บทที่5 หนุ่มข้างห้องหล่อมาก
1108 Words
บทที่5
หนุ่มข้างห้องหล่อมาก
ในที่สุดก็ถึงวันที่ฉันต้องเดินทางมาอยู่คอนโดกับตัวเฮีย คอนโดหรูหราหมาเห่ามองเห็นมหาวิทยาลัยและห้างสรรพสินค้า ฉันได้อยู่ห้องเล็กเพราะห้องใหญ่เป็นของตัวเฮียเขา ช่วงนี้ตัวเฮียมีกิจกรรมที่ต้องทำเลยต้องรีบกลับมาอยู่คอนโดเร็วกว่ากำหนดฉันเลยต้องมาอยู่กับเขาที่นี่ตามคำสั่งคุณหม่าม้า
"ตัวเฮียสระว่ายน้ำข้างล่างเล่นได้ไหมอะ"
"เล่นได้เป็นของส่วนกลางรวมถึงเครื่องออกกำลังกายแต่ต้องใส่ชุดให้ถูกกฎระเบียบด้วยล่ะ"
"โอเคแล้วตัวเฮียจะออกไปไหนอีก หม่าม้าบอกไม่ให้หิ้วสาวมาที่นี่นะ"
"อืม-_-"
หลังจากที่ตัวเฮียออกไปฉันก็รีบกลับห้องไปจัดของให้เข้าที่ โชคดีที่วิวห้องเล็กสวยงามมีระเบียงเล็กๆ ให้จัดสวนดอกไม้
~อลินโตเป็นสาวแล้วว~ อลินโตเป็นสาวแล้ว~
เสียงฮัมเพลงของอลินดังไปถึงหูหนุ่มข้างห้อง เขาเป็นหนุ่มรักสันโดษชอบความสงบแต่เสียงเหมือนนกการเวกนี้ทำให้เขาหลุดขำออกมาเสียอย่างนั้นแค่ได้ยินเสียงก็อยากเห็นหน้าเลย
23.30น.
เมื่อเสียงประตูห้องเปิดฉันก็รีบเดินดิ่งๆ ไปหาตัวเฮีย กลิ่นเหล้านี่ลอยฟุ้งไปแปดบ้านเลยพอจะเข้าไปพยุงก็ถูกดันหัวให้ออกไปไกลๆ
"ตัวเฮียคนจะช่วยไม่รู้จักบุญคุณ-_-!"
"ถอยไปยัยสกปรก!" พูดจบก็เดินแทรกเข้าห้องไป "ปิดไฟด้วย!!" เสียงตะโกนตามมาอลินจึงหันไปปิดไฟก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้องนอนด้วยความหงุดหงิด
วันต่อมา
ฉันเดินลงมาเดินตลาดฝั่งตรงข้ามคอนโด ข้ามสะพานลอยมาก็ถึงมีทั้งของกินของใช้และต้นไม้ ฉันเดินดูต้นไม้ต้นเล็กๆที่พอจะเอาไปปลูกริมระเบียง
"อันนี้ต้นอะไรคะป้า"
"ต้นแก้วแคระลูก หอมนะปลูกในบ้านได้"
"ต้นเท่าไหร่คะป้า"
"150 เอาเลยไหมเหลือต้นสุดท้ายแล้วนะเมื่อกี้ก็พึ่งมีผู้ชายมาซื้อไป"
"เอาค่ะป้า มีกระถางสวยๆ ด้วยไหมคะ^^"
"มีลูกมีเข้ามาดูได้เลย"
คุณป้ารีบพามายังจุดขายกระถางสวยๆ ฉันเลยได้กระถางมาหลายใบรวมถึงต้นไม้ด้วย มีเมล็ดพันธุ์ผักเอาไว้ปลูกทานเอง กลับมาถึงคอนโดตัวเฮียก็ไม่อยู่แล้วคอนโดนี้เลยกลายเป็นของฉันชั่วคราว
สัมภาระทุกอย่างถูกยกเข้ามาในห้องฉันใช้เวลาอยู่ครึ่งค่อนวันกว่าจะจัดสวนต้นไม้เสร็จ พระอาทิตย์กำลังตกดินถึงไม่สวยเท่าบ้านนอกแต่มองทีไรก็คิดถึงน้องๆ ที่มูลนิธิเหลือเกิน
"วันนี้ไม่ร้องเพลงเหรอครับ^^"
เสียงจากระเบียงข้างห้องทำเอาฉันตกใจหลุดจากภวังค์ หันไปมองเห็นผู้ชายหน้าตาดียืนยิ้มให้ฉันมองไปที่ระเบียงห้องเขามีต้นดอกแก้วแคระตั้งอยู่เหมือนกัน กระถางสีเดียวกันน่าจะมาจากร้านเดียวกันด้วย
"หมายถึงอลินเหรอคะ^^"
"ใช่ครับ เมื่อวานได้ยินเสียงร้องเพลง เอ่อ... อลินโตเป็นสาวแล้ว~ ^^" นอกจากจำเนื้อเพลงได้ยังร้องตามจังหวะของเธอด้วย
