นึกแล้วขยะแขยงสิ้นดี ไอ้อาทิตย์จิตวิตถาร
เธอก่นด่าเขาอยู่ในใจ
“จะคลานเข้ามาดีๆ หรือจะให้ฉันลากเธอเข้ามา” เขาแผดเสียงดังลั่น
“ไม่มีทาง… จะตบจะตีให้ฉันตายตกลงไปตรงนี้ก็ยังดีเสียกว่ายอมทำตามความต้องการพิสดารของแก”
เธอยืนยันถึงจุดยืนที่แจ่มชัด หนักแน่นในวาจา ไม่มีทางจะโอนอ่อนตามความต้องการของเขาอย่างแน่นอน
ได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มก็ปราดเข้าหาร่างบอบบางที่นั่งตัวสั่นอยู่ตรงขอบเตียง
“อื๊อ…” รัตติกรร้อง
พร้อมๆ กับมือใหญ่ของเขาคว้าหมับเข้าที่ลำคอระหงของเธอ กดเธอให้นั่งลงบนเตียงช้าๆ
“นายจะทำอะไร”
“เดี๋ยวก็รู้…”
แล้วมืออีกข้างที่เหลือก็กระชากผ้าขนหนูของตัวเอง… ปลดปล่อยให้แก่นกายซึ่งน่าขนลุกขนพองอยู่ภายใต้ผ้าขนหนูผืนนั้น ดีดผึงออกมาอวดสายตา ตระหง่านง้ำเสียจนเชิดชิดเกือบติดใบหน้าของเธอ
“ไม่นะ ปล
