บทที่3 โลกที่โหดร้าย 18+
1190 Words
บทที่3
โลกที่โหดร้าย 18+
คนเอาแต่ใจเดินกลับมาที่บ้านแต่ก็เจอเด็กสกปรกเชิดคอเป็นกิ้งก่าได้ทอง เขาเบะปากใส่เธอไปหนึ่งทีผู้หญิงอะไรสกปรกชะมัด ขึ้นห้องได้เขาก็แทบจะทิ้งตัวลงนอนเมื่อคืนตามหาเด็กสกปรกจนดึก เช้าก็ต้องรีบตื่นเสียเวลาชีวิตเสียจริง คนขี้หงุดหงิดนอนดูการ์ตูนชินจังจบไม่รู้กี่ตอนหนังตาก็ค่อยๆปิดลงด้วยความอ่อนเพลีย
ระหว่างอยู่ในช่วงนิทราปอร์เช่ได้กลิ่นเหมือนครีมอาบน้ำที่เขาใช้เป็นประจำจึงลืมตาขึ้นมามองเห็นสาวสวยคนหนึ่งกำลังสวมใส่เสื้อคลุมบางๆที่ส่องผ่านทะลุไปถึงไหนต่อไหน เขาพยายามเรียกสติตัวเองจนผู้หญิงคนนั้นหันหน้ามาหัวใจเขาก็หล่นวูบ น้องโบตั๋นพริตตี้รถสปอร์ตที่เขาพึ่งดูในโอลี่แฟนมา
เหมือนร่างกายของเขาถูกผีอำจนไม่สามารถขยับตัวได้เขาคิดในใจถ้าหลุดไปได้จะกดให้มิดแล้วกระแทกให้สาแก่ใจ
"พี่ปอร์เช่จ๋า"
เธอค่อยๆคลานขึ้นมาบนเตียงช้าๆ นิ้วเรียวทำปูไต่ตั้งแต่หลังเท้าขึ้นมาจนถึงหน้าอกมีแวะเวียนไปตรงจุกนมของเขาด้วย ใบหน้าสวยของน้องโบตั๋นก้มลงเพื่อใช้ลิ้นเล็กปาดเลียที่จุกนมของเขาอย่างยั่วยวน
"อ่าาา~" เสียวจริงอะไรจริง ปอร์เช่ปรือตามองจนน้องโบตั๋นเงยหน้าขึ้นมาแต่สิ่งที่ไม่อยากคิดก็เกิดขึ้น
ภาพของน้องโบตั๋นกำลังแปรเปลี่ยนเป็นภาพที่เขาไม่อยากคิดถึงเลยแม้แต่น้อย
"เธอจะทำอะไรฉันยัยเด็กสกปรก!!!"
ครืดดดดด!!!
เหมือนหลุดจากภวังค์หัวใจของปอร์เช่เต้นตึกตัก เขาฝันร้าย! หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็พบว่าเป็นสาวสวยที่เขากำลังขายขนมจีบอยู่โทรมาหาถ้าไม่ใช่เรื่องชวนเที่ยวแล้วต่อด้วยขึ้นเตียงก็คงเป็นเรื่องเงินอีก
ก๊อกๆๆ
"ปอร์เช่ทานข้าวกันลูกเย็นมากแล้ว"
"ครับเดี๋ยวผมตามไป"
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายแต่ช่วงนี้เขาเบื่อผู้หญิงง่ายเหลือเกิน โลโก้ลูกเจ้าของร้านทองไปที่ไหนผู้หญิงก็เข้าหา อย่างเช่นดาวคณะนิเทศอย่างน้องศิ แรกๆเธอก็เป็นเด็กน่ารักแต่ปัจจุบันหลังจากที่ได้ถลำลึกกันแล้วศิกลับเอาแต่ใจแสดงความเป็นเจ้าของจนลืมสถานะตัวเอง
การสนทนา
"ครับศิ"
"ปอร์เช่คืนนี้ไปเที่ยวกันไหมช่วงนี้ศิเบื่อๆ นะๆ"
"เดี๋ยวบอกอีกทีได้ไหมวันนี้เราเพลียๆ เหมือนจะไม่สบายเลย"
"โห... ก็ได้ค่ะถ้าไหวรีบมานะเดี๋ยวศิแชร์โลเคชั่นไว้ให้"
"ครับ"
จบการสนทนา
ปอร์เช่รวบรวมพลังที่ยังหลงเหลืออยู่เดินลงมาเด็กสกปรกที่เขาไม่ชอบหน้ากำลังตักข้าวใส่จานให้ทุกคน
"ตัวเฮียทานข้าวกันจ้า"
ตัวเฮีย? ยัยเด็กแสบ ปอร์เช่ไม่สนใจเขาหันไปคุยกับป๊าเพื่อขอยืมเงินมาลงทุนเล่นหุ้นกับเพื่อนๆช่วงนี้เขาจำใจต้องฝืนทนอยู่ร่วมหายใจในบ้านกับเด็กสกปรกนี่ไปก่อน ป๊าของเขาก็เห็นด้วยและชอบให้ลูกลงทุนศึกษาข้อมูลการทำธุรกิจเอาไว้บ้างถึงครอบครัวจะมีห้างทองแต่ถ้าลูกมีธุรกิจของตัวเองคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็พร้อมจะสนับสนุน
"เปิดเทอมเมื่อไหร่ผมจะขอกลับไปอยู่คอนโดนะครับ"
"อยู่บ้านไม่ดีกว่าเหรอปอร์เช่ หม่าม้าอยากอยู่กับลูกนะเรียนจบมีเมียก็ต้องแยกบ้าน อยู่กับหม่าม้าบ้างเถอะถ้าไม่ปิดเทอมก็ไม่คิดจะมาหากันบ้างเลย"
"หม่าม้ามีลูกใหม่แล้วนี่ครับ" เขามองคนข้างๆด้วยหางตา "ไม่จำเป็นต้องมีผมแล้วก็ได้"
"หม่าม้าไม่ต้องห่วงนะคะ ถึงตัวเฮียจะไม่อยู่แต่อลินจะดูแลหม่าม้าให้ดีที่สุดค่ะ^^"
"น่ารักจริงๆ ช่างประจบคนแก่เนอะป๊า" กฤษณาหอมลูกสาวบุญธรรมซ้ายขวาแต่ลูกชายทำท่าพะอืดพะอมใส่
"อยากจะอ้วก-_-"
กลางดึกคืนนั้นเสียงไอของปอร์เช่ดังมาถึงห้องข้างๆ คนนอนดึกอย่างอลินได้ยินก็นึกสงสารเธอลงมาต้มน้ำร้อนใส่แก้วเก็บอุณหภูมิขึ้นมาให้เขาแต่ไม่ทันจะเคาะประตูห้องคนด้านในก็เปิดพรวดออกมา
ป๊อก! (ไม่โดนประตูแต่โดนหัวของปอร์เช่เต็มๆ)
"โอ๊ย!"
