“อย่านะ… ไอ้เลว ปล่อยฉัน” เขาผลักเธอไปชิดผนังราวกับนักโทษ
จากนั้นก็หันไปคว้าเชือกที่เตรียมเอาไว้ ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี บังคับจนสามารถมัดมือเล็กๆ ของเธอไพล่หลังได้อย่างง่ายดาย
เชือกเส้นนั้นรัดแน่นจนฝากริ้วรอยช้ำแดงไว้รอบข้อมือของเธอ
แม้เธอพยายามดิ้นรน… แต่ไม่เป็นผล
เรี่ยวแรงน้อยนิดของเธอไม่อาจต้านพละกำลังมหาศาลของเขาได้เลย
“ไม่นะ... ฮือๆ ไอ้บ้า ไอ้เลว นายไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้”
รัตติกรแหกปาก ทั้งร้องไห้ทั้งตะโกนด่า เพราะรู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังเผชิญอยู่นี้ ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลยสักนิด… แต่มีแนวโน้มว่ามันจะเลวร้ายและรุนแรงยิ่งกว่าที่เธอคิดที่เธอกลัว ก่อนที่จะได้เจอกับเหตุการณ์ที่เขาจับหัวเธอกดน้ำปางตายในเวลาต่อมา
กลับมาสู่เหตุการณ์ปัจจุบันที่รัตติกรกำลังเผชิญอยู่
“ป้าคะ... ป้าช่วย
