ตอนที่ 4 ทำไมต้องพูดเหมือนเสียดายด้วย

2021 Words
ร้านอาหารชื่อดัง ใจกลางกรุง พีระและจักกฤช เลขาคนสนิทเดินเข้าไปด้านใน เพื่อพบกับคุณภิธา คู่ค้าทางธุรกิจคนสำคัญที่นัดทานข้าว ในวันนี้ เมื่อพีระเดินเข้ามาด้านในก็มองเห็นคุณภิธาที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว “สวัสดีครับคุณภิธา ขอโทษที่มาช้าไปหน่อยครับ”พีระเอ่ยเสียงสุภาพ “ไม่ครับ ไม่นาน เชิญครับคุณพีระ เชิญ อ้อผมขอแนะนำ ให้รู้จัก นี่ พรรณราย ลูกสาวสุดที่รักของผมเพิ่งกลับจากอังกฤษเมื่อวานครับ ส่วนนี่คุณพีระ ประธานกรรมการของ พีอาร์ กรุ๊ป “ “สวัสดีคะคุณพีระ “พรรณรายเอ่ยทักทายเสียงหวาน พร้อมกับรอยยิ้มสวย “ครับสวัสดีครับ คุณพรรณราย “ “เรียกพรรณ เฉย ๆ ก็ได้ ค่ะ จะได้ดูไม่ห่างเหินเกินไปค่ะ “ เสียงหวานเอ่ยบอก และส่งสายตาหวานให้กับชายหนุ่ม “อ้อครับ คุณพรรณ “ “เอาละครับเมื่อรู้จักกันแล้วเรานั่งลงท่านข้าวกันดีกว่าครับ เชิญครับคุณพีระ “ “ครับ เชิญคุณภิธาเช่นกันครับ “ จากนั้น ภายในโต๊อาหาร ก็มีเสียงพูดคุยกันไปมา พร้อมกับทานข้าวไปด้วย “คุณพีคะ พรรณ ว่าพรรณอาทิตย์หน้าพรรณจะขึ้นไปดูโครงการที่เชียงใหม่ ก็เลยคิดว่าจะเชิญ คุณพีได้ด้วยกันดีไหมคะ “พรรณรายเอ่ยกับชายหนุ่ม ตรง ๆ “อาทิตย์หน้าเหรอครับ “พีระนิ่งคิดอยู่สักครู่ “ค่ะ อาทิตย์หน้า คุณพีสะดวกจะไปด้วยกันไหมคะ และอีกอย่างพรรณจะได้ขอคำแนะนำในการทำธุรกิจกับคุณพีด้วยอย่างไรละคะ ไปนะคะคุณพี “ “ก็ดีเหมือนกันนะครับคุณพีระ เพราะจะได้ไปติดตามความคืบหน้าด้วยและถ้าอยากให้เราปรับตรงไหนจะได้แจ้งผู้รับเหมาได้เลยครับ “ พีระนิ่งคิดอยู่สักครู่ ก็นึกขึ้นได้ว่า อาทิตย์หน้าก็สิ้นเดือนพอดี และที่สำคัญเป็นเป็นวันแต่งงาน ของพงษ์พัฒน์เพื่อนรักของเขานั่นเอง “อือ ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ อาทิตย์หน้าผมจะต้องไปเชียงใหม่พอดีครับ “ “เป็นอันว่าตกลงตามนี้นะครับ เอาละครับ ทานต่อเถอะครับ ของหวานที่นี่อร่อยนะครับคุณ พีระลองทานดูครับ “ พีระได้แต่พยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม และอีกคนที่ยิ้มตามก็คือ พรรณราย เพราะสายตาของเธอนั้นไม่ได้ละจากใบหน้าหล่อของเขาเลย ตอนแรกเธอไม่อยากจะมากับพ่อเธอด้วยซ้ำ เพราะเธอรู้ว่าพ่อเธอชอบพาเธอมาแนะนำให้รู้จักกับบรรดาเพื่อน ๆ ในวงธุรกิจ ของท่าน และเธอก็ไม่มีใครเข้าตาเลยสักคน แต่ว่ายกเว้นครั้งนี้ กับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ พีระประธานกรรมการ หนุ่มหล่อของ พีอาร์ กรุ๊ป “เอ่อคุณพีระ เย็นนี้ต้องไปงานเลี้ยงสมาคมด้วยใช่ไหมครับ “ คุณภิธาเอ่ยถามเมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว “ครับ แล้วคุณภิธาละครับ ไปหรือเปล่า “ “ผมคงไม่ไหวครับ รู้สึกเหมือนจะไม่สบายนิดหน่อยคิดว่าจะให้หนูพรรณไปแทนนะครับ “ “แต่พ่อค่ะพรรณไม่รู้จักใครเลยนะคะ พรรณจะคุยกับเขารู้เรื่องไหมคะคุณพ่อ “ พรรณรายเอ่ยเสียงอ้อน “หือไม่ต้องห่วงเมื่อกี้คุณพีระก็บอกแล้วว่าจะไปงานนี้เหมือนกัน ถ้าอย่างนั้น ผมคงจะต้องฝากยัยพรรณด้วยนะครับคุณพีระ ดูแล้วคนที่ยัยพรรณรู้จักคืนนี้น่าจะมีแค่คุณพีระแล้วละครับ “คุณภิธาเอ่ยกับ ชายหนุ่ม “อ้อครับ ยินดีครับ “ “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพ่อให้คนรถไปส่งหนูที่งานตอนเย็นนะ “ “ค่ะคุณพ่อถ้าอย่างนั้น พรรณจะไปรอคุณพีที่หน้างานเลยนะคะ”พรรณรายเอ่ยตอบและหันมามองใบหน้าหล่อของพีระ อีกครั้ง “หรือไม่ก็ผมจะรบกวนให้คุณพีระแวะมารับหนูพรรณได้ด้วยดีหรือไม่ครับ จะได้ไปพร้อมกันเลยดีไหมครับ “คุณภิธา เอ่ยอีกครั้ง และพีระได้แต่นิ่งไปสักครู่ “ครับ ผม ได้ครับ แต่ว่า ตอนนี้ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ ผมคงต้องไปทำธุระต่อนะครับ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นผมจะรับคุณพรรณที่บ้านนะครับ “พีระเอ่ยตอบ และคำตอบของพีระก็ทำให้พรรณรายต้องยิ้มกว้าง ส่งให้กับเขา พีระก็ได้แต่ยิ้มตอบรับเท่านั้น “ตอนเย็นเจอกันค่ะคุณพี”พรรณรายเอ่ยเสียงหวาน และพีระได้แต่พยักหน้าและลุกเดินออกไป พร้อมกับจักกฤช .......................................... อิงฟ้าเดินออกจากห้องอาหารวีไอพีเมื่อคุยธุระเรียบร้อยแล้วและทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี “พี่ริน ช่วงบ่ายมีอะไรอีกไหมค่ะ “ “ตอนบ่ายไม่มีค่ะคุณอิง จะมีอีกทีคืองานเลี้ยงสมาคมตอนเย็นค่ะ “นารินเลขาสาวเปิดสมุดนัดหมายดูพร้อมกับรายงาน “ตอนนี้ก็ บ่าย 2 เหลืออีก 4 ชั่วโมง ถ้าอย่างนั้น อิงจะไปฟิตเนสหน่อยดีกว่า พี่รินก็กลับไปที่บริษัทเลยก็ได้ค่ะ อ้อ แล้วก็ส่งตัวอย่างสัญญาที่ร่างให้อิงทางไลน์ด้วยนะคะ”อิงฟ้าเอ่ยบอกเลขาสาวขณะที่เดินออกมาด้านอก แต่แล้วสายตาเธอก็มองเห็นพีระที่กำลังเดินออกมาจากอีกห้องหนึ่ง เธอกำลังจะยกมือทักแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวสวยวิ่งมาหาเขาอิงฟ้าได้แต่ยืนมองด้วยความสงสัย “คุณพีคะเดี๋ยวก่อนคะ “เสียงหวานของพรรณรายเอ่ยเรียกชายหนุ่ม ทำให้พีระต้องหันหลังกลับไปมองด้วยความสงสัยว่ามีอะไร “มีอะไรเหรอครับ คุณพรรณ “พีระเอ่ยถาม ด้วยความสงสัย “พรรณขอไลน์คุณพีได้ไหมคะ จะได้ติดต่อกันได้สะดวก ๆ ค่ะ “พรรณรายเอ่ยบอกเสียงหวานและยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้า “อ้อ ครับ “พีระเองก็ทำอะไรไม่ถูกถ้าจะปฏิเสธก็กลัวเธอคงจะเสียหน้า เขาจึงได้แต่ แลกไลน์กับเธอเท่านั้นเอง “เรียบร้อยค่ะ ตอนเย็นเจอกันนะคะ” “อ้อครับ “ จากนั้นพรรณรายก็เดินกลับเข้าไปในห้อง และพีระก็หลังจะเดินออกไปด้านนอก สายตาของเขาก็มองเห็นอิงฟ้าที่ยืนมอมาที่เขาเช่นกัน ในตอนนี้ “อิง ทำไมแกอยู่ที่นี่ละ มาทานข้าวเหรอ “พีระเอ่ยเสียงตื่นเต้น แต่อิงฟ้ากลับไม่ตอบได้แต่มองด้วยความสงสัย “เอ่อสวัสดีค่ะคุณพี พอดีคุณอิง มาคุยเรื่องงานกับลูกค้านะค่ะ “นารินเป็นฝ่ายเอ่ยทัก ชายหนุ่มและหันไปพยักหน้าให้กับจักกฤช “ครับคุณริน “พีระตอบรับและหันมามองใบหน้าสวยที่ยังคงมองเขานิ่ง อีกครั้ง “พี่รินกลับไปก่อนเลยค่ะ เอารถกลับไปบริษัทด้วยเลยนะคะ “อิงฟ้าเอ่ยบอก เลขาสาว “ค่ะคุณอิง “ จากนั้นนารินก็เดินออกไปจากห้องอาหาร ทันที “คนเมื่อกี้ เป็นใคร แกแอบมีแฟนโดยที่ฉันไม่รู้เหรอพี “ อิงฟ้าหันมาถามชายหนุ่ม ด้วยน้ำเสียงเข้ม “เอ้ย ไม่ใช่ ฉันเพิ่งรู้จักกับเธอ เอง ลูกสาวของคู่ค้าทางธุรกิจของฉัน “พีระรับแก้ตัวพราะกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด “ว้า ฉันก็คิดว่าเป็นแฟนแกซะอีก “อิงฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนผิดหวัง ทำให้ พีระต้องขมวดคิ้ว “ทำไมแกต้องทำน้ำเสียงอย่างนั้นวะ อิง “พีระเอ่ยถามเสียงเข้ม “อ้าว ก็ฉันอุตส่าห์ดีใจคิดว่าแกจะมีแฟนแล้ว แต่ไม่เป็นไร ฉันคิดว่าเธอจะต้องสนใจแกแน่นอน เพราะผู้หญิงจะมองผู้หญิงด้วยกันออก เธอสนใจแก “อิงฟ้า เอ่ยอีกครั้งด้วยความั่นใจ “แกจะคิดไปไกลแล้ว อิง ฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณพรรณ “ “อ้อ ชื่อคุณพรรณ พรรณอะไร “ “พรรณราย “พีระเอ่ยตอบสั้น ๆ “อือ พีระ พรรณราย ดูสิแค่ชื่อก็พ้องกันแล้ว หรือนี่จะเป็นเนื้อคู่ของแกวะพี “อิงฟ้าเอ่ยต่อแต่ว่า คนที่ไม่สนุกด้วยตอนนี้ก็คือพีระ “แกเลิกพูดได้แล้วอิง ว่าแต่แกจะไปไหนต่อ ทำไมให้คุณรินกลับไปแล้วละ “พีระถามด้วยความสงสัย “ฉันจะไปฟิตเนส ว่าแต่แกจะไปไหนต่อเหรอ “อิงฟ้าถามต่อและเดินออกไปด้านหน้าเพื่อไปขึ้นแท็กซี่ไปฟิตเนส “แล้วแกจะไปยังไง “พีระที่เดินตามมาติด ๆ เอ่ยถามขึ้น “แท็กซี่ไง เอาละฉันไปละ “อิงฟ้าเอ่ยบอก และกำลังจะโบกแท็กซี่ แต่ก็ถูมือหนาดึงมือไว้ก่อน “ไม่ต้อง ฉันจะไปส่งแกเอง จักรนายกลับแท็กซี่นะ “พีระเอ่ยบอกและดึงมือของอิงฟ้าเดินไปที่รถหรูของเขา “แล้วแกไม่ไปทำธุระต่อเหรอ พี “อิงฟ้าถามด้วยความสงสัยขณะที่ถูกดึงให้เดินตามไปที่รถ “ไม่มีแล้ว วันนี้ฉันจะไปออกกำลังกายเป็นเพื่อนแก