จอมซนคนธรรพ์

บทที่ 10

"คน" เสียงหวานเรียกตามหลังชายหนุ่มที่กำลังเดินไปดูว่าข้างบ้านมีเรื่องอะไรกันทำไมเสียงเอะอะโวยวาย

พอเขาได้ยินเสียงที่คุ้นหูชายหนุ่มก็รีบหันกลับมา

"แพรว" รู้แน่ชัดแล้วว่าคนที่เรียกเขาคือใคร คนธรรพ์เลือกที่จะเดินกลับมาหาคนรัก โดยไม่สนใจว่าบ้านหลังนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น

"คนจะไปไหนคะ"

"เปล่าหรอกจ้า แพรวมาได้ไง"

"ก็แพรวนึกว่าคนลืมนัดของเรา นี่มันสายแล้วนะ" แพรวเป็นผู้หญิงที่อยู่ต่างหมู่บ้าน แต่ห่างกันไม่ไกล และเธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงใส ๆ เห็นว่าคนธรรพ์ฐานะทางบ้านดี เธอก็เลยเลิกกับแฟนเก่าเพื่อที่จะมาคบกับเขา

"ไปกันจ้า"

ชายหนุ่มเอามอเตอร์ไซค์ของหญิงคนรักมาจอดไว้ที่บ้านเขา แล้วเอารถเก๋งของตัวเองพาเธอไปทำธุระในตัวเมือง

[ กอหญ้า ]

"หญ้ากลับบ้านโน้นไปก่อนลูก" แม่กลัวว่าลูกจะมีอันตราย แต่ตอนนี้พ่อเลี้ยงก็อารมณ์เย็นลงมากแล้ว พอพูดถึงเรื่องสินสอดทองหมั้น

"แม่ไปกับหนูนะ"

"ไม่ได้หรอกลูก หนูกลับไปก่อนนะ" ตั้งแต่รู้ว่าลูกสาวท้อง ละอองดาวก็พูดกับลูกสาวไพเราะขึ้น ไม่มีคำว่ากูมึงหรือเรียกอีเหมือนเคย เพราะนางกลัวว่าหลานจะซึมซับเอาสิ่งไม่ดีไป

"จะอาลัยอาวรณ์อะไรกันนักหนาวะ กูไม่ฆ่าแม่มึงหรอก แล้วมึงอย่าลืมเรื่องสินสอดทองหมั้นด้วยแล้วกัน บอกมันมาตบมาแต่งให้เป็นทางการได้แล้ว"

กอหญ้าอยากจะด่าพ่อเลี้ยงใจจะขาด แต่กลัวว่า มันจะโมโหแล้วทำร้ายแม่เธออีก หญิงสาวก็เลยเลือกที่จะเงียบ

ถึงแม้ว่าเธอได้สินสอดทองหมั้นมาจริง ๆ เธอคงจะไม่ให้มันหรอก เพราะเธอก็มีพ่อและแม่ครบทั้งสองคน

พอกอหญ้าแน่ชัดแล้วว่ามันคงไม่ทำร้ายร่างกายแม่ของเธออีก หญิงสาวก็เลยเดินกลับมาที่บ้านคนธรรพ์ พอเธอมาถึงเห็นรถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่เธอรู้ได้ทันทีว่ามันคือมอเตอร์ไซค์ของใคร

"มาหากันถึงบ้านเลยเหรอ" กอหญ้ามองเข้าไปด้านใน ตอนนี้เธอคิดว่าแพรวคงจะอยู่ในนั้นกับคนธรรพ์หรือเปล่า หญิงสาวก็เลยถอยออกมาจะกลับบ้านตัวเองก็ไม่ได้ จะเข้าบ้านของเขาก็ไม่กล้า

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

"มึงมานอนทำอะไรอยู่ที่นี่วะ กูก็สงสัยว่าผู้หญิงที่ไหนมานอนอยู่ศาลา" ผึ้งขับรถผ่านศาลาหน้าหมู่บ้าน สังเกตเห็นว่ามีผู้หญิงนอนอยู่บนม้าไม้ตัวยาวที่ทำไว้สำหรับนั่งรอรถ เธอก็เลยจอดแล้วลงไปดูเพราะคนที่นอนอยู่นั้นคุ้นตามาก

หญิงสาวคิดว่าจะมานั่งเล่นที่ศาลารอให้คนธรรพ์กับแฟนของเขาออกจากบ้านไปก่อนแล้วค่อยกลับ แต่พอนั่งไปกอหญ้าเกิดง่วงนอนเธอก็เลยเอนลงตรงนั้นแล้วก็หลับไป

"มานั่งรับลม..ง่วงนอนก็เลยเผลอหลับ"

"แน่ใจนะว่ามึงมานั่งรับลม มันไล่มึงออกจากบ้านหรือเปล่าเนี่ย"

"ใครจะกล้าไล่กูออกจากบ้าน"

"แล้วทำไมมึงไม่ไปเล่นบ้านกู มานอนทำไมอยู่ศาลาแบบนี้"

แต่ก่อนร่างกายของกอหญ้าก็ไม่ได้อ่อนเพลียอ่อนแอแบบนี้เพราะช่วงนี้เธอท้องแต่ก็โชคดีที่ไม่มีอาการแพ้

"แล้วมึงจะไปไหน"

"กูว่าจะไปตลาด พี่พลกลับมาจากเกาหลี ก็เลยว่าจะซื้ออะไรมารอรับพี่เขาหน่อย"

"พี่พลกลับมาแล้วหรอ" หัวใจของกอหญ้าถึงกับพองโต เพราะผู้ชายคนแรกที่กอหญ้าให้ความสนใจมากก็คือพี่ชายของเพื่อน

"แหม..ยิ้มแป้นเลยนะมึงอย่าลืมนะว่าตอนนี้มึงกำลังท้องโย้อยู่"

และเพื่อนทุกคนของกอหญ้าก็รู้ดีว่าเธอสนใจพลแค่ไหน

"บ้าไปแล้วมึงคิดอะไรเนี่ย"

"แล้วมึงจะไปรอรับพี่พลกับกูไหมล่ะ"

"พี่เขาเอาเมียมาด้วยไหม"

"พี่กูยังไม่มีเมียสักหน่อย มีแฟนหรือเปล่ายังไม่รู้เลย"

[ บ้านผึ้ง ]

รถที่ไปรับพลที่สนามบินมาจอดหน้าบ้าน กอหญ้าและผึ้งรีบเดินออกมารับ

"สวัสดีค่ะพี่พล" หญิงสาวยกมือไหว้และยิ้มหวานให้กับผู้ชายที่เธอเคยปลื้ม

"ว่าไงจ๊ะน้องกอหญ้า โตเป็นสาวแล้วนะเรา"

ผู้ชายในฝันของกอหญ้า และสเปคของเธอก็คือพลนี่แหละ แต่ตอนนี้ความฝันของเธอต้องมลายหายไป เพราะความเมา

"อะไรนะ!!"

"พี่พลอย่าพูดแรงสิ" ผึ้งมองซ้ายมองขวากลัวว่ากอหญ้าจะได้ยินสิ่งที่เธอเล่าให้พี่ชายฟัง

เธอเล่าทุกอย่างให้พี่ชายรับรู้เรื่องของกอหญ้า ผึ้งรู้ดีว่าที่พี่ชายยังไม่มีใคร เพราะเขาสนใจกอหญ้าอยู่เหมือนกัน

"มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไง" ที่พลรีบกลับมา เขาคิดว่าจะบอกความในใจของตัวเองให้เพื่อนของน้องสาวได้รับรู้สักที

"เห็นไหมล่ะฉันบอกแล้ว ถ้าพี่ให้ฉันพูดให้กอหญ้าฟังตั้งแต่ก่อนที่พี่จะไปเกาหลี ป่านนี้พี่กับกอหญ้าคงจะได้เป็นแฟนกันไปแล้ว" ผึ้งเคยคิดจะเล่าให้กอหญ้าฟังว่าพี่ชายของเธอก็สนใจกอหญ้าอยู่เหมือนกัน แต่พลเป็นคนขี้อายและตอนนั้นมันก็ยังไม่ถึงเวลา เพราะกอหญ้ายังเรียนอยู่มัธยมปีที่ 5

