My Lover รักหมดใจยัยมายเลิฟ

ก๊อก ๆๆ “มี่เปิดประตูให้ฉันก่อน” “ฮื่อ ๆๆ” “มี่เปิดประตูให้ฉันก่อนขอร้อง” ก๊อก ๆๆ “ออกมาคุยกันก่อนแซมมี่” “ไม่คุยอิง ฉันไม่อยากเจอใคร” “แล้วแกจะขังตัวเองอยู่ในห้องไปถึงไหน” “ฮื่อ ๆๆ ฉันอยากตาย! ฉันจะขับตัวเองในนี้ให้ตาย ๆ ไปเลยอิง ฮื่อ ๆๆ” “แกใจเย็น ๆ เปิดประตูก่อนนะมี่ฉันขอร้อง ฉันเป็นห่วง” “ฉันไม่เปิดอิง ฉันไม่พร้อมเจอใครฉันอยากเจอเขาคนเดียว ฮื่อ ๆๆ” “...” ฉันเงียบ อยากพูดอะไรต่อแต่พูดจนคอแห้งก็เหมือนเดิม อยากเคาะประตูต่อแต่เคาะจนปวดมือแล้วก็เหมือนเดิม แซมมี่ไม่ได้อยากเจอฉันหรือใคร แต่อยากเจอคนที่ทำให้ร้องไห้เสียใจจนเลือกขังตัวเองอยู่ในห้องนอนตั้งแต่เมื่อวานจนถึงเที่ยงของวันนี้ต่างหาก “เฮ้อ! ฉันจะลองติดต่อให้” ฉันแอบถอนหายใจแล้วก็บอกเพื่อน พอบอกเสร็จก็เดินไปที่โซฟา หยิบโทรศัพท์ออกมากดเบอร์โทรหาใครคนหนึ่ง ต้นเรื่องที่ทำให้เพื่อนฉันร้องห่มร้องไห้เสียใจน้ำตาไหลแทบเป็นทะเลเลือด! ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด ติ๊ด! “ว่าไงอิง” “ยัยมี่... / ไร้สาระ” “ฮะ? ไร้สาระอะไรพูดให้ดี ๆ นะ” ทีแรกว่าจะไม่ขึ้นเสียงแต่ยังพูดไม่ทันจบแค่เอ่ยชื่อแซมมี่เขาก็แทรกมาด้วยคำนี้แถมยังฟังดูเอือมระอามากด้วย “ก็ไร้สาระจริง ๆ พูดไม่ดีตรงไหน” “กล้านะ ทำเพื่อนอิงร้องไห้เสียใจขนาดนี้ กล้าพูดว่าไร้สาระได้ยังไง” “หึ ๆๆ อิงจะไปรู้อะไร แล้วยังไงแซมมี่ต้องการอะไรอีก” ถามส่งเดชชัด ๆ น้ำเสียงก็น่าตบที่สุด “มาดูหน่อยไหมก่อนจะถามแบบนี้” “ไม่ล่ะ เสียเวลา” “อะไรนะ? เสียเวลา” ฉันโกรธมากเลยนะคะ เสียเวลาเหรอ? แล้วตอนที่มาจีบไม่เห็นบอกว่าเสียเวลาบ้างล่ะ "อืม โคตรเสียเวลา แค่นี้นะอิง” ตู๊ด ๆๆ “...ไอ้เลว!” ว่าจะไม่ด่าแล้วนะเจอแบบนี้ทนไม่ไหว ฉันเป็นคนนอกยังโกรธแทน เขาพูดจาไม่ไว้หน้าไม่มีเยื่อใยสักนิด ไม่อยากจะคิดเลยว่าแซมมี่โดนเขาทำร้ายจิตใจอะไรมาบ้าง “ฮื่อ ๆๆ” เสียงร้องไห้ที่ดังอยู่ตลอดเวลาให้ฉันได้ยินยิ่งทำให้ฉันปวดหัว เฮ้อ! ฉันเกลียดการได้ยินเสียงร้องไห้ฟูมฟายเสียใจเพราะผู้ชายมาแต่ไหนแต่ไร แต่เพราะเป็นเพื่อนฉันเลยมองข้ามหรือปล่อยผ่านไม่ได้ ก๊อก ๆๆ “มี่ เดี๋ยวฉันมานะ อยู่คนเดียวอย่าฟุ้งซ่านล่ะ” ฉันเดินไปเคาะประตูบอกเพื่อน เป็นห่วงค่ะ ขนาดฉันอยู่ด้วยยังฟุ้งซ่าน ไม่รู้อยู่คนเดียวจะเป็นมากกว่านี้รึเปล่า “ฮื่อ ๆๆ ฉันอยากตายอิง ฉันอยากตาย” “ใจเย็น ๆ เดี๋ยวฉันมาอยู่เป็นเพื่อน อย่าเพิ่งตายล่ะ ถ้าแกตายแกไม่เจอเขานะ” ฉันบอกแค่นั้นก็เดินออกมา ยิ่งปลอบยิ่งฟูมฟายเลยหยุดปลอบ ปลอบไปก็ไม่มีประโยชน์สู้ไปลากตัวต้นเหตุมาเคลียร์เรื่องนี้ให้จบซะดีกว่า! -เวลาต่อมา- ปริ๊น! ปริ๊น ๆๆๆ ปริ๊น! ปริ๊น ๆๆๆ ฉันขับรถเข้ามาบริเวณบ้านเขาแล้ว มาจอดหน้าบ้านแถมลงจากรถแล้วด้วยแต่ยังไม่เดินเข้าไป ฉันเลือกบีบแตรเรียกเจ้าของบ้านแทน “คุณอิงครับเดี๋ยวนายว่านะครับ” “ไม่เอาปืนมายิงหัวอิงหรอกค่ะ” ปริ๊น! ปริ๊น ๆๆๆ ปัง! “กรี๊ด!!!” เพิ่งพูดหยก ๆ ว่าไม่เอาปืนมายิงหัวฉันหรอกแล้วก็บีบแตรต่อแต่เสียงปืนกลับดังสนั่นแล้ววิถีกระสุนก็อยู่ไม่ไกลจากรถของฉันเลย “อีกสักนัดไหม?” เจ้าของบ้านเดินออกมาพร้อมกับแกว่งปืนไปด้วย หยาบคายที่สุดเลย! “ยิงหัวตัวเองเถอะพี่เวย์!” “ยิงทำไมพี่ไม่ได้ทำให้ตัวพี่หงุดหงิด” เขาเดินมาหยุดตรงหน้าฉันแล้วก็โยนปืนให้พี่อเนกคนขับรถของเขา พี่อเนกแทบจะรับปืนไม่ทัน “ทำคนอื่นเสียใจไม่หงุดหงิดตัวเองบ้างรึไง” “ทำใคร?” “พี่เวย์อย่ามาตีมึน” “ทำตัวเองรึเปล่า” เขาแค่นยิ้มนิดหน่อยพร้อมกับพูดเหมือนพูดลอย ๆ แต่จงใจให้ฉันได้ยิน ฉันยิ่งโมโหมากกว่าเดิม “ไปดูแซมมี่เดี๋ยวนี้เลย” ไม่คุยด้วยแล้วค่ะยิ่งคุยยิ่งโมโหเข้าเรื่องเลยดีกว่า “บุกมาถึงบ้านพี่เพราะเรื่องนี้ แค่จะตามพี่ไปดูเพื่อน?" เขาทำหน้าอึ้งใส่ ยังจะถามอีก ก็ต้องมาเพราะเรื่องนี้แหละจะมีเรื่องอะไร “ก็ใช่น่ะสิคะ” “พี่ไม่ไป อิงกลับไปเลยพี่มีงานต้องทำเยอะแยะ” “งานอะไร งานปาร์ตี้น่ะเหรอพี่เวย์” “งาน...ของพี่” กวนประสาท! “แต่แซมมี่เป็นแฟนพี่เวย์นะคะ ไม่คิดจะไปดูหน่อยรึไง?” “ใครแฟนพี่นะอิง แซมมี่เหรอ” พี่เวย์กวนประสาทที่สุดเลย ถามมาได้ยังไง แล้วไหนจะหน้าตาของเขาอีก! “แล้วไม่ใช่รึไงคะ” ฉันจ้องเขาด้วยสายตาเอาเรื่อง สันดานผู้ชายบางคนก็สุดทน เห็นแก่ตัว พอได้แล้วคิดอยากจะบอกว่าไม่ใช่แฟนก็กลับคำได้ง่าย ๆ “หึ ๆๆ โอเค ๆ อยากให้ใช่ก็ใช่ แล้วยังไงต่อ พี่ต้องไปดู? ไปดูเพื่ออะไร ไปดูแล้วทำอะไรได้ในเมื่อพี่เลือกจบกับแซมมี่แล้ว พี่ไปแล้วแซมมี่จะเลิกเสียใจเหรอ หรือว่าเสียใจต่อจนกว่าจะได้อย่างที่ต้องการ อิงกล้าบอกว่าไม่รู้ว่าแซมมี่ต้องการอะไรไหมล่ะ พี่ว่าอิงก็รู้อยู่เต็มอก” “อย่างน้อยก็น่าจะคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่ใช่ปล่อยให้อีกคนเสียใจจะเป็นจะตาย” “ไม่ล่ะ พี่ไม่มีอะไรจะคุย จบก็คือจบ คุยอีกล้านรอบก็คือจบ” เขาดูไม่แคร์อะไรเลยค่ะ “อิงรู้นะว่าพี่เวย์เจ้าชู้ แต่อิงไม่คิดว่าพี่เวย์จะทำกับเพื่อนอิง” “เฮ้อ!” เขาเอามือล้วงกระเป๋าทำท่าทางเหมือนขี้เกียจคุยและจะคุยเป็นครั้งสุดยังไงยังงั้น “เอาล่ะสาวน้อย” “พูดให้ดีค่ะพี่เวย์ ใครสาวน้อย” ฉันเหวี่ยงใส่ เวลานี้ยังจะมาเล่นอีก ดูหน้าฉันบ้างว่าอยากเล่นกับเขาไหม “หึ ๆๆ โอเค ถ้างั้นอิงฟังพี่ พี่จะไม่พูดซ้ำเพราะพี่ขี้เกียจพูดแล้ว” “ก็พูดมาสิคะ” “อิงรู้จักพี่...ไม่ดีพอ เหมือนที่อิงก็รู้จักเพื่อนอิงไม่ดีพอนั่นแหละ กลับไปได้แล้วพี่จะทำงาน”