"อุ๊ยตาย! ขอโทษค่ะเห็นเห่าไม่หยุดหนูเลยเอาน้ำร้อนมาให้"
"ขอบใจ! แค่กๆๆ"
ปึ้ง!! เสียงปิดประตูใส่หน้าคนตัวเล็ก
อลินเดินฮัมเพลงเข้ามาในห้องไม่ถึงห้านาทีเสียงร้องโหยหวนเหมือนคนโดนน้ำร้อนกรอกปากก็ดังลั่น ตามด้วยเสียงด่าทอแต่อลินเลือกที่จะปิดไฟแล้วหลับตาลง
(ยัยสกปรก!! โธ่เว้ย!!)
วันต่อมา
อลินเดินลงมาพร้อมรอยยิ้มแต่คนนั่งอยู่หน้าทีวีอยากจะฆ่าเธอให้ตาย รอยยิ้มสดใสของอลินทำให้กฤษณาตกหลุมรักลูกสาวบุญธรรมวันละหลายสิบรอบ
"คุณหม่าม้าขา วันนี้พี่ชายของอลินจะมาทานข้าวด้วยนะคะ"
"เอาสิพามาเลย เดี๋ยวหม่าม้าจะทำเป็ดพะโล้ให้ทาน เอาหมูกระทะด้วยไหมลูกหม่าม้าจะหมักหมูให้"
"มากไปแล้วม้า ข้าวต้มกุ๊ยกับผัดขึ้นฉ่ายก็พอแล้ว เปลืองเงิน!" คนเจ็บปากมองอลินตาเขียวปัด
"ไม่เป็นไรค่ะคุณหม่าม้าแค่ข้าวต้มกุ๊ยใส่เกลือก็พอค่ะ ตอนอยู่บ้านเมตตาอลินก็ทานบ่อยค่ะ มาม่าต้มหนึ่งห่อแบ่งกันสามคนอลินก็ผ่านมาแล้ว"
"โธ่ลูกเอ๊ย ปอร์เช่อย่ามาพูดแบบนี้ให้น้องได้ยินอีกนะลูก น้องลำบากแค่ไหนรู้ไหมฮะ!"
"ดูเลวไปเลยกู-_-!"
"ไปกันเถอะบุ้งฉันจะไปซื้อของที่ห้างมาทำให้ลูกสาวกับลูกชายอีกคน ส่วนเด็กปากเสียแถวนี้บุ้งเอาไปโยนทิ้งข้างถังขยะได้เลย!"
"นั่นไง ทิ้งกูเลยไหมล่ะ-_-!" เสียงบ่นอุบอิบดังตามหลังมา เขามองอลินด้วยความหมั่นไส้เด็กอะไรขี้ประจบสอพลอ
หลังจากที่ทุกคนในบ้านแยกย้ายกันออกไป อลินเดินออกไปซื้อยำลูกชิ้นปลาเจ้าดังมานั่งทานล่อหน้าคนเจ็บปาก เขานั่งมองน้ำลายสออยากจะกินแต่ปากเป็นแผลเลยต้องกลืนน้ำลายไปหลายอึก
"ตัวเฮียกินยำลูกชิ้นไหมมมม อ้ามมมม"
"ฝากไว้ก่อนเถอะถึงทีฉันเมื่อไหร่จะเล่นงานให้ร้องไห้หาแม่เลย! -_-"
"เฮีย.... อลินไม่มีแม่ค่ะ" จู่ๆเธอก็ทำเสียงอ่อยๆแววตาดูน่าสงสารจับใจ
"อะไร ว่าอะไรน้องฮะปอร์เช่!" อาป๊าเดินมาจากหลังร้านรีบถามลูกชายตัวดี คนถูกเล่นงานอยากจะกรี๊ดให้บ้านแตกส่วนเด็กตัวแสบยักคิ้วหลิ่วตาให้เขา โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมกับเขาเลย
-----------------------------------
เอาอะไรมาดราม่า จะดราม่ายังไงกัดกันไม่หยุดแบบนี้
- Writer
