สรุปแล้ววันนี้หลัวอิ๋นฟางต้องนำข้าวที่ตำยังไม่ดีกลับมาตำด้วยครกมือที่บ้าน ครั้นพอตำได้ข้าวปริมาณพอกินใน 1 วันเธอก็หยุดทำเพราะความเหนื่อยและเบื่อหน่าย
“เฮ้อ! ทำไมงานตำข้าวมันถึงได้เหนื่อยยากและน่าเบื่ออย่างนี้นะ” หลัวอิ๋นฟางฝัดข้าวไปพลางบ่นไป ในใจนึกขุ่นเคืองลูกเลี้ยงตัวร้ายที่ทิ้งภาระการตำข้าวฝัดข้าวให้ตน แทนที่จะคิดได้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาหญิงสาวต้องเหนื่อยยากเพียงใดเพียงให้พวกตนได้อยู่อย่างสบาย
“ทำๆ ไปเถอะน่า ถ้าไม่ไหวก็บอกให้ลูกสาวของเธอช่วย อย่าให้พวกมันสบายจนเคยตัว” คำนี้ตัวเขาเองซึ่งเป็นพ่อและพ่อเลี้ยงควรจะคิดได้ตั้งนานแล้ว
หยางลู่เมิ่งเดินไปเดินมาพลางบ่นอุบอิบ
“นี่ปลาแห้งก็จะหมดแล้ว ปลาแห้งป่นในโถก็ไม่มีเหลือ เนื้อรมควันก็หมดไปแล้วชาติหนึ่ง เฮ้อ! เมื่อไหร่คอมมูนของเราจะมีการล้มหมูล้มวัวอีกนะ”
เมื่อได้ยินผู้เป็นสามีพูดคำว่า ‘ล้มหมู ล้มวัว’ หลัวอิ๋นฟางก็หูผึ่ง
“พี่ลู่เมิ่ง ถ้าเมื
