The Other Half of Me (Khian Jace & Czerina Keira Story)

Chapter 8 IGNORE

Chapter 8 TOHOM

KEIRA

ANOTHER busy day but its all worth it. I passed the oral title defense and I will proceed to my next step. Wala naman na akong problema doon kasi nakagawa na ako ng questionnaire to gather data from my target respondents for my thesis study. Nakapagpasa na rin ako ng mga kopya sa mga experts, who will understand my topic. So that they will evaluate whether the questions effectively capture the topic under investigation. After that, I will just distribute and collect it afterwards. Pinagsabay na rin kasi ng University ang thesis writing at practicum sa course unit namin.

Our course Advisor who will responsible for our training announced it also that I will have my intership in Manila.

"Avila, saan ka mag-o-OJT?" tanong ni Maddie, kasalukayan kaming nandito sa malawak na field.

"Manila, kayo?" balik tanong kong napaharap sa kanila ni Pristine.

"Pareho kayo ni Pristine, kayo pala ang magkasama. Kami ni Shane ang Team Baguio" napalabi niyang sagot. Alam ko na dahilan nito. Ayaw niyang mahiwalay sa amin. Bukod naman kasi sa mga kaibigan ko outside school, sila ni Pristine ang talagang ka-close ko.

"Ok lang yan, two months lang naman for our Clinical Intership. Kapag nasa Industrial at Educational magka-kasama na ulit tayo" pampalubag-loob kong sagot.

"Sabagay, nakaka-urat no. Mas mauuna pa ata tayong mabaliw kaysa sa mga future patients natin" sabay kaming napatawa sa sinabi niya.

"Sinabi mo pa. Matatawa ka na lang kapag ang isang future registered Psychologist at Psychiatrist ay sa mental din bumagsak." Lokaret din tong si Shane na sumegunda sa sinabi ni Dianne.

Bigla namang napalakas ang tawa namin ng bumanat si Pristine. "Joke niyo ba yan, last na yan ha?" Di ko tuloy mapigilang sumabay sa kakatawa sa kanila.

Kung saan-saan humantong ang kagagahan nila, hanggang nagsawa sila at mag-ayang uuwi na. Masyado pa namang maaga kaysa sa normal time ng dismissal talaga pero wala rin akong balak na tumambay dito sa loob ng campus.

Kinuha ko ang bag at mga book binded thesis study na babasahin ko at pagbabasehan ko to imput it to the body part of my research. To where in the body’s contents vary depending on the type of report research or development project. Mag-aadvance lang din ako ulit dahil sa part na ito ay mabusisi sa mga Panels at Critics. Ang daming etsetera etsetera na ilalagay. Andiyan ang introduction of the topic, the theoretical basis, the implementation of the project, the research results, and the discussion. Baka maloka ako bigla kapag hindi ko hinimay-himay ang parte na ito.

Mabagal akong naglakad palabas ng campus dahil may kabigatang konti ang mga dala kong hardbound thesis. Balak kong sa labas na rin antayin si Papa, dahil mama-maya lang siguro nandiyan na rin siya.

As soon as I stepped out from the gate of the campus, I saw Khian exitted himself out of the car from the passenger seat. He's wearing a sky blue stripe polo shirt.

Hindi ko alam ang mararamdaman ko, hindi siya nagre-replay sa mga texts and calls ko. It's been two days. At hindi rin nangyari ang sinabi niya after five days ay babalik siya dito. Bagkus, naging walong araw iyon. I let out a slow breath when I spotted him standing outside a not so old gray Toyota car.

I suddenly stopped walking and faced directly to him with an irritated expression on my face. I saw him closed the door car and came acrossed the way where I stopped.

"Hi bb" he greeted me cheerfully. Trying to get the hardbound books on my hands.

"Hi bb your face." I answered him back, expressionless.

Tinawanan niya ang sinabi ko at pilit na kinukuha sa akin ang mga libro.

Mas hinigpitan ko rin ang pagkakahawak bago ako nagsalita. "Anong ginagawa mo dito?" nakataas ang isang kilay kong tanong.

" Waiting for you," he said.

Pinanlakihan ko ito ng mata. "Umuwi ka na, hindi ikaw nag nakatuka na susundo sa akin ngayon" sabay iwas kong sabi.

He clung his one hand to my arm and he made me faced him.

"Pag-aawayan ba natin ito? He said and he tried to calm down.

"Tara na, mabigat ang hawak mo" aya pa rin niya, pinaunlakan ko na ito dahil nakakahiya sa mga taong makakakita sa ganoon naming eksena. Baka ako pa ang maging headline sa loob ng campus.

