บริษัทเล็ก ๆ ของผมก็คงจะจ้างคุณไม่ไหวหรอก ยังไงก็ไปจนสุดทางให้ได้นะประไพพันนี่”
เขาเรียกเธอด้วยชื่อสากลในคำสุดท้ายของชื่อ ประไพพรรณีฟังเขาพูดถึงตัวเองตบท้ายด้วยชื่อเรียกที่ประดิษฐ์คิดขึ้นเองก็อดมุ่ยหน้าไม่ได้ พลางคิดต่อจากนั้นไปว่าบริษัทของเขานี่หรือเล็ก เธอมองไปรอบ ๆ แล้วก็อดแย้งในใจไม่ได้ เนื่องจากรู้จักบริษัทนี้พอสมควร เธอเคยทำรายงานกลุ่มเรื่องข้อมูลของบริษัทมหาชนและเคยเอาบริษัทนี้ขึ้นเป็นตัวอย่างของรายงาน เธอรู้ข้อมูลที่เป็นข้อมูลสาธารณะทั่ว ๆ ไปว่าที่นี่คือบริษัทจดทะเบียนเป็นมหาชน แล้วยังจะเรียกตัวเองว่าเป็นบริษัทเล็ก ๆ ได้อย่างไรกัน
“ตั้งใจเรียนเถอะ คุณยังไปได้อีกไกล” ศศิร์ธาย้ำอีกครั้ง
“ขอบคุณค่ะ” ประไพพรรณีขอบคุณเขาไปแล้วก็ค่อยนั่งเงียบ ๆ เพื่อรออาหารที่เขากดสั่งทางโทรศัพท์ให้คนนำเข้ามาให้
และนั่นเอง นั่นเป็นเหตุการณ์ที่เธอกับเขาเริ่มรู้จักและเป็นจุดเริ่มต้นของความสนิทสนมระหว่
