ตอนที่ 6

1268 Words

สองแม่ลูกช่วยพยุงร่างท้วมใหญ่กันคนละข้าง เท้าของมานพแทบจะไม่ก้าว เขาแทบไม่เหลือสติรับรู้เลยว่าในเวลานั้น ด้วยร่างกายที่ใหญ่โตของเขา ได้สร้างความลำบากเป็นอย่างมาก ให้กับผู้หญิงตัวเล็กๆ สองคน ที่ต้องช่วยกันพยุง เหตุการณ์ดำเนินไปอย่างทุลักทุเล… จนถึงหน้าประตูบ้าน เมื่อเข้ามาในบ้าน ร่างของผู้เป็นพ่อเมาหลับราวกับไร้วิญญาณ ช่างไม่รับไม่รู้เลยว่าปัญหาที่ตนได้สร้างขึ้นนั้น… ทำให้ลูกสาวและภรรยาต้องเสียทั้งเงินและน้ำตา ดวงแขไม่ได้พูดอะไรมาก หล่อนมักจะนิ่งเช่นนี้เสมอ… เหมือนคนที่ได้ทำใจยอมรับเอาไว้แล้ว กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเช่นเดียวกับหลายๆ ครั้งที่มันเคยเกิดขึ้นมาแล้วในชีวิตของหล่อน หลังจากดวงแขลากเสื่อและหมอนมาให้สามีนอน จากนั้นจึงหันกลับไปทำงานที่ค้างคาเอาไว้เมื่อครู่ ปล่อยให้รัตติกรหาผ้ามาชุบน้ำเช็ดหน้าเช็ดตาอันมอมแมมให้กับผู้เป็นบิดา จากที่วางแผนเอาไว้ว่าจะทำห่อหมกเพื่อเตรียมไว้ขายในวันพรุ่งนี้เช้า มาถึงตอนนี้ ดวงแขต้องเปลี่ยนแผนใหม่ หล่อนต้องเร่งแล้ว ทำให้เสร็จโดยเร็วที่สุด… เพื่อที่จะขายในตอนเย็นวันนี้เสียเลย และอาจจะล่วงไปถึงค่ำ… หากขายไม่หมด เพราะเงินซึ่งทั้งบ้านเหลืออยู่ได้หมดลงแล้ว กับหนี้การพนันของสามีผู้ขาดสำนึกรับผิดชอบต่อครอบครัว ครู่ต่อมา รัตติกรรีบเข้ามาช่วยงานแม่อย่างแข็งขัน แค่มองตากันและกัน… ก็รับรู้ได้ในความเศร้าโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยเป็นคำพูดใดๆ ต่อกัน “เราต้องรีบทำให้เสร็จนะลูก...” ดวงแขกล่าวกับลูกสาว “ค่ะแม่… หนูจะแบกไปขายที่ตลาดนัดให้เอง” ลูกสาวขันอาสาอย่างไม่อิดออด เวลาล่วงเลยไปอีกพักใหญ่ๆ เธอกับแม่… ช่วยกันคนละไม้คนละมือ แม้ว่าแม่เพิ่งบอกกับเธอว่าชีวิตไม่ต้องมีอะไรเร่งรีบ… มาถึงตอนนี้ แม่กลับเป็นฝ่ายต้องมารีบร้อนจนหืดขึ้นคอเสียเอง ดวงแขหยิบแม็คหนีบกระดาษขึ้นหนีบที่มุมกระทงเพื่อความรวดเร็ว ไม่ได้ใช้ไม้กลัดกระทงตามที่กล่าว เมื่อสถานการณ์เปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหัน กับชีวิตที่พร้อมจะพลิกผันได้ทุกเวลานาทีของเธอ… ชีวิตที่ไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าโชคชะตาได้ขุดหลุมพลางอะไรเอาไว้รอเธออยู่เบื้องหน้า “พี่รัตติกร…..พ่อเป็นอะไรครับ” เสียงใสๆ ของดนัยผู้เป็นน้องชาย ถลันร่างเล็กๆ เร็วรี่เข้ามาในบ้านทั้งชุดนักเรียน โยนกระเป๋านักเรียนลงโครมข้างๆ ร่างของผู้เป็นพ่อ รัตติกรไม่ได้ตอบคำถามของน้องชาย เพราะรู้ว่าดนัยก็ไม่ได้คาดหวังในคำตอบอย่างจริงจัง แล้วก็เป็นจริงอย่างที่หญิงสาวคิด เพราะดนัยตรงรี่เข้าไปในครัวโดยไม่รอฟังคำตอบจากเธอ เด็กชายสอดส่ายสายตามองหาข้าวอย่างคนที่หิวโซ เหมือนเช่นทุกๆ ครั้งที่กลับมาจากโรงเรียน “ว่าแต่เอาปากไปกระแทกอะไรมาล่ะ…?” หญิงสาวถาม เมื่อเหลือบไปเห็นริมฝีปากเจ่อแดงของน้องชายเข้าโดยบังเอิญ “โธ่!...