“เผิงเจียวหวง?” หยางฟางหรงเลิกคิ้วสูงก่อนหัวเราะคิกเมื่อถึงบางอ้อ
สืออู๋เฉินมองหญิงสาวด้วยความรู้สึกหวั่นใจ กับผู้ชายที่ชื่อเผิงเจียวหวงนั้นตัวอัปมงคลอย่างเขาไม่มีอะไรที่จะไปสู้ได้เลย แม้แต่พ่อแท้ๆ ของเขาเองก็ยังยกย่องและชื่นชมลูกเลี้ยงมากกว่าลูกแท้ๆ อย่างเขาเสียอีก ทั้งเรื่องหน้าที่การงาน การศึกษา หน้าตาในสังคมซึ่งก็คือคอมมูนแห่งนี้นั้นเผิงเจียวหวงเหนือกว่าเขาทุกอย่าง
“ผู้ชายที่ชื่อเผิงเจียวหวงน่ะไม่เห็นมีอะไรดีเลย สู้เฉินเฉิน ไม่ได้สักอย่าง” หยางฟางหรงพูดพลางยักไหล่
นี่เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวสร้างความแปลกประหลาดใจระคนตื่นเต้นให้เขา แล้ว ‘เฉินเฉิน’ นั่น คือใคร?
“ทำหน้างงอีก เฉินเฉิน ก็พี่ยังไงล่ะ สืออู๋เฉิน ต่อไปฉันจะเรียกพี่ ว่าเฉินเฉินละกันนะ มันฟังแล้วน่ารักดี ให้ความรู้สึกสนิทสนมกันมากขึ้นด้วย ส่วนพี่ก็เรียกฉันว่าหรงหรงก็ได้นะ หากอยากเรียก”
สืออู๋เฉินฟังแล้วก็เกิดความรู้สึกแปลกประ
