นายหญิงบ้านไร่

อาบน้ำที่ลำธาร 18+

"หนูสา" เสียงเรียกนี้ไม่ค่อยคุ้นหู แต่คลับคล้ายว่ายังคงเก็บอยู่ในความทรงจำ ศสาลินหยุดชะงักฝีเท้าแล้วหันมาหาต้นเสียง พลันหันกลับไปมองนายดินที่เดินฉับๆ ไปไกลเสียแล้ว จึงหันกลับมาฉีกยิ้มกว้างให้บุรุษที่เอ่ยเรียกตนเมื่อครู่อีกครั้ง

"พ่อเลี้ยงธารา ดีใจจังเลยค่ะที่ได้เจอกันอีก" เรียวปากอิ่มฉีกยิ้มถึงใบหู ราวกับเด็กน้อยยิ้มร่าตาหยีเมื่อดีใจ การได้พบกับบุรุษผู้ที่คอยเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอตั้งแต่เด็ก ถือเป็นอีกหนึ่งเรื่องราวความงดงามในชีวิตของศสาลิน พ่อเลี้ยงธาราในวัยสามสิบปี หากแต่ใบหน้ายังคงอ่อนเยาว์ไม่ต่างจากครั้งล่าสุดที่พบกันเมื่อสี่ปีที่แล้ว

"มาเรียกพ่อลงพ่อเลี้ยงอะไรกันล่ะ ลืมพี่ธาราของหนูสาไปแล้วเหรอ?" หญิงสาวคลายยิ้ม ทำให้เห็นแววตาเปล่งประกายฉายชัด เธอจ้องมองใบหน้าหล่อคมคาย เจ้าของฉายาพ่อเลี้ยงธาราผู้สง่างามและโด่งดัง ทั้งยังเป็นที่หมายปองของสาวน้อยสาวใหญ่ทั่วเมืองเหนือ

"ใครจะลืมเจ้าชายสุดหล่อได้ลงล่ะคะ หนูสาก็แค่อยากเรียกให้ถูก เพราะว่าตอนนี้หนูสากลับมาทำงานที่นี่ไร่แล้ว ต่อไปหนูสาก็จะเป็นคนงานตัวน้อยคนหนึ่ง ต้องเรียกพ่อเลี้ยงธาราสิคะถึงจะถูก"

"ตัวแค่นี้จะมาทำงานอะไรในไร่"

"เลี้ยงม้าไงคะ หนูสาขี่ม้าเก่งนะ"

"พี่ไม่เชื่อหรอก" ธาราแกล้งหยอกขำขัน เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าศสาลินเก่งงานในไร่มากแค่ไหน สองหนุ่มสาวหัวเราะร่าประสานเสียงกัน คนงานบางส่วนเริ่มทยอยมาทำงานต่างพลอยยิ้มตามไปด้วย

"ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ไว้ตอนหนูสาไปหาพี่ธาราที่บ้านหนูสาจะขี่ม้าไปนะ"

"ตามใจครับ พี่เชื่ออยู่แล้วว่าหนูสาเก่ง อีกอย่างพี่ไม่ได้เป็นเจ้านายหนูสา ไม่ต้องมาเรียกพ่อเลี้ยงเลย"

"ถึงจะไม่ได้เป็นเจ้านายหนูสา แต่คนงาน คนอื่นๆ ก็เรียกพี่ธาราว่าพ่อเลี้ยงนี่คะ"

"แต่พี่ไม่อนุญาตให้หนูสาเรียก อ้อ ว่าแต่ออกมาทำอะไรที่ไร่แต่เช้าครับ พี่กำลังจะไปหาพ่อเลี้ยงสิงห์ กลับบ้านพร้อมกันมั้ย" ศสาลินส่ายหน้าพัลวัน

"ไม่เอาหรอกค่ะ หนูสาแอบหนีคุณพ่อออกมาเที่ยวไร่คนเดียว พี่ธาราอย่าบอกคุณพ่อนะคะว่าเจอหนูสาที่นี่" หญิงสาวแกล้งทำเสียงกระซิบกระซาบทั้งที่ยืนอยู่กันสองคน

"ฮ่าๆๆ แสนซนเหมือนเดิมนะเรา งั้นเดี๋ยวพี่ไปคุยธุระกับพ่อเลี้ยงสิงห์ก่อน แล้วพี่จะกลับออกมาหาที่ไร่นะครับ อย่าไปทำม้าเขาแตกตื่นล่ะ" พ่อเลี้ยงธารากำชับ เธอพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม จากนั้นเขาจึงเดินตรงไปขึ้นรถของตัวเองเพื่อขับไปยังบ้านของพ่อเลี้ยงสิงห์

ศสาลินเดินตรงไปตามถนนเส้นเล็กที่นายดินเดินไปก่อนหน้านี้ คนงานหลายคนเริ่มทยอยออกมาจากบ้านพักเพื่อออกไปทำงานที่ไร่ บ้างรู้จักบ้างไม่รู้จักนายหญิงคนใหม่ คงเพราะหญิงสาวเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศนานหลายปี กลับมาคราวนี้เติบโตเป็นสาวเต็มตัว ความสง่างามจะถอดแบบแม่เลี้ยงรสามาเกือบทุกตารางนิ้ว