พี่นะพี่ จะถามแบบห่วงใยน้องชายซักกะนิ๊ดก็ไม่มี” ดนัยตัดพ้อพี่สาว รัตติกรส่งสายตาค้อนให้กับน้องชาย “คงไปต่อยกับใครมาอีกละสิ!... พ่อนักเลงใหญ่” เธอสรุปโดยไม่รอให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ได้อธิบายอะไร “ก็… เอ่อ... มันทำผมก่อนนะพี่” เสียงเล็กๆ อึกอัก หวังว่าจะได้รับความเห็นใจจากพี่สาว “แล้วยังไง…” รัตติกรถามทั้งที่ยังงุดหน้าช่วยงานแม่ไม่ได้หยุด “ผมก็สวนมันไปหลายหมัด คราวนี้ตะลุมบอน ต่างคนต่างใส่… มันก็อ่วมไปเหมือนกันนะพี่ เพราะผมซัดมันซะเยินไปเลย” น้ำเสียงของดนัยซ่อนความภาคภูมิใจเอาไว้อย่างเห็นได้ชัด “น่าจะรู้จักอดทนไว้บ้างนะดนัย” รัตติกรเตือนน้องชาย “อดทนโดยไม่ตอบโต้เลยหรือพี่?” คิ้วเล็กๆ ของดนัย ขมวดมุ่นด้วยความสงสัยกับคำแนะซึ่งไม่ง่ายเลยสักนิดที่จะทำตาม “บางครั้งในการที่เราไม่ตอบโต้… ก็ไม่ได้หมายความว่าเราขี้ขลาดเสมอไป” เธอว่า น้องชายขมวดคิ้วน้อยๆ ย่นหน้าผากอีกครั้ง เหมือนจะบอกว่าพี่สาวช่างไม่เข้าใจในวิถีของลูกผู้ชายเอาซะเลย “โห… ได้ไงพี่ มันเล่นผมก่อนนะ” น้องชายเถียง “กินข้าวเสียเถอะลูก… อย่ามัวพูดมากอยู่เลย กินไปพูดไปอยู่นั่นแหละ” ดวงแขแทรกขึ้นบ้าง แม้ลูกชายคนนี้จะแก่นแก้วและแสบซ่าหาใครปาน แต่ดนัยก็ช่วยงานบ้านได้อย่างขยันขันแข็ง ดนัยไม่ใช่เด็กเกเรหรือไร้เหตุผลจนสั่งสอนไม่ได้ ดวงแขมองว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเป็นไปตามความคึกคะนองของเด็กผู้ชายมากกว่า ได้ยินที่แม่ว่า… ดนัยก็รีบก้มหน้าก้มตาจ้วงข้าวในจานใส่ปากอย่างตั้งใจ ก่อนจะแหงนใบหน้าน้อยๆ ขึ้นมองแม่และพี่สาวที่เร่งงานกันอย่างขะมักเขม้น รีบทำห่อหมกให้เสร็จทันขายในตอนเย็น ค่ำวันนั้น เมื่อกลับจากขายห่อหมกที่ตลาดนัด ในคืนที่ผืนฟ้าข้างนอกมัวหม่นไปด้วยม่านฝน เสียงจิ้งหรีดร้องระงมอยู่หลังบ้าน ออกอาการเริงร่ากับหยาดน้ำฝนที่พร่างพรมลงมาเมื่อตอนหัวค่ำ เสียงจั๊กกะจั่นยังคงขับกล่อมบทเพลงแห่งรัตติกาล แว่วมาเป็นระยะๆ จากหลังบ้านที่รกไปด้วยดงหญ้าและป่าไมยราบ แซมสลับด้วยต้นธูปฤาษีที่ดอกแก่จัดของมันมักจะแตกออกเป็นปุยขาวๆ ปลิวฟ่องเหมือนละอองความฝันในวันที่แดดแรง ลอยลมมาติดอยู่ตามเสื้อผ้าที่ตากเอาไว้หลังบ้านบ่อยๆ รัตติกรรู้สึกได้ถึงเสียงร้องระงมของกบเขียดที่ดังอยู่ใกล้ๆ… ใกล้จนรู้สึกว่ามันห่างแค่เพียงแผ่นสังกะสีกั้น ภายในบ้านหลังเล็กๆ ที่ถูกแบ่งให้เป็นสองห้องด้วยตู้เสื้อผ้าพลาสติกและแผ่นไม้อัดบางๆ กั้นกลางเอาไว้เพียงง่ายๆ ดนัยหลับอยู่ข้างๆ ร่างท้วมใหญ่ของมานพผู้เป็นบิดาที่นอนกรนสนั่นอยู่อีกฟากของฝาไม้อัด คืนนี้ดวงแขไม่ได้นอนกับสามี หล่อนตั้งใจจะนอนกับรัตติกร เพราะรู้ว่าอีกไม่กี่วันลูกสาวจะต้องเข้าไปทำงานในกรุงเทพฯ แม้จะเป็นเพียงเสียงพลิกตัวเบาๆ ของรัตติกร หากดวงแขที่ยังลืมตาโพลงอยู่ท่ามกลางความมืด… ก็รับรู้ได้ถึงอาการนอนไม่หลับของลูกสาว… เช่นเดียวกับตัวของหล่อนเองที่ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ “นอนไม่หลับหรือคะแม่?” รัตติกรถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ “แม่ไม่ค่อยง่วงจ้ะ” ดวงแขตอบ หากรัตติกก็เข้าใจดี คำว่า ‘ไม่ง่วง’ ของแม่คงไม่ได้หมายความว่าแม่ไม่เหนื่อย หากแม่เหนื่อยล้าเกินจะหลับตาลงได้ต่างหาก เพราะแม่คงอดเป็นกังวลไม่ได้ กับเรื่องที่เธอได้งานทำที่กรุงเทพฯ และจะต้องเดินทางเข้ากรุงเทพฯ ในอีกวันสองวันอันใกล้นี้ “แม่กังวลใช่ไหมคะ” รัตติกรถาม ทั้งที่ก็รู้ดีในคำตอบ “ก็มีบ้าง…”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more