TOTBW CHAPTER 6
972 Words
CHAPTER 6
Hinablot niya ako patungo sa kwarto namin, sobrang higpit ng pagkakahawak niya sa mga braso ko. Naluluha na ako dahil sa sobrang higpit ng pagkakahawak niya sa aking braso.
"P-Please stop it, Tyrone. Please. Nasasaktan ako." Pagmamakaawa ko dito nang tuluyan na naming marating ang silid ay marahas ako nitong tinulak sa kama dahilan upang mapadaing ako.
Sumunod naman ka agad ito at malakas akong tinulak pabagsak sa aming kama. Mas lalo lamang akong naiyak nang maramdaman ko ang marahas na pagpunit nito sa aking suot na damit. Hindi ko namalayang natanggal niya rin ang pang-ilalim kong suot ng walang kahirap-hirap.
"Saan ka galing?!" he asked angrily. Namumula na naman ang mukha nito. Nanginginig ang mga kamay kong nakahawak sa kaniyang braso upang patigilin siya.
Ayoko! Please.
"Pumunta ako sa b-bahay-"
"Ng lalaki mo? Ni Alex?!" he cut my words.
"N-No! P-Please-" Hindi ko natapos ang pagmamakaawa ko rito nang maramdaman ko ang malakas nitong pagsampal sa aking pisngi. Napadaing ako sa sobrang sakit.
Mayamaya pa ay tumayo ito habang nakatingin sa hubad kong katawan. Inabot ko ka agad ang comforter sa gilid ko at binalot ang aking sarili.
"Please, let me explain-"
"You don't need to explain! I saw you together! s**t, at ang kapal pa talaga ng mukha mong magpahatid sa kaniya dito mismo sa bahay natin! You fcking btch!" Galit nitong sigaw kasabay ang marahas na paghila sa aking buhok.
Wala na akong ibang kayang gawin kundi ang umiyak at magmakaawa sa kaniyang tumigil.
Bakit ba ayaw niya akong paniwalaan? Wala akong ginawang masama! Hindi ako nagloko!
"T-Ty, please, listen to me first." I calmly said while carressing his hand to calm him.
"Di mo ako maloloko sa paganyan-ganyan mo, Samantha! Ang kapal kapal ng mukha mo." Sigaw nito, imbes na kumalma ay mas nagalit pa ito.
Dahil sa huling sinabi nito, napapikit ako at kusang tumulo ang masaganang luha galing sa mga mata ko.
Hinawakan ko ang mga kamay nito at pilit na binaba, dahilan para mas nagalit ito. Sobrang sakit na! Hindi lang dahil sa ginagawa niya ngayon kundi dahil na rin sa masasakit na mga salitang binabato niya sa akin.
"Ano ba, Tyrone?! Ang sakit na! Ang sakit-sakit na!" Di ko na kinaya ang sarili ko at binagsak ko ang kamay niyang nakahawak sa buhok ko, nilingon ko ito.
"Sobrang sakit na dito, Tyrone!" Iyak kong sabi habang sinusuntok ang dibdib ko.
Bakit ba kasi ayaw niya akong pakinggan? Por que ba minsan na akong nagkamali noon, ibig sabihin wala na akong karapatang pagkatiwalaan?
Napansin ko naman ang pag-iba ng ekspresyon nito. Lumambot ang mukha nitong kanina ay sobrang galit pa.
"Pilit kitang inintindi, Tyrone! Pilit kitang inintindi dahil alam ko sa sarili kong ang sama ko dahil minsan na akong nagkasala sayo!" sigaw ko pa, napatahimik ito. Bahala na kung magalit man ito sa akin. Gusto ko lang namang ilabas ang hinanakit na nararamdaman ko.
"Tinanggap ko ang bawat suntok, hampas at sampal na ginagawa mo sakin dahil alam kong karapat-dapat yun sakin!" Pinunasan ko ang mga luha na ngayo'y nasa pisngi ko na.
"Umasa ako, Tyrone! Umasa ako na balang araw maiintindihan mo rin ako! Na balang araw, maaawa ka rin sa akin at makikita mong nagsisisi na ako!" pagpapatuloy ko.
"P-Pero parang sobrang sakit naman nito, Ty! Sobra na tong mga ginagawa mo! Halos mabaliw na ako tuwing gabi kakaisip sa mga masasakit na salita na sinasabi mo sakin na hindi man lang matanggal-tanggal sa utak ko!"
Nanatili naman itong nakatingin sa gilid niya. Hindi man lang ako tinapunan ng tingin, ngunit alam kong nakikinig ito. Kaya nagpatuloy ako.
"Tyrone, sana naman bigyan mo ako ng pagkakataon. Huling pagkakataon para iparamdam ko sayo kung gaano kita kamahal."
"Nagmamakaawa ako. Sana naman huwag mong hintaying darating ang oras na ako mismo ang lalayo sa'yo." At sa huling pagkakataon, pinunasan ko ang mga luha sa mga mata ko at umalis sa kamang kinauupuan ko kanina habang mahigpit na nakahawak sa kumot na nakatakip sa aking hubad na katawan.
Pakiramdam ko ay ginahasa ako. Ginahasa ako, pinagsamantalahan ako. Mismo ng asawa ko. Pero wala, e. Wala ako sa tamang lugar para sisihin siya. Ako naman talaga ang may kasalanan, hindi ko sinabi sa kaniya. At alam kong nakababa iyon sa parte niya.
Laking pasalamat ko na lamang at wala akong marinig na pagsinghal nito. Hindi siya nagalit sa akin nang sabihin ko ang mga iyon kanina.
Di ko kayang makita si Tyrone, gayung nasaktan ako ng sobra sa sinabi niya. I'm used to it, yes. Pero kasi, masyado na akong napuno. Masyado na akong napuno at mayamaya'y tuluyan na akong mawala sa sarili.
Akmang pipihitin ko na ang seradura ng pinto ng banyo nang bigla kong marinig ang pagsasalita nito sa likuran ko, "S-Sam." I frozed.
"Pasensiya na sa mga pinagsasabi ko kanina. Gusto ko lang ilabas ang sakit. Hayaan mo, hindi ko na uulitin iyon." I faked a smile.
I heard him sighed. Kaya mas lalo lamang humigpit ang pagkakahawak ko sa seradura at kumot.
"Sam, I tried. I fcking tried! Pero kasi, ako lang ang nasasaktan sa mga pinanggagawa ko. Ayoko nang masaktan ulit." Ngunit ganoon na lamang ang pagkagulat ko nang marinig ko ang sinabi niya.
At least, he tried. Unconsciously, my lips arched and formed into smile.
"I understand, walang oras na hindi kita maiintindihan, Tyrone. Ganyan kita kamahal." wika ko na lamang. Ka agad kong pinihit ang seradura ng pinto at mabilis na pumasok doon.
Doon ko lang inilabas lahat ng sakit. I cried my heart out until my body finally got tired. Napasandal na lang ako sa pinto hanggang sa tuluyan na akong dumausdos pababa paupo sa sahig.
Sobrang sikip sa dibdib! Sobrang sakit na tila ba'y mawawalan na ako ng malay mayamaya. Pagod na pagod na ako sa kakaiyak. Pagod na pagod na ako.
•ohmy_gwenny•
- Writer
