บทที่1 อลินโตเป็นสาวแล้ว
1267 Words
บทที่1
อลินโตเป็นสาวแล้ว
บรื้นนน!!
"สวัสดีกรุงเทพ!!!!"
สาวสวยในชุดกางเกงยีนขายาวเสื้อยืดแฟชั่นตัวละร้อยกระโดดลงจากรถทัวร์ อลิน ไอลดา รัตนพานิช สาวบ้านนอกเด็กกำพร้ามีพี่ชายชื่อ อลัน อัครเดช รัตนพานิช ทั้งสองเติบโตมาจากบ้านเด็กกำพร้า อลันต้องดูแลน้องสาวตั้งแต่อายุได้แปดเดือนส่วนตัวเขาอายุได้ห้าขวบ
แต่อลันโชคดีกว่าเขามีเจ้าสัวเจ้าของโรงงานอาหารสำเร็จรูปที่ไม่สามารถมีบุตรได้รับไปเป็นลูกบุญธรรมตอนอายุได้สิบขวบ ส่วนอลินมีเจ้าของร้านทองมาติดต่อแต่ด้วยลูกชายของอาซ้อไม่ยอมรับ เธอจึงต้องอยู่ในการดูแลของบ้านเด็กกำพร้าไปก่อนจนกว่าจะพร้อมเข้าเรียนมหาวิทยาลัย
"น้องจะไปไหนเร็วๆหน่อยฝนจะตกแล้ว" วินมอเตอร์ไซค์หน้าโหดเอ่ยถาม อลินจึงรีบสะพานกระเป๋ากระโดดขึ้นรถแต่ปลายทางคือคอนโดของพี่ชายของเธอต่างหาก
เธอติดต่อกับพี่ชายตลอดแม้พี่ชายจะถูกเจ้าสัวและภรรยาพาไปดูไร่ส้มที่เชียงใหม่จึงได้บอกนิติเอาไว้ มาถึงคอนโดอลินก็รีบโทรหาพี่ชายเพื่อรับคีย์การ์ดขึ้นมาบนห้อง
"โห!!! พี่อลันรวยมาก!!" คนไม่เคยเห็นความเจริญกระโดดโลดเต้นอยู่กลางห้อง เธอวิ่งไปที่กระจกริมระเบียงเพื่อเต้นท่าประหลาดให้ตึกสำนักงานฝั่งตรงข้ามได้ดู
อลินเต้นจนเหนื่อยเธอเดินมาเปิดตู้เย็นเพื่อหาขนมที่พี่ชายซื้อไว้ให้ เธอไม่ได้บอกผู้ใหญ่ที่รับอุปการะเธอว่าเธอจะมาวันนี้ ถ้าเลือกได้เธอก็อยากอยู่กับพี่ชายมากกว่าแต่ด้วยความจำเป็นบางอย่างทำให้เธอต้องไปอยู่กับผู้อุปการะเธอ เขาส่งเสียให้เธอเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด ให้เงินใช้อาทิตย์ละหนึ่งพันบาท ซื้อโทรศัพท์ส่งไปให้เธอ รวมถึงของใช้ต่างๆ
นั่งๆ นอนๆ รู้ตัวอีกทีก็เผลอหลับสนิทจนพี่ชายของเธอโทรมาหา อลินรีบลุกขึ้นมารับสายจนเห็นพี่ชายเปิดกล้องวิดีโออยู่ในไร่ส้ม
การสนทนา
(ตัวแสบเป็นไงบ้าง)
"พี่อลันห้องพี่ใหญ่มากเลย หนูอยากมาอยู่กับพี่จังไม่อยากไปอยู่กับใครก็ไม่รู้"
(อลินการที่จะมีคนมารับอุปการะเราได้ต้องผ่านการตรวจสอบ ประเมินคุณภาพทุกอย่างเขาส่งให้อลินเรียนจนสุดความสามารถของอลิน อลินต้องตอบแทนพระคุณของเขาสิเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ก็กลับแล้ว)
"เฮ้อ ไม่รู้ว่าเขาจะรักอลินไหม อลินดื้อนะซนด้วย-_-"
(ฮะๆๆ ต้องรักอยู่แล้วเอาแบบนี้ไหม อลินคุยกับเขาดูว่าวันหยุดขอมาอยู่กับพี่ เท่าที่พี่เช็กดูรู้สึกว่าบ้านนี้จะมีลูกชายด้วยนะอายุน้อยกว่าพี่หนึ่งปี)
"งะ ไม่ชอบเลยถ้าเป็นพวกโรคจิตหน้าหม้อขึ้นมาจะทำยังไง หนูไม่อยากไปอยู่กับคนแปลกหน้าค่ะ"
(อดทนนะอลิน บางทีอาจจะเป็นครอบครัวที่รักและเข้ามาเติมเต็มชีวิตของอลินก็ได้นะ ถ้าไม่ไหวบอกพี่)
"รู้แล้วค่ะ พี่อลันอย่าลืมเอาส้มหวานๆ มาให้หนูด้วยนะ"
(ครับผม)
จบการสนทนา
อลินวางโทรศัพท์ลงแล้วทิ้งตัวลงนอนมองเพดานสูง เธอคิดถึงพี่ชายแต่ก็ต้องอดทนและเชื่อคำพูดของพี่ชายบางทีครอบครัวที่เธอกำลังไปจะอยู่ด้วยอาจจะเป็นครอบครัวที่น่ารักก็ได้
วันต่อมา
วันนี้อลินตั้งใจจะไปบ้านของผู้อุปการะรับเลี้ยงเธอให้รู้แล้วรู้รอดไป หากเธอรู้สึกไม่โอเคค่อยขอย้ายออกมาอยู่กับพี่ชายหรือไม่ก็ไปอยู่หอคนเดียว เธอนั่งวินมอเตอร์ไซค์มายังห้างสรรพสินค้า เดินเล่นจนพอใจก็ฉุกคิดขึ้นมาว่าควรมีขนมติดไม้ติดมือไปให้ผู้มีพระคุณ
"โดนัทไหมคะน้องสาวคนสวยเหลือกล่องสุดท้ายแล้วนะคะ"
"ว้าว น่าทานมากมีรูปการ์ตูนด้วย เท่าไหร่คะพี่สาว"
"199บาทค่ะ รับเลยไหมคะคุณลูกค้า^^"
อลินรีบเปิดกระเป๋าเพื่อหยิบเงินแบงก์ร้อยสองใบแต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็มีหนุ่มสาวเข้ามาปาดหน้าเค้กไปแล้ว
"ปอร์เช่ขา ศิอยากทานโดนัทมากเลย พี่คะเอากล่องนี้ค่ะ" สาวสวยผมยาวในชุดนักศึกษาชี้ไปที่กล่องโดนัทกล่องสุดท้าย
"นี่! ฉันซื้อแล้วนะ!" อลินรีบท้วงพนักงานก็มองหน้ากันเลิ่กลั่ก
"เท่าไหร่นะครับ" ชายหนุ่มเอ่ยถามพนักงานโดยไม่ได้หันมามองคนตัวเล็กเลย
"199บาทค่ะ"
"ไม่ต้องทอนนะครับ" แบงก์สีเทาวางไว้บนเคาน์เตอร์พนักงานจึงรีบสลัดถุงอย่างไม่ไยดี
"อะไรอะ! ฉันซื้อแล้วนะ!!!!"
ไม่มีใครสนใจอลินเลยสักคนเธอมองหน้าชายหนุ่มเจ้าของแบงก์สีเทาด้วยความโมโหแต่ชายหนุ่มหันมามองหน้าเธอเพียงแค่แวบเดียวเขาก็รู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่อกข้างซ้ายแต่ก็รีบหลับตาลงทันที
"ไปกันเถอะค่ะปอร์เช่"
"ครับ"
อลินกำหมัดแน่นเธอมองตามแผ่นหลังของคนตัวสูงก่อนสุดท้ายความอดทนของเธอจะหมดลง เธอวิ่ง4×100ตามไปติดๆก่อนจะกระโดดขี่หลังของชายหนุ่มเพื่อกัดหูอย่างเน้นเขี้ยวเน้นฟัน
งับ!
ง่ำๆ!! ง่ำๆ!!
"โอ๊ยยยย!!! ยัยบ้า!!!!"
"ว้ายย!!"
ชายหนุ่มสะบัดยังไงก็หลุดเพราะอลินกอดคอเขาไว้แน่นรปภ.ที่ยืนอยู่จึงรีบมาช่วยควบคุมสถานการณ์ อลินเกือบถูกส่งตัวให้ตำรวจโชคดีที่อลันพี่ชายของเธอมาพอดี จึงขอโทษเจ้าทุกข์แล้วพาน้องสาวออกมาจากห้าง
"ทำไมไปทำแบบนั้นอลิน ดีนะที่เขาไม่เอาเรื่อง"
"อลินไม่ชอบเกลียด!"
"แค่ขนมกล่องเดียวเดี๋ยวพี่แวะอีกห้างซื้อให้ก็ได้ แล้วจะให้พี่ไปส่งที่บ้านเลยไหม"
"อยากนอนกอดพี่อลันก่อนนะๆ อยากกินข้าวไข่ทอดเหมือนตอนเด็กๆ อีกนะๆๆ"
"ก็ได้ๆเดี๋ยวพี่ทำให้กินว่าแต่บอกผู้ใหญ่แล้วใช่ไหมว่าอยู่กับพี่"
"เอิ่ม.... บอกแล้ว..... ค่ะ"
อีกด้าน
กฤษญาได้รับสายจากบ้านเด็กกำพร้าว่าลูกสาวที่เธอรับอุปการะเลี้ยงดูเดินทางมากรุงเทพฯตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่ทำไมจนป่านนี้หนูอลินถึงยังไม่มาอีก คนเป็นห่วงนั่งไม่ติดรีบโทรตามลูกชายให้กลับบ้านกะทันหัน
"แม่มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"ปอร์เช่! บ้านเด็กกำพร้าโทรมาบอกว่าอลินมาแล้ว มาก่อนกำหนดที่เราจะไปรับมาตั้งแต่เมื่อวาน น้องเงียบหายไปแบบนี้จะเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า!"
"เด็กสกปรกนั่นอาจจะเที่ยวอยู่ก็ได้แม่ไม่ต้องห่วงหรอก"
"ปอร์เช่! น้องไม่เคยเข้ากรุงเทพฯถ้าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไง"
"เอาเบอร์มาให้ผมเดี๋ยวผมจัดการเอง"
-------------------------------
อิพี่จะรู้ไหมว่าคนที่กระโดดกัดหูอีพี่เป็นใคร
ย้ำอีกครั้งว่าเรื่องนี้ไม่มีนอกกาย ไม่มีนอกใจ นางเอกเป็นเด็กซนไม่ดราม่าว่าน้องแก่แดดนะคะ น้องโตมาเพียงลำพังมีพี่ชายก็นานๆ ได้เจอกันน้องเลยต้องสร้างกำแพงเอาไว้เพื่อป้องกันตัวเองจากสังคมดัดจริตค่ะ
อย่าลืมคอมเมนต์ กดหัวใจเพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์บ้างนะคะที่รัก
- Writer
