กลิ่นกายอ่อนๆ ที่เขาไม่เคยพานพบมาก่อนกลับกล่อมเขาให้หลับลงไปอย่างง่ายดาย นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขานอนหลับบนเครื่อง เพราะทุกครั้งเขาจะนั่งทำงาน
ชายหนุ่มเปิดเปลือกตาขึ้นมองอีกครั้ง ลลินยังก้มหน้าอยู่ในท่าเดิมของเธอ ในมือยังมีดินสอ ดวงตายังจับจ้องอยู่ที่กระดาษแผ่นนั้น
“ฉันหิว” เสียงเอะอะโวยวายเรียกสายตาของหญิงสาวให้หันมามองเขาอีกครั้ง
“อะไรนะคะ”
“ฉันบอกว่าหิว”
หญิงสาวยกมือชี้ที่อกของตัวเอง สบตาคนสั่งนิ่ง “เป็นหน้าที่ของฉันหรือ”
“เธอจะให้ฉันสั่งนักบินหรือไง” ชายหนุ่มบอกอย่างเอาแต่ใจ จ้องตาหญิงสาวกลับอย่างเอาเรื่อง
“ฉันจะรู้ได้อย่างไร ฉันไม่ได้เตรียมตัวมาเจอเรื่องแบบนี้”
“ทำไม่ได้งั้นรึ!” ชายหนุ่มเยาะอีกครั้ง
ลลินวางดินสอในมือลง ใช้สองมือยันตัวลุกขึ้น เดินไปยังโซนที่เธอคิดว่ามีของกินอยู่ มือกำหมัดแน่น ท่องคำว่าอดทนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
‘อดทน ลลิน เธอต้องอดทน ใจคอจะเรื่องมากทุกครั้งที่ลืมตา
