“ตา ให้นวลหยิบให้ไหม”
เธอถามจบขยิบตาแบบที่เคยคุ้นรู้ความนัยกันดีกับตาสุนทรมาโดยตลอด เพื่อถามย้ำท่าน แต่แล้วตาสุนทรกลับหันมามองเธอด้วยสายตางุนงง “หยิบอะไรลูก”
ประไพพรรณีเอียงตัวหลบมุมไม่ให้เขาเห็นปากของเธอ ทำไมตาจะต้องทำเป็นไม่เข้าใจด้วยนะ “ปืนไง”
“เฮ้ย!” ตาสุนทรร้องตกใจ “ไม่เอา ต้องเอามาทำอะไรเล่าลูก”
ตาสุนทรร้องเสียงดังบอกเธอแล้วก็หันไปทางศศิร์ธาเพื่อสนทนากับเขาต่อจากนั้น “ดีเลย ดี ๆ คุณตั้งใจจะซื้อซักเท่าไหร่ล่ะ”
“ตา!” ประไพพรรณีส่งเสียงเรียกตาอย่างคนหมดแรง เธอไม่เคยคิดเลยว่าตาจะยอมคล้อยตามคนแบบเขาไปได้ ศศิร์ธายิ้มรับ เพราะยังไม่ไว้วางใจเสียทีเดียว เขายังไม่ได้ตอบอะไรท่านกลับไป
“เราน่ะไปยกน้ำเย็น ๆ มาต้อนรับคุณเขาหน่อยสิไป”
ตาสุนทรได้ทีไล่เธอพร้อมกับเข้ามาดันหลังให้ไปเอาน้ำมาให้ไว ๆ ประไพพรรณีอารมณ์เสียหนักกว่าเก่า เธอยอมเดินออกห่างจากชายสองคนนั้นเข้าไปในบ้าน แล้วอดนึกถึงความส
