บทที่4 ผู้ปกครองของอลิน
1226 Words
บทที่4
ผู้ปกครองของอลิน
อลินตั้งหน้าตั้งตารอคอยพี่ชายจนรถบีเอ็มดับเบิลยูขับเข้ามาจอดอยู่ที่หน้าร้านทอง อลันเดินลงมาสวมกอดน้องสาวเธอจึงรีบพาพี่ชายเข้ามาสวัสดีทุกคนในบ้าน หมูกระทะชุดใหญ่น้ำเดือดปุดๆ อลินคีบเนื้อหมูนุ่มๆ ลงไปย่างเสียงดังฉี่ๆ สายตาก็เหล่มองลูกชายเจ้าของบ้านที่ไม่เอ็นเจอกับใครเลย
"ตัวเฮียรู้ไหมว่าผักมีประโยชน์มากเลย"
"จะหลอกให้ฉันกินผักส่วนตัวเองกินแต่หมูว่างั้นเถอะ เหอะ! ฉันเห็นเธอเอาผักไปทิ้งทุกวัน"
"ตัวเฮียยย รู้ได้ไงอ่าาแอบสะกดรอยตามหนูเหรอ" อลินยื่นหน้าไปใกล้ๆ แล้วกดสายตาลงมองเบคอนที่ปอร์เช่พึ่งคีบขึ้นมาจากเตา
"ออกไปไกลๆ ยัยเด็กสกปรก"
"เบคอนชิ้นนั้นมันเป็นของพี่อลันนะ!"
"ไม่เป็นไรอลินพี่ย่างใหม่ได้"
"ตัวเฮียหัดย่างเองบ้างสิ นี่ๆทำแบบนี้"
คนตัวเล็กนั่งระหว่างกลางพี่ชายทั้งสองคน เธอคีบหมูหมักขึ้นมาวางบนเตาไฟฟ้าพลิกไปพลิกมาจนหมูสุกแล้วจิ้มน้ำจิ้มใส่ปาก
"อ้อยย ย้อนๆๆๆ"
อลินรีบคายใส่มือแล้วยัดใส่ปากปอร์เช่คนไม่รู้เรื่องงับเข้าปากเต็มๆแต่พอรู้ตัวก็รีบคายทิ้งแล้วหันมาบีบคอคนข้างๆ ด้วยความโมโห
"ฉันจะฆ่าเธออออ!!!"
ผู้ใหญ่เดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์นั่นพอดีพากันหัวเราะเพราะคิดว่าพี่น้องคู่นี้คงหยอกล้อกันธรรมดาแต่หารู้ไม่ว่าทั้งสองจะฆ่ากันตายอยู่แล้ว
"หนูอลันป๊าได้ข่าวว่าเรียนจบแล้วรึ"
"ครับอาป๊า ผมเรียนจบแล้วตอนนี้ดูแลกิจการของพ่อบุญธรรมอยู่"
"โชคดีจริงๆ"
"แล้วทำไมไม่รับยัยเด็กนี่ไปอยู่ด้วย ทำไมถึงปล่อยให้อยู่บ้านเด็กกำพร้า-_-" คนไม่เคยพูดเอ่ยขึ้นมา
"ผมติดต่อบ้านเมตตาแล้วอลินมีคนดูแลส่งเสียให้เรียนผมเลยเบาใจ น้องมีเงินใช้ทุกอาทิตย์แต่ผมก็ส่งให้น้องกับบ้านเมตตาทุกเดือน"
ทุกคนฟังเรื่องราวของอลันก็ต่างเห็นใจ เขาอยู่กับเจ้าสัวก็ไม่ได้รับมรดกตกทอดหรอก เขาไม่ใช่บุตรโดยสายเลือดญาติพี่น้องทักท้วงเรื่องนี้มาตลอด เงินก็ให้เท่ากับพนักงานนอกจากเงินพิเศษที่เจ้าสัวให้ไว้ต่างหาก เขาขอย้ายมาอยู่ห้องเช่าเพราะลำบากใจที่ต้องอยู่ในบ้านใหญ่ เจ้าสัวกับภรรยาเข้าใจจึงซื้อคอนโดให้พร้อมกับรถยนต์หนึ่งคัน
"พี่อลันเหนื่อยมากไหมต้องทนกับแรงกดดันขนาดนั้น"
"ไม่เลยพี่เข้าใจและพี่ก็เจียมตัวอยู่ตลอด วันที่อลินวิ่งตามรถเจ้าสัวพี่ยังจำได้อยู่เลย"
"อลินตะโกนว่าเขาบอกว่าอย่าเอาพี่อลินไปนะ อลินมีพี่แค่คนเดียว ฮือออ"
คนตัวเล็กหันไปกอดพี่ชายพร้อมหลั่งน้ำตาทุกวันนี้เธอยังไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเธอถึงต้องถูกทอดทิ้ง ทำไมพ่อกับแม่ต้องจากไปทำไมญาติพี่น้องไม่เคยมาดูพวกเธอเลย
ปอร์เช่นั่งเงียบแต่หูก็ฟังการสนทนาตลอด เขาเองก็สงสารและเห็นใจแต่ถึงยังไงตอนนี้ชีวิตของพวกเธอก็ดีกว่าเดิมแล้ว
ทานมื้อเย็นเสร็จอลันก็ต้องขอตัวกลับก่อนเขาต้องไปดูโรงงานที่อยุธยาต้องเข้าประชุมตอนเช้าเลยเลือกที่จะเดินทางคืนนี้
อลินโบกไม้โบกมือลาพี่ชายหันกลับเข้ามาก็เจอวิญญาณชั่วร้ายยืนกอดอกพิงประตูบ้าน
"วันนี้ขอไม่ทะเลาะด้วยนะ"
"พรุ่งนี้เธอต้องไปมหาวิทยาลัยกับฉัน หม่าม้าให้ฉันเป็นผู้ปกครองของเธอ"
"โอเคค่ะ"
"อลินลูกมานี่มาหม่าม้ามีเรื่องจะคุยด้วย"
อลินเดินเข้ามานั่งในบ้านตามด้วยปอร์เช่ กฤษณาจึงคุยถึงเรื่องเรียนและเรื่องความเป็นอยู่ปกติแล้วลูกชายจะอาศัยที่คอนโดสองห้องนอนวันหยุดถึงจะกลับบ้านด้วยระยะทางจากบ้านไปมหาวิทยาลัยก็ค่อนข้างไกลและใช้เวลาเดินทางเป็นชั่วโมงกฤษณาจึงเสนอให้อลินไปอยู่กับลูกชายจะได้หมดห่วง
"อะไรนะ! หม่าม้าจะให้ยัยสกปรกนี่ไปอยู่กับผมเหรอครับ"
"ก็ใช่ไง ลูกพาผู้หญิงมานอนไม่ซ้ำหน้าให้น้องไปอยู่จะได้รู้จักเกรงใจน้องบ้าง หนูอลินไม่ต้องห่วงนะลูกเดี๋ยวหม่าม้าจะให้แม่บ้านไปทำความสะอาดไว้ให้"
"ค่ะ"
ปอร์เช่ฉุนหนักเขาต้องการอิสรภาพไม่ใช่มีลิงเด็กตามติดชีวิตเขาแบบนี้ เขาหนีขึ้นห้องเพื่อเตรียมเก็บเสื้อผ้าจริงๆ เขาอยากจะกลับคอนโดใจจะขาดคิดถึงแก้วที่เคยจับคิดถึงยาดองที่เคยก๊ง
วันต่อมา
อลินเปิดประตูห้องนอนก็เจอปอร์เช่เปิดประตูห้องตัวเองออกมาพอดี เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าพอแต่งชุดนักศึกษากระโปรงพลีทคุมเข่าก็น่ารักดีแต่ชั่วพริบตาเดียวก็ต่างแยกเขี้ยวใส่กัน ทั้งสองรีบพากันมายังมหาวิทยาลัยเพื่อลงทะเบียนเรียนและประชุมผู้ปกครองของนักศึกษาปีหนึ่ง
ปอร์เช่โทรหาเพื่อนเพื่อหาเรื่องออกไปจากหอประชุม เขาเบื่อเสียงอาจารย์ที่พูดน้ำไหลไฟดับแต่ไม่ทันที่เขาจะเดินออกมาอลินก็รีบวิ่งตามตูดเขาเหมือนลิงเด็กตามแม่ จะไปทางไหนก็ตาม
"นี่เธอนั่งรถกลับบ้านไปก่อนไป"
"รถอะไรคะ"
"รถโดยสารไงเล่าฉันมีนัดกับเพื่อน"
"หนูไปด้วย" อลินก้าวขาเข้ามาหาเขาหนึ่งก้าว "นะๆ"
"ใส่ชุดนักศึกษาเข้าไม่ได้" สุดท้ายปอร์เช่ก็เรียกรถแท็กซี่ให้ไปส่งเธอที่บ้านเพราะเขาจะไปหาเพื่อนที่ร้านประจำแม้อลินจะทำหน้างอเป็นปลาทูเขาก็ไม่สน
หลังจากที่แยกทางกันปอร์เช่รีบขับรถไฮเปอร์คาร์มาจอดอยู่หน้าร้านยาดองร้านประจำของเขากับเพื่อน ในร้านมีโซ่กับคาร์ลนั่งรออยู่ เขาเดินเข้ามาพนักงานก็รีบหยิบยาดองออกมาเสิร์ฟ
"เป็นเหี้ยอะไรอีก" โซ่ถามขณะยกแก้วเป๊กขึ้นมาดื่ม
"เออ แล้วมึงบอกว่ามาประชุมผู้ปกครองคืออะไรกูงง" คาร์ลพูดขณะโยนถั่วลิสงทอดขึ้นฟ้าแล้วใช้ปากงับ
"มึงจำได้ไหมที่กูเคยบอกว่าบ้านกูอุปการะเด็กมาเลี้ยงคนนึงตอนนี้ยัยนั่นเข้ามาอยู่ในบ้านกูแล้วแถมม้ากูยังให้มาอยู่คอนโดกับกูอีก"
"ก็น้องสาวปะมึงจะสนใจทำไมต่างคนต่างอยู่ไปสิ" โซ่ตอบกลับมา "หรือมึงกลัวอะไร"
"กลัวอะไรคนอย่างกูไม่มีเหี้ยอะไรที่กูกลัวทั้งนั้นแหละโดยเฉพาะยัยเด็กนั่นสักวันกูจะเอาคืนพวกมึงคอยดูได้เลย"
"มึงพูดอย่างกับโดนน้องเค้าเล่นงานมา" คาร์ลยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นเพื่อนที่เริ่มเสียอาการจนทำหน้าตาเลิ่กลั่ก
----------------------------------
ใกล้แล้วค่ะทุกคนใกล้ได้อยู่ด้วยกันและสวบกันแล้ว
ขออนุญาตเพิ่มสีสันด้วยการเอาสองหนุ่มจากนิยายเซตมาสนุกด้วยกันนะคะ
- Writer
