“หนูคิดว่าป้าจะสงสารผู้หญิงด้วยกันเสียอีก” หญิงสาวตัดพ้อ คำนั้นทำเอาป้าอิ่มถึงกับอึ้ง
แกรีบเสไปอีกทาง
“เออน่ะ นี่เสื้อ… ใส่ซะ”
ป้าอิ่มยื่นให้
“ป้า... นี่มันเสื้อคอกระเช้า”
เธอนึกถึงคุณยายที่ใส่เสื้อคอกระเช้า นั่งตำหมากนมยานย้อยเกือบถึงเอว
“ไม่นะป้า... หนูไม่ใส่เด็ดขาด” เธอส่ายหน้าพรืด
เมื่อต้องนึกถึงตัวเองในสภาพนั้น
“ตามใจ… ไม่ต้องใส่ก็ได้ ลืมไปว่าสุดท้ายเอ็งก็ต้องถอดอยู่ดี” ป้าอิ่มตีสำนวน
“เดี๋ยวป้า... ใส่ก็ใส่”
เธอรีบรับเสื้อคอกระเช้าจากมือของหญิงวัยกลางคน ด้วยสีหน้าไม่เต็มใจนัก เมื่อเห็นว่าป้าอิ่มทำท่าว่าจะชักมือกลับ
เวลาต่อมา ป้าอิ่มก็พาเธอก้าวขึ้นไปบนเรือนใหญ่
ขณะเดินขึ้นบันไดไปสู่ชั้นสองของบ้าน…
ใบหน้าหวา
