ตอนที่ 4 ทำไมต้องพูดเหมือนเสียดายด้วย
2021 Words
ร้านอาหารชื่อดัง ใจกลางกรุง พีระและจักกฤช เลขาคนสนิทเดินเข้าไปด้านใน เพื่อพบกับคุณภิธา คู่ค้าทางธุรกิจคนสำคัญที่นัดทานข้าว ในวันนี้
เมื่อพีระเดินเข้ามาด้านในก็มองเห็นคุณภิธาที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีครับคุณภิธา ขอโทษที่มาช้าไปหน่อยครับ”พีระเอ่ยเสียงสุภาพ
“ไม่ครับ ไม่นาน เชิญครับคุณพีระ เชิญ อ้อผมขอแนะนำ ให้รู้จัก นี่ พรรณราย ลูกสาวสุดที่รักของผมเพิ่งกลับจากอังกฤษเมื่อวานครับ ส่วนนี่คุณพีระ ประธานกรรมการของ พีอาร์ กรุ๊ป “
“สวัสดีคะคุณพีระ “พรรณรายเอ่ยทักทายเสียงหวาน พร้อมกับรอยยิ้มสวย
“ครับสวัสดีครับ คุณพรรณราย “
“เรียกพรรณ เฉย ๆ ก็ได้ ค่ะ จะได้ดูไม่ห่างเหินเกินไปค่ะ “ เสียงหวานเอ่ยบอก และส่งสายตาหวานให้กับชายหนุ่ม
“อ้อครับ คุณพรรณ “
“เอาละครับเมื่อรู้จักกันแล้วเรานั่งลงท่านข้าวกันดีกว่าครับ เชิญครับคุณพีระ “
“ครับ เชิญคุณภิธาเช่นกันครับ “
จากนั้น ภายในโต๊อาหาร ก็มีเสียงพูดคุยกันไปมา พร้อมกับทานข้าวไปด้วย
“คุณพีคะ พรรณ ว่าพรรณอาทิตย์หน้าพรรณจะขึ้นไปดูโครงการที่เชียงใหม่ ก็เลยคิดว่าจะเชิญ คุณพีได้ด้วยกันดีไหมคะ “พรรณรายเอ่ยกับชายหนุ่ม ตรง ๆ
“อาทิตย์หน้าเหรอครับ “พีระนิ่งคิดอยู่สักครู่
“ค่ะ อาทิตย์หน้า คุณพีสะดวกจะไปด้วยกันไหมคะ และอีกอย่างพรรณจะได้ขอคำแนะนำในการทำธุรกิจกับคุณพีด้วยอย่างไรละคะ ไปนะคะคุณพี “
“ก็ดีเหมือนกันนะครับคุณพีระ เพราะจะได้ไปติดตามความคืบหน้าด้วยและถ้าอยากให้เราปรับตรงไหนจะได้แจ้งผู้รับเหมาได้เลยครับ “
พีระนิ่งคิดอยู่สักครู่ ก็นึกขึ้นได้ว่า อาทิตย์หน้าก็สิ้นเดือนพอดี และที่สำคัญเป็นเป็นวันแต่งงาน ของพงษ์พัฒน์เพื่อนรักของเขานั่นเอง
“อือ ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ อาทิตย์หน้าผมจะต้องไปเชียงใหม่พอดีครับ “
“เป็นอันว่าตกลงตามนี้นะครับ เอาละครับ ทานต่อเถอะครับ ของหวานที่นี่อร่อยนะครับคุณ พีระลองทานดูครับ “
พีระได้แต่พยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม และอีกคนที่ยิ้มตามก็คือ พรรณราย เพราะสายตาของเธอนั้นไม่ได้ละจากใบหน้าหล่อของเขาเลย ตอนแรกเธอไม่อยากจะมากับพ่อเธอด้วยซ้ำ เพราะเธอรู้ว่าพ่อเธอชอบพาเธอมาแนะนำให้รู้จักกับบรรดาเพื่อน ๆ ในวงธุรกิจ ของท่าน และเธอก็ไม่มีใครเข้าตาเลยสักคน แต่ว่ายกเว้นครั้งนี้ กับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ พีระประธานกรรมการ หนุ่มหล่อของ พีอาร์ กรุ๊ป
“เอ่อคุณพีระ เย็นนี้ต้องไปงานเลี้ยงสมาคมด้วยใช่ไหมครับ “ คุณภิธาเอ่ยถามเมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว
“ครับ แล้วคุณภิธาละครับ ไปหรือเปล่า “
“ผมคงไม่ไหวครับ รู้สึกเหมือนจะไม่สบายนิดหน่อยคิดว่าจะให้หนูพรรณไปแทนนะครับ “
“แต่พ่อค่ะพรรณไม่รู้จักใครเลยนะคะ พรรณจะคุยกับเขารู้เรื่องไหมคะคุณพ่อ “ พรรณรายเอ่ยเสียงอ้อน
“หือไม่ต้องห่วงเมื่อกี้คุณพีระก็บอกแล้วว่าจะไปงานนี้เหมือนกัน ถ้าอย่างนั้น ผมคงจะต้องฝากยัยพรรณด้วยนะครับคุณพีระ ดูแล้วคนที่ยัยพรรณรู้จักคืนนี้น่าจะมีแค่คุณพีระแล้วละครับ “คุณภิธาเอ่ยกับ ชายหนุ่ม
“อ้อครับ ยินดีครับ “
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพ่อให้คนรถไปส่งหนูที่งานตอนเย็นนะ “
“ค่ะคุณพ่อถ้าอย่างนั้น พรรณจะไปรอคุณพีที่หน้างานเลยนะคะ”พรรณรายเอ่ยตอบและหันมามองใบหน้าหล่อของพีระ อีกครั้ง
“หรือไม่ก็ผมจะรบกวนให้คุณพีระแวะมารับหนูพรรณได้ด้วยดีหรือไม่ครับ จะได้ไปพร้อมกันเลยดีไหมครับ “คุณภิธา เอ่ยอีกครั้ง และพีระได้แต่นิ่งไปสักครู่
“ครับ ผม ได้ครับ แต่ว่า ตอนนี้ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ ผมคงต้องไปทำธุระต่อนะครับ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นผมจะรับคุณพรรณที่บ้านนะครับ “พีระเอ่ยตอบ และคำตอบของพีระก็ทำให้พรรณรายต้องยิ้มกว้าง ส่งให้กับเขา พีระก็ได้แต่ยิ้มตอบรับเท่านั้น
“ตอนเย็นเจอกันค่ะคุณพี”พรรณรายเอ่ยเสียงหวาน และพีระได้แต่พยักหน้าและลุกเดินออกไป พร้อมกับจักกฤช
..........................................
อิงฟ้าเดินออกจากห้องอาหารวีไอพีเมื่อคุยธุระเรียบร้อยแล้วและทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี
“พี่ริน ช่วงบ่ายมีอะไรอีกไหมค่ะ “
“ตอนบ่ายไม่มีค่ะคุณอิง จะมีอีกทีคืองานเลี้ยงสมาคมตอนเย็นค่ะ “นารินเลขาสาวเปิดสมุดนัดหมายดูพร้อมกับรายงาน
“ตอนนี้ก็ บ่าย 2 เหลืออีก 4 ชั่วโมง ถ้าอย่างนั้น อิงจะไปฟิตเนสหน่อยดีกว่า พี่รินก็กลับไปที่บริษัทเลยก็ได้ค่ะ อ้อ แล้วก็ส่งตัวอย่างสัญญาที่ร่างให้อิงทางไลน์ด้วยนะคะ”อิงฟ้าเอ่ยบอกเลขาสาวขณะที่เดินออกมาด้านอก แต่แล้วสายตาเธอก็มองเห็นพีระที่กำลังเดินออกมาจากอีกห้องหนึ่ง เธอกำลังจะยกมือทักแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวสวยวิ่งมาหาเขาอิงฟ้าได้แต่ยืนมองด้วยความสงสัย
“คุณพีคะเดี๋ยวก่อนคะ “เสียงหวานของพรรณรายเอ่ยเรียกชายหนุ่ม ทำให้พีระต้องหันหลังกลับไปมองด้วยความสงสัยว่ามีอะไร
“มีอะไรเหรอครับ คุณพรรณ “พีระเอ่ยถาม ด้วยความสงสัย
“พรรณขอไลน์คุณพีได้ไหมคะ จะได้ติดต่อกันได้สะดวก ๆ ค่ะ “พรรณรายเอ่ยบอกเสียงหวานและยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้า