"เดินตรงไปสุดทางนี้ก็เป็นลำธารท้ายไร่ แล้วนายดินพักอยู่บ้านหลังไหนเนี่ย" ศสาลินพึมพำระหว่างเดินมาจนสิ้นสุดเส้นถนน เธอสังเกตเห็นว่ามีบ้านพักหลังขนาดกลางตั้งอยู่ริมน้ำ มีรั้วไม้ไผ่ล้อมรอบมิดชิด ความสูงของรั้วอยู่ระดับหน้าอก บ่งบอกว่าผู้อาศัยนั้นหวงแหนความเป็นส่วนตัวเป็นอย่างมาก

แต่ถึงอย่างไรบ้านหลังนี้ก็คือบ้านพักคนงานหลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ในเขตพื้นที่ไร่ของตน ศสาลินจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปในรั้วบ้านหลังนั้น

"เสียงน้ำตก" รอยยิ้มดีใจผุดขึ้นบนใบหน้างามเมื่อได้ยินเสียงน้ำตก แม้อากาศจะหนาวเหน็บทว่าหลับรู้สึกสดชื่นทุกครั้งเมื่อได้ยินเสียงแห่งพลังธรรมชาติ

ศสาลินเดินมาจนเห็นธารน้ำใส ร่างเล็กกะทัดรัดยืนอยู่บนโขดหินใกล้ต้นไม้ต้นใหญ่ ทว่าสายตากลับเหลือบไปเห็นบุรุษคนหนึ่งกำลังแหวกว่ายน้ำอยู่ เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าบุรุษคนนั้นคือนายดิน

"บ้าจริง! คนบ้าอะไร หนาวขนาดนี้ยังจะ ลงไปเล่นน้ำ" ศสาลินรีบวิ่งไปหลบอยู่หลังต้นไม้ และยื่นใบหน้าออกมาแอบมองหัวหน้าคนงานหนุ่ม หากเขาเห็นว่าตนบุกรุกเข้ามาในนี้คงได้เป็นเรื่องอีก เป็นจังหวะที่นายดินก้าวขาขึ้นจากธารน้ำใส

"โอ้ มาย ก้อด!" เธออ้าปากค้าง ตากลมโตเบิกโพลงอีกครั้ง ชายหนุ่มรูปร่างสูงกำยำเปลือยกายทุกตารางนิ้ว เขาก้าวขึ้นมายืนอยู่บนโขดหินพร้อมทั้งกวาดสายตามองไปรอบๆ ศสาลินควรจะเบือนหน้าไปทางอื่นหรือปิดตาไว้ ทว่ากลับไม่สามารถละสายตาจากสิ่ง'แปลกใหม่'ตรงหน้าที่ตนไม่เคยได้สัมผัสด้วยตัวเองมาก่อน

"ใหญ่มาก..." เปลือกตาหลุบต่ำลงมองจุดเด่นบนลำตัวที่เต็มไปด้วยเส้นขนสีดำ ลำเนื้อสีเข้มเกินสีผิวกำลังตื่นอยู่ เส้นเลือดหนาโอบล้อมลำใหญ่มองแต่ไกลยังชัดเจน มันยื่นผงาดชี้ชันขึ้นฟ้าบ่งบอกอารมณ์ของเจ้าของ หรืออาจคงเพราะอากาศหนาวเย็นมันถึงได้แข็งชันเช่นนี้ ศสาลินไม่ได้มองกล้ามเนื้อแผงอกกำยำ ไม่แม้แต่จะมองใบหน้าคมเข้มเสียด้วยซ้ำ

"แม่เจ้า อะไรจะขนาดนั้น บ้าจริง! นี่หนูสากำลังแอบดูผู้ชายอาบน้ำเหรอเนี่ย" แม้จะว่าให้ตนเองเช่นนั้นทว่าสายตากลับยังคงจับจ้องมองอยู่ ในขณะที่อีกฝ่ายยังคงเอาแต่มองรอบๆ น้ำตก ยืนรับลมหนาวราวกับอากาศไม่ได้เย็นยะเยือก

นายดินขยับมือหนาขึ้นมาสางผมที่เปียกชุ่มน้ำสองสามที จากนั้นเขาจึงเดินตรงมาหยิบผ้าขนหนูซึ่งวางอยู่บนโขดหินอีกก้อนหนึ่ง ศสาลินจึงรีบก้าวเท้าเพื่อขยับเข้ามาหลบล้างต้นไม้ให้แนบเนียน

ทว่าเรื่องไม่คาดคิดกลับเกิดขึ้น...

"อ๊าย!" ศสาลินกรีดร้อง เพราะข้อเท้าพลิกแพลงจึงลื่นล้มลงไปกองบนโขดหิน นายดินได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงจึงตกใจและรู้สึกโกรธ คนงานทุกคนรู้ดีว่าไม่ควรเข้ามาในรั้วบ้านหลังนี้หากไม่ได้รับอนุญาต มันเป็นคำสั่งของพ่อเลี้ยงสิงห์ เขารีบร้อนพันผ้าขนหนูรอบเอวสอบไว้ และสืบเท้ายาวตรงมาหาต้นเสียง