11 อย่าคิดสู้
1197 Words
ป้าจอมยื่นชามข้าวต้มส่งให้คนป่วย ก่อนจะทรุดกายลงนั่งข้างเตียง แล้วถอนหายใจยืดยาว “...เฮ้ออออ...คุณวินนี่ก็เหลือเกิน รู้ทั้งรู้ว่าคุณพลอยว่ายน้ำไม่เป็น ยังจะให้ไปคอยบริการเพื่อนๆ เธอแถวนั้นอีก ดีนะที่มีคนช่วยทัน ไม่อย่างนั้น...ป้าไม่อยากคิดเลย”
“พลอยไม่ทันระวังเองค่ะ ก็เลยพลาดตกน้ำ”
“จะระวังยังไงไหวคะ เพื่อนคุณๆ เดินกันเต็มสระ ไม่รู้ใครเป็นใคร แต่ก็โชคดีที่คุณพลอยปลอดภัยมาได้”
“ค่ะ”
“แล้วถ้าไข้ยังไม่ลด คืนนี้ป้าจะขึ้นมานอนเป็นเพื่อนนะคะ”
“ไม่เอา เดี๋ยวติดหวัดกันพอดี”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
“ถ้าเกิดป้าจอมติดหวัดขึ้นมาจริงๆ แล้วใครจะดูแลคุณลุงคะ”
“งั้นก็ให้น้อยมันมานอนเป็นเพื่อน จะได้คอยดูแล”
“ไม่ต้องหรอก พลอยโอเคแล้ว”
“คุณพลอยยังตัวร้อนอยู่เลย ไข้ก็ยังไม่หาย ถ้าคืนนี้อาการไม่ดี เป็นไรไปใครจะเห็น ให้น้อยมันมานอนเป็นเพื่อนเถอะนะ”
“ก็ได้ค่ะ” ดุจพลอยพยักหน้ารับ ก่อนจะตักข้าวต้มใส่ปาก เคี้ยวและกลืนลงคอด้วยสีหน้าย่ำแย่ ลิ้นไม่รับรส ข้าวแต่ละคำบาดคอราวกับกระดาษทราย แต่ก็ต้องฝืนกินเพื่อจะได้หายไวๆ และป้าจอมจะได้ไม่เสียน้ำใจอุตส่าห์ทำและยกขึ้นมาให้
“เมื่อวานเป็นไงบ้างคะ ทุกคนคงเหนื่อยกันแย่”
“ก็ไม่ได้เหนื่อยอะไรมากหรอกค่ะ พอคุณพลอยตกน้ำพวกผู้หญิงเค้าก็กลับกันเลย อ้อ…คุณกฤช คนที่ช่วยคุณพลอยไว้ ตามมาถามอาการก่อนจะกลับไป ก็เหลือแต่คุณวินกับแฟนเธอนั่นแหละที่ยังนั่งเล่นที่สระว่ายน้ำต่อ”
“อือ” อย่างน้อยเจ็บตัวคราวนี้ก็ยังพอมีเรื่องดีบ้าง เพราะหากไม่เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน เชื่อได้เลยว่าธาวินคงจิกหัวเธอใช้ทั้งคืน ว่ายน้ำเสร็จ พวกเขาก็คงมีรายการปาร์ตี้กันต่อ ไม่จบ
เฮ้อ!! ถ้าบ้านนี้ไม่มีธาวินสักคน คงจะสงบสุขกว่านี้
ลมเย็นพัดโชยมา กลิ่นดอกไม้หอมรวยรินจรุงใจ หญิงสาวยืดตัวขึ้นพลางสูดดมเข้าไปเต็มปอด ให้ความรู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่า หลังจากต้องนอนซมพิษไข้มาสองวันสองคืนเต็มๆ วันนี้พอมีเรี่ยวแรงเธอจึงลงมาเดินเล่นที่ศาลากลางสวน อากาศยามเย็นไม่ร้อน ให้ความรู้สึกเย็นสบาย
มือเรียวกระชับเสื้อคลุมเข้าแนบลำตัว อย่างไรเธอก็เพิ่งหายป่วย จึงไม่กล้าตากลมมากนัก ต้องอาศัยเสื้อคลุมพอให้อบอุ่นร่างกาย ใบหน้าหวานที่เคยซีดเซียวก็เริ่มมีสีระเรื่อ แต่แขนขายังอ่อนแรง ร่างกายเบาหวิว เชื่อเลยว่าน้ำหนักเธอคงจะลดฮวบลงไปอีก
“ยังไม่ตายอีกเหรอ”
ร่างที่กำลังยืนกอดอกชะงัก แผ่นหลังเครียดเกร็งขึ้นมาทันที อารมณ์เพลิดเพลินและมีความสุขกับธรรมชาติสะดุดลง เมื่อเสียงทักจากด้านหลังเป็นคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุด
“คุณวิน!”
ดุจพลอยหันกลับไปมอง ก่อนจะสะดุ้งตกใจ เมื่อร่างสูงใหญ่ยักษ์เข้ามายืนซ้อนหลัง ใกล้จนแทบจะสัมผัสเนื้อตัว ขาก้าวถอยอัตโนมัติ ใบหน้าเล็กก้มต่ำหลบตาด้วยความอึดอัด ศาลากลางสวนอยู่ด้านหลังไม่ใช่ทางผ่านเข้าบ้าน อุตส่าห์หลบมาเดินแถวนี้ ยังมีคนตามเข้ามา
“คุณวินมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ทำไม ฉันเดินเข้ามาไม่ได้?”
“เปล่าค่ะ...แต่ตรงนี้ไม่ใช่ทางผ่านเข้าบ้าน” ดุจพลอยอุบอิบ ตอบกลับในลำคอ แต่คนตัวใหญ่ก็หูดี ได้ยินชัดทุกถ้อยคำ
“ฉันจะเดินไปตรงไหนก็ได้ ในเมื่อนี่มันบ้านฉัน แค่แม่บ้านอย่าสะเออะ” สายตาคมกริบจ้องไม่พอใจ เป็นแค่คนดูแลบ้านแต่กล้าเผยอมาสั่งเขา
“ค่ะ” ใบหน้าสาวเจื่อนลง เธอแค่ถามด้วยความสงสัย แต่ไม่คิดว่าธาวินจะมองเจตนาเธอเป็นอื่น
“แม้แต่ห้องเธอ ถ้าฉันจะเข้าไป ใครหน้าไหนมันกล้าขวาง...หึ!…แค่มีหน้าที่เก็บกวาดเช็ดถูเข้าหน่อย ก็ชูคอคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของ”
“เปล่าค่ะ พลอยไม่เคยคิดแบบนั้น”
“แต่ก็ทำตัวราวกับเป็นเจ้าบ้าน”
“พลอยไม่เคย...”
ร่างบางถอยหลังกรูด เมื่ออีกฝ่ายขยับเท้าเข้ามาใกล้ สายตาคมกริบจ้องมองสำรวจหญิงสาวตรงหน้า แววตาเยือกเย็น รอยยิ้ม กดลึกมุมปาก ก่อนจะเอ่ยออกมาน้ำเสียงเยาะหยัน
“เธอนี่มันหัวแข็งจริงๆ ตกน้ำก็ไม่ยักกะตาย”
“คุณวิน!”
“ไอ้กฤชไม่น่าลงไปช่วยคนอย่างเธอเอาไว้เลย น่าจะปล่อยให้ลอยอืดขึ้นมาเอง”
“นี่แสดงว่าคุณ...คุณ!” มือเรียวยกขึ้นปิดปาก สีหน้าซีดเผือด ตกตะลึง...มันไม่ใช่อุบัติเหตุ วันนั้นสายตาเธอไม่ได้โกหก
“คิดว่าฉันเป็นคนทำให้เธอตกน้ำ?”
“แล้ว...ชะ ใช่ไหม คุณวินวางแผนจะฆ่าพลอย”
“หึ…ฉันไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนั้นหรอก อย่างเธอ…ความตายมันง่ายเกินไป”
“คะ…คุณวิน!”
“ระวังตัวเอาไว้ให้ดีเถอะ!”
“หมายความว่าไง คุณจะทำอะไร”
“กลัวด้วยเหรอ...หึ! ไม่มีใครคอยช่วยแล้วล่ะสิ ป้าเธอมันดันตายห่าไปซะก่อน ยังไม่ทันได้ใช้สมบัติที่แย่งไปจากฉัน”
“คุณวิน!”
“เหลือหลานสาวเอาไว้คอยล้างผลาญสูบเลือดสูบเนื้อต่อ...ได้ไปเท่าไหร่แล้วล่ะ”
“ดะ ได้อะไร”
“อย่ามาแกล้งโง่ คงสะใจล่ะสิที่เขี่ยฉันออกไปให้พ้นทางได้ตั้งหลายปี ผลาญสมบัติพ่อฉันไปเท่าไหร่แล้ว เสียดายจริงๆ กลับมายังไม่ทันได้ตอบแทนแม่เลี้ยงแสนดีของฉัน ก็ดันใจเสาะชิงหนีตายไปเสียก่อน ไม่งั้น...หึหึ!” เสียงหัวเราะบาดเข้าไปในหูดุจพลอย
“คุณวิน…ไม่จริงนะ ป้าภาไม่ใช่คนแบบนั้น พวกเราไม่เคยไปยุ่งกับทรัพย์สมบัติของคุณลุง หรือของคุณเลย” ดุจพลอยโต้กลับทันที เมื่อเขาพูดจาไม่ดีถึงคนตาย แต่นั่นกลับเป็นการโหมกระพือเชื้อไฟโทสะให้ชายหนุ่ม ธาวินลืมตัวถลาเข้าไปกระชากไหล่หญิงสาว บีบแน่น
“โอ๊ย!…เจ็บ พลอยเจ็บ คุณวินปล่อยนะ” หญิงสาวเบี่ยงตัวหนี แต่มือแกร่งยิ่งบีบรัดแน่นจนกระดูกแทบแหลกคามือ
“ไม่เคยยุ่ง แล้วที่กินอยู่สุขสบายทุกวันนี้คืออะไร!” เสียงตะคอกดังก้อง ข่มหญิงสาวจนร่างสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว
“มะ...ไม่ใช่นะ ป้าภาทำงาน ไม่ได้อยู่บ้านเฉยๆ อย่างที่คุณว่า...”
“ดุจพลอย! คิดว่าฉันโง่เหรอ ก็เพราะพวกเธอมันวางแผนไว้หมดแล้วน่ะสิ เป่าหูพ่อฉันทุกวัน ทำตัวแสนดีทั้งป้าทั้งหลาน...หึ...นี่ถ้าป้าเธอมันไม่ตายไปก่อน ป่านนี้ทั้งบ้านแม่ฉัน บริษัทนั่น คงไม่เหลือซากแล้ว”
“คุณกำลังเข้าใจผิด” ดุจพลอยเงยหน้าขึ้นเถียงกลับเสียงดังด้วยความลืมตัว เขาไม่มีสิทธิ์มาด่าว่าป้าของเธอ
- Writer