“อ้อ ครับ “พีระเองก็ทำอะไรไม่ถูกถ้าจะปฏิเสธก็กลัวเธอคงจะเสียหน้า เขาจึงได้แต่ แลกไลน์กับเธอเท่านั้นเอง
“เรียบร้อยค่ะ ตอนเย็นเจอกันนะคะ”
“อ้อครับ “
จากนั้นพรรณรายก็เดินกลับเข้าไปในห้อง และพีระก็หลังจะเดินออกไปด้านนอก สายตาของเขาก็มองเห็นอิงฟ้าที่ยืนมอมาที่เขาเช่นกัน ในตอนนี้
“อิง ทำไมแกอยู่ที่นี่ละ มาทานข้าวเหรอ “พีระเอ่ยเสียงตื่นเต้น แต่อิงฟ้ากลับไม่ตอบได้แต่มองด้วยความสงสัย
“เอ่อสวัสดีค่ะคุณพี พอดีคุณอิง มาคุยเรื่องงานกับลูกค้านะค่ะ “นารินเป็นฝ่ายเอ่ยทัก ชายหนุ่มและหันไปพยักหน้าให้กับจักกฤช
“ครับคุณริน “พีระตอบรับและหันมามองใบหน้าสวยที่ยังคงมองเขานิ่ง อีกครั้ง
“พี่รินกลับไปก่อนเลยค่ะ เอารถกลับไปบริษัทด้วยเลยนะคะ “อิงฟ้าเอ่ยบอก เลขาสาว
“ค่ะคุณอิง “ จากนั้นนารินก็เดินออกไปจากห้องอาหาร ทันที
“คนเมื่อกี้ เป็นใคร แกแอบมีแฟนโดยที่ฉันไม่รู้เหรอพี “ อิงฟ้าหันมาถามชายหนุ่ม ด้วยน้ำเสียงเข้ม
“เอ้ย ไม่ใช่ ฉันเพิ่งรู้จักกับเธอ เอง ลูกสาวของคู่ค้าทางธุรกิจของฉัน “พีระรับแก้ตัวพราะกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด
“ว้า ฉันก็คิดว่าเป็นแฟนแกซะอีก “อิงฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนผิดหวัง ทำให้ พีระต้องขมวดคิ้ว
“ทำไมแกต้องทำน้ำเสียงอย่างนั้นวะ อิง “พีระเอ่ยถามเสียงเข้ม
“อ้าว ก็ฉันอุตส่าห์ดีใจคิดว่าแกจะมีแฟนแล้ว แต่ไม่เป็นไร ฉันคิดว่าเธอจะต้องสนใจแกแน่นอน เพราะผู้หญิงจะมองผู้หญิงด้วยกันออก เธอสนใจแก “อิงฟ้า เอ่ยอีกครั้งด้วยความั่นใจ
“แกจะคิดไปไกลแล้ว อิง ฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณพรรณ “
“อ้อ ชื่อคุณพรรณ พรรณอะไร “
“พรรณราย “พีระเอ่ยตอบสั้น ๆ
“อือ พีระ พรรณราย ดูสิแค่ชื่อก็พ้องกันแล้ว หรือนี่จะเป็นเนื้อคู่ของแกวะพี “อิงฟ้าเอ่ยต่อแต่ว่า คนที่ไม่สนุกด้วยตอนนี้ก็คือพีระ
“แกเลิกพูดได้แล้วอิง ว่าแต่แกจะไปไหนต่อ ทำไมให้คุณรินกลับไปแล้วละ “พีระถามด้วยความสงสัย
“ฉันจะไปฟิตเนส ว่าแต่แกจะไปไหนต่อเหรอ “อิงฟ้าถามต่อและเดินออกไปด้านหน้าเพื่อไปขึ้นแท็กซี่ไปฟิตเนส
“แล้วแกจะไปยังไง “พีระที่เดินตามมาติด ๆ เอ่ยถามขึ้น
“แท็กซี่ไง เอาละฉันไปละ “อิงฟ้าเอ่ยบอก และกำลังจะโบกแท็กซี่ แต่ก็ถูมือหนาดึงมือไว้ก่อน
“ไม่ต้อง ฉันจะไปส่งแกเอง จักรนายกลับแท็กซี่นะ “พีระเอ่ยบอกและดึงมือของอิงฟ้าเดินไปที่รถหรูของเขา
“แล้วแกไม่ไปทำธุระต่อเหรอ พี “อิงฟ้าถามด้วยความสงสัยขณะที่ถูกดึงให้เดินตามไปที่รถ