อิง” “เฮ้ย ไม่ต้อง ฉันไปคนเดียวได้ แกไม่ต้องลำบากหรอก นะ “อิงฟ้า ยังคงเอ่ยต่อ “ฉันไม่ได้ลำบากอะไร และฉันเองก็อยากออกกำลังกายบ้าง นะสิ ไปกันเถอะ “จากนั้นทั้งสองคนก็ขึ้นบนรถหรูโดยมีพีระเป็นคนขับ “ พีเมื่อคืน กลับไปตอนไหน ฉันจำไม่ได้ “ จู่ ๆ อิงฟ้าก็เอ่ยถามถึงเรื่องเมื่อคืน “อือก็กลับหลังจากส่งแกเข้าบ้านแล้วนั่นแหละ “ “อือ ฉันเมาภาพันตัดไปเลย ให้ตายสิ ปกติฉันไม่ได้ดื่มจนเมาขนาดนี้เลยนะ”อิงฟ้าเอ่ยพึมพำ “แกจำอะไรไม่ได้เลยเหรอเรื่องเมื่อคืนนี้นะ “พีระถามอีกครั้งและรอฟังว่าเธอจะจำอะไรได้หรือเปล่า “หือ ทำไมแกถามฉันแบบนั้นละพีฉันทำอะไรแปลก ๆ หรือเปล่า “อิงฟ้าเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเมื่อคืนเธอได้ทำอะไร “เปล่า ไม่มีอะไร ก็แค่แกเมามากแล้วหลับไป “พีระเอ่ยบอก เสียงเรียบแต่ก็ยังคงชำเรืองมองใบหน้าสวย “อือ และฉันก็ฝันแปลก ๆ ด้วย “อิงฟ้าเอ่ยบอกพร้อมกับขมวดคิ้ว มุ่น “อะไรแกฝันอะไรเหรอ “พีระเอ่ยถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นท่างของเธอ “เอ่อ ไม่มีอะไร ฝันบ้า ๆ นะ ไม่มีอะไร “อิงฟ้าตอบเสียงอึกอัก และท่าทางมีพิรุธ ยิ่งทำให้ พีระสงสัยซะแล้วว่าไอ้สิ่งที่คิดว่าเป็นความฝันที่ว่า จะเป็นเรื่องนั้น หรือเปล่า “ทำไม่แกต้องหน้าแดงด้วยอิง มีอะไรหรือเปล่า หรือว่าฝันเห็นหนุ่มหล่อหรือไง “พีระเอ่ยแซว อิงฟ้าได้แต่มองจ้องหน้าชายหนุ่มและคิดในใจเมื่อเป็นความฝันเธอพูดไปพีระก็คงไม่รู้หรอก “เอ่อ ฉันฝัน ว่าฉันเสียจูบแรกให้ผู้ชายคนหนึ่ง นะสิ “อิงฟ้าเอ่ยตอบและคำตอบของเธอ ทำให้ พีระต้อง นิ่งไปครู่หนึ่งด้วยความตื่นเต้น “แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แกรู้ไหม “พีระถามอีกครั้ง “เอ่อ ไม่รู้ฉันไม่เห็นหน้า ก็แค่นั้น “อิงฟ้าตอบเสียงอึกอัก “อย่างนั้นเหรอ แต่นั่นมันจูบแรกของแกเลยไม่ใช่เหรออิง “พีระถามเสียงทุ้ม “ไม่เป็นไร แค่ความฝัน นะ มันแค่ความฝัน “ “ว่าแต่แกไม่รู้จักผู้ชายคนนั้นคนที่อยู่ในฝันแก แกไม่รู้จักจริง ๆ เหรอ อิง “ “ อือ ฉันมองไม่ชัดนะ ไม่เอาแล้วเลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า ฝันบ้า ๆ “ พีระได้แต่สงสัยว่าอิงฟ้าคิดว่าเป็นความฝันจริง ๆ เหรอ เธอจำอะไรไม่ได้จริงเหรอ แล้วเธอจะรู้ไหมว่าคนที่เธอจูบคือเขา หรือว่ารู้แล้ว และถ้ารู้ว่าเป็นเขาแล้วเธอจะรู้สึกยังไง พีระได้แต่สงสัย แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก ได้แต่ขับรถตรงไปที่ฟิตเนส อย่างรวดเร็วต่อไป **********************************
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD