“มึงอยากตายเหรอวะ!”
กริ๊ก!
“ว้าย!”
“มึงจะแดกลูกปืนก็ไหมล่ะ ถ้ากล้ากูจะให้มึงไปส่ง แต่ถ้าไม่กล้าก็ไสหัวไปเพราะกูไม่ได้ชักปืนออกมาขู่เด็กอย่างมึงเล่น”
“...พะ พี่ครับ”
“กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึง แล้วก็จำไว้ไม่ต้องมาเสือกอยากไปส่งน้องกู ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม” ผมไม่ได้เอามาขู่เล่น แต่ผมเล็งไปที่หัวมันเลยต่างหาก อยากลองก็มาเลยกูจะให้
...ส่วนจะตายไหมก็อีกเรื่อง หึ ๆๆ
“ครับ ๆ ผมไม่ยุ่งแล้วครับพี่”
“ไปให้ไกล ๆ ส้นตีน” ผมบอกแค่นั้นไอ้ลูกหมาก็รีบออกไป ไม่มีใครกล้าเสี่ยงกับปืนหรอกครับ ถ้าเป็นผมที่มี่ปืนแต่อีกฝ่ายมีผมก็ถอยเหมือนกัน จะอยู่ทำห่าอะไรให้ชีวิตเสี่ยงกับความตาย
“เดี๋ยวพี่พากลับเองไม่ต้องเป็นห่วง น้องกลับบ้านได้ใช่ไหมครับ”
“ค่ะ ๆ กลับได้ค่ะ” ผมเก็บปืนแล้วหันไปถามเพื่อนน้ำอิงแต่สิ่งที่ได้คือใบหน้าที่โคตรซีดและเสียงที่สั่นมากตอนตอบออกมา
“พี่ครับ ผมขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ” ผู้ชายคนหนึ่งเด
