“คุณอิงคะ คุณอิง”
“คุณอิงฟื้นเถอะค่ะ คุณอิง”
“...อือ~” ฉันได้ยินเสียงแต่ลืมตาไม่ขึ้น มันเอาแต่จะหลับอยู่อย่างเดียว
“คุณอิงขา คุณอิงเริ่มรู้สึกตัวแล้วทิพท์”
“สายใจกับบุ๋มยังไม่รู้สึกตัวเลยเอื้อง คนอื่นกำลังดูอยู่”
“หมอทำไมมาช้าแบบนี้นะ”
ฉันได้ยินเสียงพี่ทิพย์พี่เอื้อง แม่บ้านบ้านป้ากรองคุยกันค่ะแต่ฉันลืมตาไม่ขึ้น มันมึน ๆ งง ๆ ไปหมดเลยแล้วสุดท้ายสติก็เหมือนจะดับวูบลงอีกครั้ง
-เวลาต่อมา-
“อือ~” ฉันมึนหัวมาก ๆ มึนหัวไปหมดเลย หนักหัวที่สุด หนักเปลือกตาด้วยแต่ก็พยายามลืมตาไห้ได้
“...” ที่นี่ที่ไหน? ฉันมองฝ้าเพดานตรงหน้าเพราะไม่ใช่สถานที่ที่คุ้นตาแล้วสมองก็ค่อย ๆ ประมวลความรู้สึกสุดท้ายก่อนที่สติจะวูบดับไป
“อิง อิงไหวรึเปล่า”
“อิงไม่รู้...ไม่รู้เป็นอะไรค่ะ”
“พี่โฬมคะ ช่วยดูน้องอิงหน่อยค่ะ”
“ไม่ได้เป็นไรหรอกช้อง อิงก็แค่...จะหลับไปสักพัก”
“พะ พี่โฬมหมายความว่ายัง...”
หลังจากที่ฉันเ