"แงงง น่าอายชะมัดเลย อย่าไปจำนะคะ^^"
"ผมชื่อแดนเทพนะครับ"
"อลินจะจำไว้ค่ะ^^"
คุยกันอยู่นานเจ้าของห้องก็ตะโกนเรียกให้อลินไปทานข้าวเธอจึงขอตัวแล้วเดินหน้าแป้นแล้นออกมาจากห้อง ปอร์เช่มองหน้าเด็กสกปรกด้วยความสงสัยจู่ๆ ก็กลายเป็นคนยิ้มง่ายเสียอย่างนั้น
"เป็นอะไรแค่ฉันเลี้ยงข้าวด้วยเศษเงินไม่ต้องทำหน้าปลาบปลื้มขนาดนี้ก็ได้นะ-_-"
"ใครบอกว่าหนูปลาบปลื้มตัวเฮียกัน ตัวเฮียรู้จักผู้ชายห้องข้างๆไหมอะคนหล่อๆ ที่ชื่อแดนเทพอ่า"
"ไม่เคยคุยแล้วเธอไปรู้จักมันได้ไง แรดว่ะ-_-"
"เขามาทักหนูที่ระเบียงเลยได้คุยกัน น่ารักดีนะดูเรียบร้อยมากเลยไม่เหมือนเฮีย มองตรงไหนก็ไม่มีความเป็นคนเลยสักนิด"
"ปากดีเดี๋ยวไม่ต้องกิน-_-"
ปอร์เช่เดินหนีเข้าห้องเพื่อตัดความรำคาญเขาเดินออกมานอกระเบียงสายตาก็มองไปยังระเบียงห้องของอลินจนได้เห็นต้นไม้ที่เธอปลูกรวมถึงหินตกแต่งกระถางแต่ไม่รู้อะไรดลจิตดลใจให้เขามองไปยังระเบียงห้องเพื่อนบ้าน ต้นไม้ในกระถางเหมือนของอลินเลยเหมือนยันกระถางถ้าไม่นัดกันไปซื้อก็คงบังเอิญซื้อร้านเดียวกัน
"นัดกันไปล่ะสิท่า"
คืนนี้อลินออกมานั่งรับลมเธอคุยโทรศัพท์กับพี่ชายเหมือนทุกคืนจนรู้ว่าพี่ชายมีสาวๆมาจีบเยอะมากแต่ก็ยังไม่คิดจะมีใครจริงจังสักที
วางสายจากอลันหนุ่มข้างห้องก็เดินออกมารับลมทั้งสองเลยยิ้มให้กันและคุยกันต่อจากเมื่อเย็น เสียงการสนทนาของอลินดังมาถึงห้องของปอร์เช่ คนขี้หงุดหงิดเลยแอบย่องมาดูเห็น
"แหมยัยเด็กแรด ฉันจะฟ้องหม่าม้า!"
หลังจากวันนั้นอลินเริ่มสนิทกับหนุ่มข้างห้องมากขึ้นจนรู้ว่าเขาเป็นคุณหมออยู่โรงพยาบาลฝั่งตรงข้ามคอนโด เธอเล่าให้เขาฟังว่าเธอเป็นใครและเป็นอะไรกับเจ้าของห้องเลยได้พลังบวกจากคุณหมอจนมีแรงใช้ชีวิตที่เหลือกับคนชั่วๆ อย่างปอร์เช่
ส่วนปอร์เช่ช่วงนี้กำลังติดสัดอยากพาผู้หญิงมากดที่คอนโดใจจะขาดแต่ที่ห้องมีแม่ย่านางคอยรายงานหม่าม้าทำให้เขาถูกหม่าม้าโทรมาด่าทุกวัน พักหลังจึงต้องเปิดโรงแรมเสร็จแล้วก็แยกทาง
"พรุ่งนี้อลินต้องไปเรียนแล้วแต่อลินยังไม่มีเพื่อนเลยค่ะคุณหมอ"
"เดี๋ยวก็มีครับ อลินน่ารักยิ้มสวยยิ้มบ่อยๆ นะ^^" เพราะเขาจะได้มองเธอทุกวันก่อนไปทำงาน
"ได้ค่ะอลินจะยิ้มบ่อยๆ เอาให้ตาหยีไปเลยดีไหมคะ^^"
"ดีครับ^^"
(นอนได้แล้วพรุ่งนี้ไปเรียน ฉันอยากให้หม่าม้ามาเห็นความแรดของเธอจริงๆ เลยยัยเด็กสกปรก!)
เสียงตะโกนจากห้องของปอร์เช่ทำเอาอลินกัดฟันกรอดแต่หนุ่มข้างห้องกับหัวเราะชอบใจ เขาให้เธอไปนอนพักผ่อนเพราะเขาเองก็จะทำงานต่อเหมือนกัน
-----------------------------------
คุณหมอไม่ใช่คนเลวนะคะ คุณหมอน่ารักอิอิ
- Writer
