บทที่2 ความหลังสีทอง
1138 Words
บทที่2
ความหลังสีทอง
ปอร์เช่เดินออกมาจากบ้านเพื่อกดโทรหาลูกสาวบุญธรรมของคุณแม่แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้เลย ฝ่ายนั้นปิดเครื่อง
"ยัยเด็กสกปรก"
ไม่รู้ทำไมปอร์เช่ถึงได้หวนนึกถึงเจ้าของแววตาคู่นั้นที่เขาพึ่งเจอที่ห้างแต่คงไม่ใช่โลกคงไม่กลมขนาดนั้น วันนี้ทั้งวันเขาประสานงานกับทางมูลนิธิจนมืดค่ำแต่ก็คว้าน้ำเหลวไม่มีใครติดต่อเธอได้เลย
"ถ้าเจอจะด่าหน้าให้-_-!"
วันต่อมา
เมื่อคืนอลินถูกพี่ชายดุเรื่องที่มาแล้วไม่แจ้งผู้ใหญ่กว่าเขาจะรู้เรื่องก็ตอนที่พ่อของเขาโทรมาหาตอนบินถึงญี่ปุ่นแล้ว อลินนั่งหน้าง้ำอยู่ริมระเบียงจนดึกดื่นสุดท้ายอลันก็ต้องออกไปง้อและพาน้องเข้ามานอนด้วยกัน
วันนี้เขามีงานที่โรงงานผลิตอาหารแห้งเลยต้องส่งน้องสาวนั่งแท็กซี่ไปยังเยาวราช อลินมองพี่ชายตาละห้อยจนรถเครื่องผ่านไป
ใช้เวลาไม่นานรถแท็กซี่ก็มาจอดอยู่ที่หน้าร้านทอง ตึกสามชั้นหน้าร้านมีรถไฮเปอร์คาร์จอดอยู่ เธอเดินมายืนทำใจอยู่ประมาณห้านาทีก่อนสุดท้ายจะรีบเปิดประตูก้าวขาเข้าไป
"หนูเอาทองมาขายค่ะ" ถุงช็อกโกแลตห่อด้วยกระดาษสีทองถูกอลินยกขึ้นมาวางไว้บนเคาน์เตอร์
"เพื่อนเล่นเหรอน้อง" ปอร์เช่นั่งมองอยู่ที่เก้าอี้เขาหันมามองเด็กตัวเปี๊ยกใส่หมวกหมีสีแดง
"หนูอลิเบิกโพลงใช่ไหมลูก!" กฤษณาเอ่ยถามพอหญิงสาวตรงหน้าพยักหน้าตอบเธอก็รีบวิ่งออกมาสวมกอดด้วยความคิดถึงและหวงแหน
"สวัสดีค่ะ หนูขอโทษนะคะที่มาแล้วไม่ได้บอกเมื่อวานหนูไปหาพี่ชายมา"
"คราวหลังหันบอกผู้ใหญ่บ้างว่าจะไปไหนเกิดโดนอุ้มฆ่าจะได้เช็กพิกัดถูก!" ชายหนุ่มเอ็ดด้วยความโมโหเพราะเมื่อวานเขาขับรถอย่างไร้จุดหมายจนดึกดื่น
"ปอร์เช่! น้องแค่ไปหาพี่ชายเขา เรานี่ปากเสียจริงๆ ไปอุ่นข้าวต้มให้น้องไป"
"อะไร! เรื่องอะไรที่ผมต้องทำอยากเลี้ยงนักก็ไปทำเอง โตเป็นควายแล้ว" ชายหนุ่มลุกขึ้นมายืนมองหน้าพอเขาพินิจพิจารณาก็ถึงบางอ้อ "หน็อยยย ยัยเด็กสกปรกนี่เธอเองเหรอที่กระโดดกัดหูฉันเมื่อวาน!!!"
อลินดวงตาเบิกโพลงเธอรีบขยับไปหลบหลังกฤษณาแต่คนเจ็บหูเดินตรงดิ่งหวังเอาคืน แค่วันแรกบ้านก็วุ่นวายบ้านแทบแตก กฤษณารีบพาลูกสาวคนใหม่เข้ามาในบ้านเพื่อไหว้บรรพบุรุษแต่ก็มีวิญญาณชั่วร้ายยืนกอดอกมองอยู่หน้าประตู
"อากง อาม่าผมฝากรับน้องด้วยนะครับ"
ขวับ!!
อลินหันขวับไปมองคนด้านหลังเธอมองค้อนจนเห็นแต่ดวงตาสีขาวปอร์เช่ก็ยังไม่หยุดเขาแยกเขี้ยวใส่เธอร่างกายพร้อมปะทะใส่เดี่ยวได้ทุกเมื่อ ไหว้บรรพบุรุษเสร็จสิ้นกฤษณารีบพาลูกสาวคนเล็กออกมาทานข้าวเธอให้แม่บ้านจัดของคาวของหวานรวมถึงผลไม้และน้ำสมูทตี้ปั่นเย็นๆ
"อลินสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างค่ะคุณหม่าม้า" เธอเหล่ตามองวิญญาณชั่วร้ายด้านหลัง
"อากง อาม่าคงเปิดทางรับหนูอลินแล้วล่ะลูกเดี๋ยวอาป๊ากลับมาคงดีใจ หนูอลินยิ่งโตยิ่งน่ารักจริงไหมปอร์เช่"
"อยากจะอ้วก!"
"แพ้ท้องหรือคะ^^"
ทั้งสองจ้องตากันจนเกิดประกายสายฟ้าแต่สุดท้ายปอร์เช่ก็เป็นฝ่ายหลับตาลงแล้วเบนหน้าหนีไปอีกทางเขาตัดสินใจออกมาข้างนอกปล่อยให้ครอบครัวสุขสันต์อยู่ด้วยกันไป
ด้านอลินเธอกำลังเป็นที่รักของทุกคนหม่าม้าคนสวยต้อนรับเธอด้วยสร้อยทองสองบาทและสร้อยข้อมืออีกหนึ่งบาทเธอดีใจจนเนื้อเต้นรีบโทรหาพี่ชายโดยทันทีแถมยังชวนพี่ชายมาทานข้าวที่บ้านในวันนี้แต่อลันมีงานต่อเขาต้องอยู่เคลียร์สต๊อกที่โรงงานเพื่อส่งอาหารแห้งไปต่างประเทศจึงขอเลื่อนเป็นวันพรุ่งนี้แทน
"อาป๊ามาแล้วจ้าหนูอลิน"
คนตัวเล็กหันไปยกมือไหว้ชายวัยกลางคนที่เดินเข้ามา เขายิ้มตาหยีมองเธอด้วยความเอ็นดู
"สวัสดีค่ะหนูชื่ออลินค่ะ^^"
"น่ารักจริงๆ มาอยู่ด้วยกันสักทีนะลูกมีอะไรขาดเหลืออะไรก็บอกหม่าม้าล่ะ"
"ค่ะ^^"
"แล้วไอ้ตัวดีมันไปไหนแล้วล่ะ"
กฤษณาถอนหายใจเธอยอมเล่าถึงวีรกรรมของลูกชายและดูท่าว่าเด็กทั้งสองจะ สมานฉันท์กันยากเหลือเกิน
ร้านกาแฟ
ปอร์เช่นั่งถอนหายใจรอบที่สิบเขาพยายามปรับตัวและตั้งหลักในการเจอเด็กสกปรกคนนี้อีกครั้ง คนเราย่อมมีเรื่องราวฝังใจกันอยู่แล้ว
ย้อนไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วหลังจากที่แม่ของเขาเสียน้องสาวหลังจากเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ จนไม่สามารถมีบุตรได้อีกครอบครัวของเขาโศกเศร้าเสียใจมาก พอแม่ฟื้นตัวดีครอบครัวของเขาก็พากันไปทำบุญบ้านเด็กกำพร้า
ปอร์เช่ยังขวัญเสียเรื่องน้องไม่หาย เขาจำได้ว่าวันที่เข้าไปดูศพน้องเขาเห็นใบหน้ากลมๆพร้อมดวงตาใสๆ เขาแอบเช็ดน้ำตาไม่กล้าร้องไห้จนวันที่เขาได้มาบ้านเด็กกำพร้า
ดวงตาของเด็กทารกอายุแปดเดือนสะกดให้เขาต้องเดินไปหา เขายื่นมือไปจับแก้มเด็กผู้หญิงแต่ก็ถูกเด็กผู้ชายวันเดียวกันตีมือ
'อย่าจับ' เด็กผู้ชายเดินออกมายืนขวางไว้
'หม่าม้าผมอยากได้เด็กคนนี้ครับ'
เมื่อผู้ใหญ่เดินมาคุยกับผู้ดูแลเด็กๆ ปอร์เช่ก็ขออุ้มเด็กผู้หญิงตัวเล็กเพื่อป้อนนมขวด
'ตาเหมือนน้องสาวพี่เลยนะ'
ปู๊ดดด
ปู๊ดดดด
'เอ๊ะ อุ๊ ^^'
'ฮืออ หม่าม้าาา!! หม่าม้าาาาา ไม่เอาแล้วผมไม่อยากได้เด็กสกปรกแล้ว ฮืออออ หม่าม้าาา ช่วยผมด้วยฮึก!'
ปอร์เช่สะบัดหน้าเบาๆ แค่คิดเขาก็รู้สึกขนลุกแล้ว เด็กสกปรกคนนั้นยิ้มหน้าบานหลังจากได้ปลดทุกข์บนตักเขาที่สำคัญวันนั้นเธอไม่ได้ใส่ผ้าอ้อมด้วยเขาเลยได้รับทองก้อนใหญ่ไปเต็มๆ
"อย่าหวังว่าฉันจะญาติดีกับเธอเลย ยัยเด็กสกปรก-_-!"
-------------------------------
ความหลังที่น่าจดจำน้องพึ่งแปดเดือนเองอิพี่แค้นอะไรขนาดนั้น
อย่าลืมคอมเมนตืเพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์นะคะเดี๋ยวค่ำๆไรท์มาต่อให้ค่ะ
- Writer