Kahit pilit kong ayaw ibigay sa kanya ang mga hawak ko, di siya nagpapigil. Pilit talaga niyang kinuha yon hanggang wala akong nagawa. Kinuha niya ang isang kamay ko at pinagsiklop niya sa kamay niya. We walked together to where he parked his car.

I bit my lower lip to stop my mouth to yelled at him. Talagang naiinis ako. Di ko napansin nakarating na pala kami sa sasakyan niya. He opened the door for me and he made me sit beside the passenger seat. Isinara niya iyon bago niya binuksan ang pinto ng sasakyan sa likod para ilagay doon ang mga librong hawak niya. Pagkatapos, umikot siya para pumasok sa passenger seat.

May kinuha siya sa likod na red paper bag at ini-abot niya sa akin. "Para sayo."

Nakasimangot akong nagsalita, "ano to suhol mo?"

Umiling siya "your favourite tupig" malumanay na sagot niya. Kahit gusto kong magpasalamat hindi ko ginawa dahil sa inis ko. Para akong pipi. Siya naman ay napabuntong-hininga.

He looked at me suddenly when my phone beeped. Nagtext ang isang kaklase ko na lalaki patungkol sa questionnaire kung nakapagsubmit na ako. Tumingin siya sa akin at pinagmasdan ang ekspresyon ng mukha ko habang nagta-type. Nakangiti pa ako.

"Ayaw mo bang nandito ako?" He asked me, but I was too immerse in my phone.

Parang hindi siya makapaniwala. Wala ang atensiyon ko sa kanya. Hind ko magawang pansinin ito tuwing nagsasalita talaga siya.

"Are you seriously just going to ignore me? Sino ba kasi iyang katext mo?" I saw annoyance perked on his handsome face when my phone beeped again.

Hindi ko pa rin siya sinagot, pero mabilis niyang naagaw sa kamay ko ang cellphone.

"What are you doing?" Hindi niya ako pinansin. Nasilayan kong nagbabasa siya sa mga messages. At ang pangalan ni Jun Ceazer ang pinakataas.

"Sino si Jun Ceazer?" inis niyang tanong.

"KJ ibalik mo sa akin iyan. You shouldn't read someone else's messages, you know. Its invasion of privacy.

"Privacy my ass, at kelan ka pa naging abogada?"

Di ako sumagot. Wala akong pakiaalam kong galit siya. Mas galit ako ngayon, he's been ignoring may calls and messages in two days now. Though alam ko ang rason kung bakit sa hindi siya nakarating sa sinabi niyang I see you in five days. Naiintindihan ko siya, dahil ako estudyante at siya'y empleyado na. Hindi kami magka-parehas ng daang tinatahak sa araw-araw.

"Manliligaw mo ba ang Jun Ceazer na to?" tanong niya ulit.

I pressed my mouth to shut. Hindi ko pa rin siya sinagot.

"Manliligaw mo? pag-uulit niyang tanong.

"Bakit ba? Tsaka bakit ka naninigaw?"

I saw him holding down his anger. Manigas ka diyan.

"Give me that now" I demmanded, hindi siya kumilos para iabot yon.

Nakipagtitigan siya sa akin. Matagal pero siya rin ang unang nagbawi.

"Look.! I'm sorry, okay?" mahinang hingi niya paumanhin.

"Sorry for what?" he breathed out and I saw him tremble from huge relief. Na hindi nga niya na-realize na pagil-pigil niya na ang paghinga.

I glanced at him "Pwede mo na bang ibalik yan?"

"No more texting to whoever the f**k Jun Ceazar is," halatang iritado na sa boses niya.

"Okay" simple kong sagot, pagkuwan ng ilang segundo. And that was enough. Ibinalik niya sa akin ang cellphone ko at tinititigan akong nilagay ko iyon sa bulsa ng bag ko.

"Masaya ka na? I said sarcastically.

He grinned "Sobra"

"Ewan ko sayo." I turned away from him. Pero nakita ko pa kung paano sumilay ang mga ngiti sa labi niya before he could hide it.

"Bb" may lambing sa boses niyang pagtawag sa akin.

Tikom lang ulit ang bibig ko. Khian sighed and reached for my hand. "Sorry na" nag-papaawang paghingi niya ng sorry.

Di pa rin ako kumibo. I'm waiting for him to explain why in two days he never had a time to messaged or called me.

"I'm sorry, if you are pissed that I didn't contacted you for two days." He said and looked me. He even kissed my hand. "Naiwan ko ang cellphone ko sa bahay when I left for work. And that day also, its my sister's pinning of ribbon kaya kinagabihan we dinned outside to celebrate it. The moment that we reached home, I tried to called you but the operator keeps on saying cannot be reached at the moment. Naisip ko you intentionally turned off your phone, because I knew how busy you are on your school stuffs." matamaan lang akong nakikinig sa mga paliwanag niya. Nagpatuloy pa rin ito sa pag-sasalita.

"The next day, I messaged you in the morning but your reply never came. Naging busy din ako para ayusin ang mga papel na dapat kong ayusin sa trabaho ko."

Kumunot naman ang noo ko sa kanya dahil sa huling sinabi niya "What do you mean?" I asked him with confusion. Gusto kong malaman ang rason.

"I want to work elsewhere. Kung saan mas magiging malapit ako sayo." Ako naman ang napanganga dahil sa mga nalaman kong rason niya.

"You mean you wi-?"

Hindi ko pa tapos ang tanong ko, when he cut me off to answer my question "You heard me right bb, I will transfer here to work. Same position and company but in another branch."

"Bakit? Hindi ka ba masaya sa workplace mo? Mas gugustuhin mong malayo sa pamilya mo?" sunod-sunod kong tanong.

He playfully grinned "Mas gusto kong mas malapit ako kung nasaan ka. I mean, I'm not complaining going back and forth just to be with you. Why I still need to spend more than six hours in a highway, if I can spend it with you instead? Ngayon pa na tayo na at nagsisimula na sa relasyong ito. I can't bear another day passed by not seeing you bb" I smiled a little to what he said.

"Your parents knows it? They supported your decision? I asked again and he nodded.

"Nagtataka sila noong una, pero noong nalaman nila ang rason ko hindi na sila nagtanong pa ulit kung bakit. Ipinaliwanag ko sa kanila sa biglaang gusto kong pag-papalipat. Wala naman silang pagtutol sa naging pasya ko. Actually they wanted to meet you" he smiked naughtily.

Ako naman ang hindi maka-paniwala sa mga sinabi niya. Pero hindi ko pinahalata, patuloy lang na nakasara ang mga labi ko.

"Abswelto na ba ako?" tanong niyang nakangisi.

I rolled my eyes and looked away para itago ang pag-iinit ng buong mukha ko. I admitted, I blushed. Kinilig ang tinggil ko.

Humarap ako sa kanya bago rin ako nagsalita. "But next time, notify me, please. Para hindi rin ako nag-aalala. I thought you got into accident or what already" mababang tonong payahag ko.

"Copy, I will next time." Paninigurado niya. "Bati na tayo ha? Ang hirap mong paamuhin" inirapan ko lang ito. And I heard him laughed softly.

"Yeah and I'm sorry if I acted that way too," pahinging paumanhin ko rin.

He looked at me with a serious face and the next thing I knew, he leaned towards me and he pulled me by my nape and kissed my lips. "Forgiven, my love" he said before he smiled against my lip and pulled me closer to him as he deepened the kiss. Hinawakan ni Khian ang kamay ko at siya na rin ang mismong naglagay sa mga balikat niya habang mas pinapailalim pa niya ang paghalik nito sa akin.

Nang maghiwalay ang aming mga labi, pinagdikit niyang dalawa ang aming mga noo.

I closed my eyes, at ramdam na ramdan ko ang mabiibigat na panghinga nito.

"I love you" he said softly.

I smiled a little and nodded my head. "I love you"

"I'm not saying sorry, its hard for me to control myself not to kissed you" he said bago niya ikinabit ang seat belt ko at humiwalay sa akin.

"Date tayo, maaga pa naman" suhestiyon na.

"Iuwi mo ako Real" sagot ko and he sighed heavily bago siya umupo ng maayos at kinabit din ang seat belt niya.

"I missed you, you know" pagpaparinig niya sabi.

Di ako sumagot sa I missed you niya. Sinong may kasalanan? Nang wala siyang makuhang tugon sa pagpaparinig niya ay kinuha niya ang isang kamay ko at hinawakan niya yon. Magkahawak ang mga kamay naming dalawa habang nagmamaneho ito. Gusto ko pa sanang tanungin kung nasaan ang motorsiklo niya pero hindi ko tinuloy. Hindi kami nag-uusap masyado habang binabagtas namin ang daan pauwi sa bahay. Panaka-nakang sulyap lang ang ginagawa niya at kung minsan ay hina-halikan niya ang aking kamay.