“ไม่มีแล้ว วันนี้ฉันจะไปออกกำลังกายเป็นเพื่อนแก อิง”
“เฮ้ย ไม่ต้อง ฉันไปคนเดียวได้ แกไม่ต้องลำบากหรอก นะ “อิงฟ้า ยังคงเอ่ยต่อ
“ฉันไม่ได้ลำบากอะไร และฉันเองก็อยากออกกำลังกายบ้าง นะสิ ไปกันเถอะ “จากนั้นทั้งสองคนก็ขึ้นบนรถหรูโดยมีพีระเป็นคนขับ
“ พีเมื่อคืน กลับไปตอนไหน ฉันจำไม่ได้ “ จู่ ๆ อิงฟ้าก็เอ่ยถามถึงเรื่องเมื่อคืน
“อือก็กลับหลังจากส่งแกเข้าบ้านแล้วนั่นแหละ “
“อือ ฉันเมาภาพันตัดไปเลย ให้ตายสิ ปกติฉันไม่ได้ดื่มจนเมาขนาดนี้เลยนะ”อิงฟ้าเอ่ยพึมพำ
“แกจำอะไรไม่ได้เลยเหรอเรื่องเมื่อคืนนี้นะ “พีระถามอีกครั้งและรอฟังว่าเธอจะจำอะไรได้หรือเปล่า
“หือ ทำไมแกถามฉันแบบนั้นละพีฉันทำอะไรแปลก ๆ หรือเปล่า “อิงฟ้าเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเมื่อคืนเธอได้ทำอะไร
“เปล่า ไม่มีอะไร ก็แค่แกเมามากแล้วหลับไป “พีระเอ่ยบอก เสียงเรียบแต่ก็ยังคงชำเรืองมองใบหน้าสวย
“อือ และฉันก็ฝันแปลก ๆ ด้วย “อิงฟ้าเอ่ยบอกพร้อมกับขมวดคิ้ว มุ่น
“อะไรแกฝันอะไรเหรอ “พีระเอ่ยถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นท่างของเธอ
“เอ่อ ไม่มีอะไร ฝันบ้า ๆ นะ ไม่มีอะไร “อิงฟ้าตอบเสียงอึกอัก และท่าทางมีพิรุธ ยิ่งทำให้ พีระสงสัยซะแล้วว่าไอ้สิ่งที่คิดว่าเป็นความฝันที่ว่า จะเป็นเรื่องนั้น หรือเปล่า
“ทำไม่แกต้องหน้าแดงด้วยอิง มีอะไรหรือเปล่า หรือว่าฝันเห็นหนุ่มหล่อหรือไง “พีระเอ่ยแซว อิงฟ้าได้แต่มองจ้องหน้าชายหนุ่มและคิดในใจเมื่อเป็นความฝันเธอพูดไปพีระก็คงไม่รู้หรอก
“เอ่อ ฉันฝัน ว่าฉันเสียจูบแรกให้ผู้ชายคนหนึ่ง นะสิ “อิงฟ้าเอ่ยตอบและคำตอบของเธอ ทำให้ พีระต้อง นิ่งไปครู่หนึ่งด้วยความตื่นเต้น
“แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แกรู้ไหม “พีระถามอีกครั้ง
“เอ่อ ไม่รู้ฉันไม่เห็นหน้า ก็แค่นั้น “อิงฟ้าตอบเสียงอึกอัก
“อย่างนั้นเหรอ แต่นั่นมันจูบแรกของแกเลยไม่ใช่เหรออิง “พีระถามเสียงทุ้ม
“ไม่เป็นไร แค่ความฝัน นะ มันแค่ความฝัน “
“ว่าแต่แกไม่รู้จักผู้ชายคนนั้นคนที่อยู่ในฝันแก แกไม่รู้จักจริง ๆ เหรอ อิง “
“ อือ ฉันมองไม่ชัดนะ ไม่เอาแล้วเลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า ฝันบ้า ๆ “
พีระได้แต่สงสัยว่าอิงฟ้าคิดว่าเป็นความฝันจริง ๆ เหรอ เธอจำอะไรไม่ได้จริงเหรอ แล้วเธอจะรู้ไหมว่าคนที่เธอจูบคือเขา หรือว่ารู้แล้ว และถ้ารู้ว่าเป็นเขาแล้วเธอจะรู้สึกยังไง พีระได้แต่สงสัย แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก ได้แต่ขับรถตรงไปที่ฟิตเนส อย่างรวดเร็วต่อไป
**********************************
- Writer
