืออู๋เฉิน ชายหนุ่มยิ้มและพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงบอกว่า ‘แล้วแต่เธอ’
“อืม ฉันว่า สัก 1 ใน 10 ของข้าวสารที่สีได้ พี่ป้าน้าอาจะว่าอย่างไร?”
เวลานี้ชาวบ้านต่างหันไปซุบซิบขอความเห็นกันและกัน
“อืม…ก็ไม่เลวนะ ไม่มาก ไม่น้อย จนเกินไป ฉันว่าก็ยุติธรรมสำหรับทั้งสองฝ่าย เพราะการที่เจ้าเครื่องโรงสีนี่จะทำงานก็ต้องใช้น้ำมันด้วยไม่ใช่หรือ น้ำมันก็ใช่ว่าราคาน้อยเสียเมื่อไหร่” ซวนเฟยหย่าว่า ชาวบ้านพลันเห็นดีด้วย
“ฉันว่าเม็ดข้าวมันสวยดี ไม่แตก ไม่หัก เหมือนที่เราตำด้วยครกกระเดื่อง แถมประหยัดเวล
