บทที่6 จูบจริงไม่ติงนัง

1222 Words
บทที่6 จูบจริงไม่ติงนัง มหาวิทยาลัยเอกชน อลินเดินลงจากรถด้วยความงง เธอทำตัวไม่ถูกพอหันไปหาคนด้านหลังก็ไม่อยู่แล้ว สองขาเล็กไปก้าวเข้ามาใต้ตึกคณะ มองซ้ายมองขวาไม่รู้จะไปถามใครเขาปล่อยให้เธอเผชิญหน้าอยู่คนเดียว "เธออยู่ปีหนึ่งใช่ไหม" สาวสวยหน้าเหวี่ยงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของอลิน "ใช่ๆ" "ฉันชื่อไอริณนะ อยู่ปีหนึ่งเหมือนกันปกติไม่ทักใครก่อนหรอกเห็นว่าสวยสูสีกันหรอกถึงได้ทัก-_-" "จริงเหรอ0.0" อลินเกาหัวยิกๆมองเพื่อนใหม่ที่ดูแรงทั้งหน้าตาและการพูด ทั้งสองเริ่มพูดคุยกันโชคดีที่ไอริณไม่ได้สนใจฐานะหรือเบื้องหลังคนอื่น เธอเข้าใจว่าทุกคนเลือกเกิดไม่ได้ "แล้วนี่เธอรู้ไหมว่าจะมีแสดงละครเวทีด้วยนะ" "จริงเหรอ!' คนไม่เคยดูตื่นเต้นจนหุบยิ้มไม่ลง "จริงสิ พี่สาวฉันอยู่ปีสี่บอกเมื่อเช้าว่าปีหนึ่งต้องแสดงละครเวที" สองสาวนั่งคุยกันถึงเรื่องกิจกรรมของมหาวิทยาลัยโดยที่กลุ่มของปอร์เช่นั่งฟังอยู่ด้านหลัง "คนนี้เหรอน้องสาวมึง" โซ่กระซิบถาม "อืม ยัยสกปรกนี่แหละ" "ก็น่ารักดียิ้มสวยแก้มป่องมีแฟนหรือยังวะ" คาร์ลเบี่ยงตัวแอบมองน้องสาวเพื่อนจนอลินหันมามอง "ตัวเฮียยยยย นี่เพื่อนของอลินค่ะชื่อไอริณ^^" สองหนุ่มแทบจะกลั้นขำไม่อยู่ล่าสุดเพื่อนมีฉายาว่าตัวเฮียเสียแล้ว ปอร์เช่มองไปรอบๆตอนนี้มีแต่คนกระซิบกระซาบเกี่ยวกับสรรพนามที่อลินใช้เรียกเขา "กูไปก่อนนะ-_-" ปอร์เช่ลุกพรวดออกไปจากโต๊ะเพื่อนทั้งสองเลยรีบวิ่งตามไปติดๆ ใครๆ ก็รู้ว่าลึกๆแล้วปอร์เช่เป็นคนขี้น้อยใจชอบคนเอาใจ ถึงเวลาที่น้องปีหนึ่งต้องเข้าประชุมทำกิจกรรมรุ่นพี่ต่างช่วยกันคัดตัวสาวสวยหนุ่มหล่อและในแถวนั้นก็มีไอริณกับอลินยืนอยู่ด้วย อลินดูสดใสมองยังไงก็น่ารักส่วนไอริณหน้าตายไม่ยิ้มเหวี่ยงโลก ส่วนปอร์เช่นั่งมองอยู่ด้านหลังพวกนักศึกษาชายต่างชื่นชมอลินเป็นเสียงเดียวกัน เรื่องหน้าตาเขาไม่ขัดแต่ซนเป็นลิงแบบนี้คงจะแสดงละครลิงได้อย่างเดียว ผลมติออกมาแล้วคนที่ได้เป็นนางเอกคืออลิน แม้เธอจะยังยืนงงท่ามกลางเสียงปรบมือคนตัวเล็กเดินถือกระเป๋าผ้ามาหาปอร์เช่ เขาละสายตาจากโทรศัพท์เพื่อมองหน้าขาวๆ ของเธอ "ทำหน้าเป็นลิงป่วย" "ตัวเฮียอลินได้เป็นนางเอกด้วย อลินจะทำได้เหรอ" "มหาวิทยาลัยนี้ไม่มีที่สำหรับคนอ่อนแอ" พูดจบปอร์เช่ก็เดินนำมาที่รถเพื่อกลับคอนโด ปอร์เช่อยู่ปีสี่เขารู้อยู่แล้วว่าน้องปีหนึ่งต้องแสดงละครเวทีเรื่องอะไรแต่ก็ไม่คิดว่าเด็กตัวเล็กจะเด่นสุดในรุ่นจนภาระต้องตกมาอยู่ที่เขา "ตัวเฮียเคยแสดงไหมอะ" "เคย ฉันหล่อขนาดนี้ใครๆก็อยากเลือก" "เป็นพระเอกเหรอ?" "เป็นโจร -_-!" ให้ตายเถอะคิดแล้วแค้นให้เถ้าแก่ร้านทองมาแสดงเป็นโจร "ฮ่าาาา เหมาะอยู่นะ" อลินชอบอกชอบใจกลับมาถึงคอนโดเธอก็รีบเข้าห้องเพื่อไปดูแลต้นไม้ริมระเบียงจนคุณหมอแดนเทพเดินออกมารดน้ำต้นไม้เหมือนกัน "คุณหมอออ" "อ่าว อลินโตเป็นสาวแล้ววันนี้ไปเรียนวันแรกเป็นยังไงบ้างครับ" "สนุกมากค่ะ อลินได้แสดงละครเวทีด้วยนะคะ เป็นนางเอกด้วยค่ะ^^" "สงสัยผมคงต้องไปดูอลินแสดงแล้วล่ะ" ทั้งสองพูดคุยกันสนุกปากจนวิญญาณชั่วร้ายเดินออกมาจากห้องนอนของเขาเพื่อตาก กางเกงในสีแดง "ตัวเฮียยยย ที่ตากผ้าก็มีทำไมต้องเอามาตากตรงนี้ด้วยฮะ!!" "ลมมันเย็นดีทำไมอะ -_-!" ปอร์เช่เหล่ตามองคุณหมอแดนเทพก่อนจะเดินหนีเข้าห้อง อลินจึงใช้ไม้กวาดเขี่ยลงตะกร้าไป "อย่าถือสาเลยนะคะคุณหมอ ตัวเฮียมีปัญหาด้านสมองค่ะ^^" "ผมเป็นหมอด้านระบบประสาทมีอะไรบอกได้นะครับ" "จริงเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นช่วยผ่าเอาสมองใส่ให้ตัวเฮียของอลินหน่อยได้ไหมคะ ฮะๆๆ" อีกด้าน "จริงเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นช่วยผ่าเอาสมองใส่ให้ตัวเฮียของอลินหน่อยได้ไหมคะ ฮะๆๆ" เสียงแจ๋นๆดังเข้ามาในห้องของปอร์เช่ เขาอยากจะเดินออกไปแล้วด่าสักชุดแต่ก็ปล่อยให้ทั้งสองคุยกันไปก่อนวันนี้เขามีนัดที่คลับของคาร์ลเลยไม่อยากด่าคนให้อารมณ์เสียไปมากกว่านี้ หลายชั่วโมงผ่านไป ปอร์เช่กลับห้องมาด้วยอาการมึนเมาเขาเดินมาเคาะประตูห้องของอลินเพื่อให้เธอต้มมาม่าแม้อลินจะง่วงจนตาปิดเธอก็ยอมออกมาทำให้เขาดีกว่าถูกเขาด่าจนนอนไม่หลับ "อะตัวเฮียหนูไปนอนแล้วนะ" "อืออ" "แล้วทำไมเมาเป็นหมาแบบนี้ล่ะตัวเฮีย" พอเห็นสภาพของเจ้าของห้องเป็นแบบนี้แถมยังมีรอยช้ำที่มุมปากอลินก็รีบไปหาอุปกรณ์ทำแผลมาจัดการให้เขา ปอร์เช่มีปัญหากับคู่อริเรื่องผู้หญิงไม่ว่าเขาจะจีบใครก็มักจะมีไอ้เวรตัวนี้มาสาระแนทุกรอบ ครั้งนี้ผู้หญิงที่เขากำลังจะปิดดีลถูกแย่งไปถ้าโซ่กับคาร์ลไม่เข้ามาห้ามคู่อริของเขาคงได้จมกองเลือดไปแล้ว "เจ็บไหมตัวเฮีย" "ไม่-_-" "ตัวเฮียตอนเด็กๆ เวลาเป็นแผลพี่อลันจะเป่าให้ มาเดี๋ยวอลินเป่าให้นะจะได้หาย" อลินใช้สองมือจับใบหน้าของปอร์เช่ให้หันมามองหน้าเธอ ปากเล็กๆสวดคาถางึมงำแล้วออกแรงเป่าที่มุมปากของปอร์เช่แต่ระบบไฟฟ้าของคอนโดดันขัดข้องจู่ๆ ไฟก็ดับพรึ่บ! ฟู่!! "ว้ายย!!" ปอร์เช่รีบโอบกอดคนตัวเล็กที่ตกใจจนกระโดดเข้าหาเขา ริมฝีปากเล็กๆ สัมผัสกับปากเขาเต็มแรงเธอไม่รู้ประสีประสาแต่เขารับรู้ได้ทันทีว่าเขาและเธอกำลังจูบกัน "อ๊ะ! อลินขอโทษปากกระแทกแก้มเฮียเลย" "อะ อืม ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันขอโทรหานิติก่อน" ปอร์เช่รีบหยิบโทรศัพท์เพื่อกดโทรหานิติคอนโดที่ไฟดับเป็นเพราะหม้อแปลงระเบิดไฟสำรองก็ดันเกิดปัญหาแต่ภายในหนึ่งชั่วโมงน่าจะซ่อมทัน อลินนั่งมองความมืดเห็นคนตัวสูงยืนนิ่งมือจับริมฝีปากของตัวเองคิดว่าเขาคงเจ็บแผลมากเลยรีบพาเขามานั่งแล้วใช้ไฟจากโทรศัพท์ส่องสว่างเพื่อทำแผลจนเสร็จ "ได้คาถาแล้วเดี๋ยวก็หายนะ" "ฉันขอไปอาบน้ำก่อน เธอก็เข้าไปนอนเถอะความเย็นยังอยู่เดี๋ยวไฟก็ติด" "โอเค ฝันดีนะตัวเฮีย" --------------------------------------- จูบแล้วจะมีใครเปลี่ยนใจไหมนะ แต่ปอร์เช่แกมันชั่วมากนะเอากางเกงในไปตากตรงนั้นได้ไง
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD