จวนที่เงียบเหงา บัดนี้กลับมามีเสียงหัวเราะอีกครั้ง คนที่มีความสุขมากกว่าใครเพื่อน คงไม่พ้นเหยียนอันน้อย
“ท่านแม่ เล่านิทานให้ข้าฟังได้หรือไม่” หนิงเซียนกำลังช่วยเจ้าลูกหมูแต่งตัว วันนี้นางจะไปส่งเขาที่สำนักศึกษา
“เอาไว้ระหว่างทางดีหรือไม่ ตอนนี้ลูกต้องรีบแต่งตัว แล้วออกไปกินมื้อเช้า จะได้ไปสำนักศึกษากัน แม่จะไปส่งเจ้า”
“ขอรับ!” เด็กน้อยขานรับเสียงใส เขานั่งอยู่บนเตียง สายตาเอาแต่มองตามท่านแม่ของเขา กลัวว่าหากละสายตาเพียงเสียว ท่านแม่ก็จะหายไปอีก
ลี่จวินเองก็รู้สึกดีใจ ที่ฮูหยินกลับมาเสียที
หนิงเซียนหยิบชุดสีชมพูขึ้นมา นางชะงักไปชั่วครู่ ก่อนเก็บเข้าตู้เหมือนเดิม ลูกชายของนางไม่ชอบชุดสีหวาน แต่นางเป็นคนชอบสีหวาน จึงตัดชุดสีชมพูให้เหยียนอันอยู่บ่อยๆ และก็ชื่นชอบสิ่งของน่ารัก นางจึงอยากมีลูกสาวมาโดยตลอด แต่เหยียนหยงเล่อไม่ยอมเสียที
“ฮูหยิน นายน้อยมีชุดเครื่องแบบของสำนักศึกษาอยู่เจ้าค่ะ”
