HE IS MINE ผู้ชายของฉัน

Ep.2 สามีในนาม

Ep.2 Fake Husband

หลังจากที่เรียนจบมา ฉันยังไม่มีความคิดที่จะออกหางานทำอย่างจริงจังด้วยเหตุผล 4 ข้อ

หนึ่ง ฉันยังไม่เจองานที่ดีและเหมาะสม

สอง สภาพจิตใจตอนนี้ถึงจะดีขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังแอบมีจิตตกอยู่บ้างครั้ง

สาม ทางบ้านฉันไม่ว่าอะไร ถ้าฉันจะเรียนจบและเที่ยวเล่น ๆ ไปก่อน

และสุดท้าย แวร์ซายด์ สามีจอมปลอมของฉัน เขาก็ออกไปทำงานของเขา และเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ถ้าฉันจะกิน ๆ นอน ๆ อยู่แต่ในห้องแบบนี้...

สงสัยใช่มั้ยล่ะ ว่าข้อสุดท้ายมาได้ยังไง คือยังงี้นะ... หลังจากที่ฉันโดนพี่ทีสอง ผู้ชายที่รักที่สุดทิ้งกลางงานแต่งงาน ด้วยความที่พี่สามภพ พี่ชายแท้ ๆ ของฉันกลัวว่าฉันจะตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน เขาจึงยอมยกรถคู่ใจให้แวร์ซายด์ โดยมีข้อแลกเปลี่ยนว่า เขาต้องมาแต่งงานกับฉัน และอยู่กันแบบในนามแบบนี้ถึง 1 ปี เราถึงจะหย่ากันได้...

และวันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันก็ใช้ชีวิตวนลูปเดิม ๆ ตื่นเกือบ 10 โมงเพื่อมานั่งดูซีรีส์เกาหลีผ่านยูทูปวน ๆ ไป และอยู่ในสภาพโทรม ๆ ตลอดทั้งวัน

4:00 PM

ติ๊ดด...แอ๊ด...เสียงเจ้าของห้องตัวจริงใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าห้องมา

"ฮัลโหล เบบี๋"

แวร์ซายด์เดินยิ้มหน้าบานเข้าห้องมาพร้อมถุงของพะรุงพะรัง

"เบบี๋บ้าบออะไร แล้วทำไมนายกลับเร็วจังเลยละ เลิกงาน 4 โมง นี่ 4 โมง นายถึงคอนโดแล้ว??" ถึงจะเป็นลูกเจ้าของบริษัทก็ไม่ควรทำตัวแบบนี้

แวร์ซายด์ส่ายหน้าช้า ๆ "ไม่ได้ไปทำงานอ่ะ" พร้อมทำหน้าตาอ้อน ๆ

"เออ เรื่องของนาย" พอเขาเดินเข้าห้องมา ฉันก็เลือกจะไปอยู่กันคนละมุม

"ฉันซื้อของกินอร่อย ๆ มาฝากเพียบเลยนะ" แวร์ซายด์พูดอย่างเจ้าเล่ห์

"นี่คนนะ ไม่ใช่หมู จะได้เอาของกินล่อ อีกอย่าง นายจะรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบกินอะไร"

เราเพิ่งย้ายมาอยู่ด้วยกันยังไม่ถึงเดือน แต่ฉันก็รู้สึกได้เลยว่า แวร์ซายด์เป็นผู้ชายที่...น่า...รำคาญมาก และกวนตีนเป็นที่สุด

"นี่ฉันไปซื้อถึงร้านป้าช่อมาลี ร้านข้าวเจ้าโปรดเธอเลยนะ" คนที่รู้มีแค่โมนากับปิงปอง ซึ่งแน่นอนว่าแวร์ซายด์คงถามจากปิงปอง

"นี่หมูทอดกระเทียม ไม่ใส่กระเทียม..." แวร์ซายด์เริ่มแนะนำอาหารที่ซื้อมา "ส่วนอันนี้ก็ต้มจืดเต้าหู้หมูสับ แล้วก็มีเกาเหลาหมูตุ๋นตับอ่อน ไม่ใส่กระเทียม และก็..."

"พอ ๆ รำคาญ จะยืนพูดอีกนานมั้ย เอาไปใส่จานดิ"

ฉันรีบขัดทันที ก่อนที่เขาจะสาธยายไปยาวกว่านี้ เพราะรู้สึกหิวข้าวเต็มทน จากนั้นฉันก็เดินกลับไปช่วยแกะกับข้าวใส่จาน แน่ล่ะ อยู่แต่คอนโด กินแต่อาหารไมโครเวฟสำเร็จรูปจนเบื่อแล้ว พอเจออาหารอร่อย ๆ อย่างนี้ ใครจะอดใจไหว

บนโต๊ะอาหาร...

ฉันตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียว เพราะไม่อยากจะพูดคุยอะไรกับแวร์ซายด์มากนัก แม้เขาจะแอบเหลือบมองหน้าฉันบ่อย ๆ ก็ตาม

"เบื่อป่ะ อยู่แต่ในคอนโด" แวร์ซายด์เริ่มชวนคุย

"ไม่เบื่อ" ฉันตอบในขณะที่มือก็กดไอแพดเล่นอยู่

เขาพยักหน้า แล้วก็เข้าสู่บรรยากาศแห่งความเงียบอีกครั้ง แต่สักพัก แวร์ซายด์ก็ยิ้มกรุ้มกริ่มและชวนฉันว่า...

"แต่ฉันเบื่อ ๆ เรามาหาอะไรสนุก ๆ ทำกันมั้ย"

โป๊ก!!! ฉันเอาช้อนเคาะหัวแวร์ซายด์ไปหนึ่งที

"โอ๊ยยยย!! เจ็บนะ" เขาร้องลั่นแล้วยกมือกุมหัวทันที

"ทะลึ่ง ถ้าอยากมากก็ไปซื้อกินเอา ฉันไม่ว่าหรอกนะ ถ้านายจะพาผู้หญิงมาห้อง เชิญตามสบาย" ฉันรู้ทันหรอกน่าว่านายหมายถึงอะไร

"เธอนั่นแหละคิดลึก!! ฉันหมายถึงแบบ ไปว่ายน้ำ หรือตีแบตไรงี้ไง ที่คอนโดเราเนี่ย" เขาทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม

ฉันหน้าแตกแบบหมอไม่รับเย็บเลยทีเดียว

"อ้าว แล้วทำไมไม่บอกให้ครบล่ะ พูดจาสองแง่สองง่าม ใครจะไปรู้" ฉันรีบยกจานชามของเราทั้งคู่ไปล้างเพื่อกลบเกลื่อนความหน้าแตก

"แต่ถ้าเธออยากเล่นบนเตียง ฉันก็ไม่ขัด" เขาพยายามพูดเบาที่สุด แต่ฉันได้ยิน แน่นอนว่า ฟองน้ำล้างจานที่อยู่ในมือฉันบินไปหาเขาทันที

"เฮ้ยย มันเปื้อนนะ ไม่เอา ๆ" เขาเด้งหลบอย่างกะจิงโจ้

"เอาไปล้างสมองนายบ้าง จะได้มีความคิดสะอาด ๆ กับเค้าบ้าง" ฉันพูดกัด

"แล้วเอาไง ตีแบด หรือว่ายน้ำ?" เขาเลิกคิ้วถามอีกครั้ง

"ไม่เอาทั้งคู่ ว่ายน้ำ ฉันไม่มีชุด ส่วนแบด ฉันตีแบดไม่เป็น" ฉันส่ายหน้าทันที

"ฉันสอนเอง ง่ายนิดเดียว" เขาพูดขึ้นอย่างมุ่งมั่น

"บอกว่าไม่เล่นไง อย่ามาเซ้าซี้น่ารำคาญ ไปชวนสาว ๆ คนอื่นของนายมาเล่นเถอะ ฉันไม่ว่านะ และไม่ถือด้วย" พอฉันล้างจานเสร็จก็เช็ดมือเตรียมเข้าห้องตัวเอง

อยู่ดี ๆ แวร์ซายด์ก็พูดลอย ๆ ขึ้นมาเหมือนประชดฉัน

"สาว ๆ คนอื่นนะเขาหุ่นดีกันหมดแล้ว มีแต่อีแก่ที่บ้านเนี่ยแหละ หนังเหี่ยว อ้วนเผละ ปล่อยเนื้อปล่อยตัว เฮ้อ สักวันผัวจะทิ้งเอานะ"

"อีแวร์ซายด์ นายว่าใครเป็นอีแก่ หนังเหี่ยวอ้วนเผละ ห๊ะ!!!!"

ฉันถึงกับของขึ้น นี่แวร์ซายด์กล้าด่าฉันอ้วนงั้นหรอ เขาวิ่งเผ่นออกห้องไปทันที ส่วนฉันก็คว้าไม้แบดสองอันที่แขวนอยู่ทางเข้าห้องแล้ววิ่งตามเขาไปอย่างไม่รอช้า

........

...

..

"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้คนเลว"

ฉันยืนชี้หน้าด่าแวร์ซายด์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก การวิ่งไล่กันลงมาจากชั้น 10 มันทำให้ฉันเหนื่อยหอบแทบจะเป็นลม

"ฉันหยุดวิ่งตั้งนานแล้ว เธอนั่นแหละ เดินมาตีมาตบฉันทีสิ"

เขายังคงยืนถือไม้แบด ยืนท้าทายอำนาจ!!! ได้! ขอมาก็จัดให้ ฉันรวบรวมกำลังเดินเงื้อมือไปเต็มที่ และเดินตรงไปหาเขา แต่เขาก็แกล้งยื่นหน้ามาใกล้ ๆ

"ตบด้วยปากไม่ได้หรอจ๊ะ เบบี๋ มันจะฟินกว่านะ"

แค่นี้ก็ทำเอาฉันเสียศูนย์ สะดุดขาตัวเองล้มไปที่พื้น

"แก่แล้ว กระดูกก็ไม่ดีอีก ป้าเอ๋ยยย" เขายื่นมือเพื่อให้ฉันจับพยุงลุกขึ้นยืน

"นายมันวอนตายจริง ๆ เลยนะ!!"

ฉันปัดมือเขาออกและลุกขึ้นเอง แต่พอลุกขึ้นมา เขากลับก้าวเท้ามาหยุดตรงหน้าฉัน ทำให้หน้าของเราอยู่ห่างกันเพียงนิดเดียว

"เขินหรอ ใจเต้นแรง หน้าก็แดงอีกต่างหาก"

เขาพูดหยอดตามสไตล์ แต่ก็จริงที่หน้าฉันแดงและใจเต้นแรง ก็ฉันเหนื่อยมั้ยละ หลงตัวเองขั้นสุด!!! นายเนี่ย

"ไม่ได้เขิน ฉันเหนื่อยโว้ย วิ่งลงบันไดตามมาฆ่านายตั้ง 10 ชั้น"

ได้โอกาส ฉันก็กระโจนบีบคอเขาทันที ให้ทายว่า แวร์ซายด์จะตายตั้งแต่ต้นเรื่องเลยมั้ย!!!

สำหรับผู้หญิง ด่าอะไรด่าได้ แต่แก่กับอ้วน มึงตาย!!!!!!