"แล้วไอ้คน มันรับผิดชอบไหม"

"มันคงจะรับผิดชอบนั่นแหละพี่กอหญ้าถึงได้ไปอยู่บ้านของมันแล้ว"

เรื่องนั้นกอหญ้าไม่ได้เล่าให้เพื่อนฟัง ว่าคนธรรพ์รังเกียจเธอแค่ไหนที่เธอหอบผ้าหอบผ่อนเข้าไปอยู่ในบ้านของเขา เพราะมันน่าอายเกินไปเกินกว่าที่จะเล่าออกมาเป็นคำพูดได้

19 : 00 น.

กอหญ้าเล่นอยู่บ้านของผึ้งจนค่ำมืด พลก็เลยอาสามาส่งกอหญ้า โดยขับมอเตอร์ไซค์มาจอดที่หน้าบ้านของคนธรรพ์

"ตาพลใช่ไหม" ครูรสสุคนธ์มองออกมาดูว่าเสียงรถของใคร ก็จำได้เพราะพลก็เป็นลูกศิษย์อีกคนของครู

"สวัสดีครับแม่ครู แม่ครูสบายดีไหมครับ" เขายกมือไหว้แบบเคารพ เพราะครูรสสุคนธ์เป็นครูที่นักเรียนรักมากที่สุด

"สบายดีจ้า เป็นไงบ้างกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"

"เพิ่งมาวันนี้เลยครับ"

"ขึ้นมากินน้ำกินท่าก่อนมา"

พลไม่ปฏิเสธแม่ครูเขาเดินตามกอหญ้าขึ้นมาด้านบน พอขึ้นมาถึงก็พบว่าคนธรรพ์นอนดูทีวีแบบสบายใจอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวี

"เดี๋ยวกอหญ้าเอาน้ำมาให้..พี่พลนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ" กอหญ้าเชิญให้พลไปนั่งอยู่ด้านข้างคนธรรพ์ที่กำลังนอนดูทีวีโดยไม่ได้ลุกขึ้นต้อนรับแขกเลย

แต่คนธรรพ์ก็ไม่สนใจ ทั้งที่รู้ว่าคนที่ขึ้นมาใหม่คือใคร เขายังนอนดูทีวีแบบสบายใจและไม่ทักด้วย

"ตาคนลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะลูก เสียมารยาท"

"ก็ผมนอนอยู่ตรงนี้ก่อน และนี่ก็บ้านผมจะเสียมารยาทตรงไหน"

"ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ครู"

"น้ำมาแล้วค่ะ" กอหญ้าเอาแก้วน้ำไปวางตรงหน้าของพล และเธอก็นั่งลงด้านข้างของเขา

"บริการกันดีจังเลยนะ" คนธรรพ์พูดเหน็บแนม เพราะเรื่องที่กอหญ้าสนใจในตัวพลเขาก็รู้ดี แต่ตอนนั้นพวกเขาไม่ได้มีพันธะอะไรต่อกันเหมือนในตอนนี้

"คน แม่ว่าเข้าไปดูทีวีในห้องลูกดีกว่าไป" ครูรสสุคนธ์ไม่อยากต่อว่าลูกชายต่อหน้าแขก

"เรื่องอะไรผมต้องไปด้วย"

ปู๊ดดด~

"ไอ้คน!!!" กอหญ้ารีบลุกขึ้นแล้วเอาถาดที่เธอรองแก้วน้ำฟาดลงที่ลำตัวคนธรรพ์อย่างแรง

"โอ้ย!! กูเจ็บนะโว้ยย!!"

ถ้ากอหญ้าไม่ฟาดคนธรรพ์ก่อน..คนที่จะฟาดเขาก็คือแม่ของเขาเอง แต่ตอนนี้รสสุคนธ์ถึงกับนั่งขำที่คนธรรพ์ถูกกอหญ้าฟาดอย่างแรง เพราะเสียมารยาทผายลมใส่แขก..