ชาวบ้านของคอมมูนอี้เส่ยที่ 16 ถึงกับปากอ้าตาค้างเมื่อเห็นว่าหยางฟางหรงและสืออู๋เฉินปั่นจักรยานสีแดงมีพ่วงข้างเข้ามาในหมู่บ้าน อีกทั้งยังมีข้าวของบรรทุกมาเต็ม ทั้งสองคนไม่สนใจสายตาหลายคู่ที่บ่งบอกถึงความแปลกประหลาดใจและเคลือบแคลงสงสัยเหล่านั้น หากแต่มุ่งตรงไปที่บ้านของหัวหน้าคอมมูน
“ฉันดีใจด้วยที่ทุกอย่างราบรื่น ไม่มีปัญหาอะไร?”
“ฉันเองก็ต้องขอบคุณลุงซวนมากค่ะที่เมตตาช่วยเหลือฉันกับพี่อู๋เฉิน ในขณะที่คนอื่นๆ ในคอมมูนต่างดูถูกดูแคลนและมองว่าเราสองคนนั้นเป็นคนสิ้นไร้ไม้ตอก นี่ค่ะ เงินค่าไม้ไผ่และค่าเช่าที่ดิน” หยางฟางหรงยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้กับซวนเฟยหย่า
“อืม แล้วนี่ เรื่องงานแต่งงานล่ะ เอ่อ…อย่าหาว่าฉันอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ เรื่องนี้คนเฒ่าคนแก่ในคอมมูนของเราก็มีคนที่เป็นกังวลอยู่บ้าง” ซวนเฟยหย่าเอ่ยถามอย่างลำบากใจ เพราะคนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้านนั้นเชื่อถือเรื่องผีสางและโชคลางมาก หากใครทำผิดผ
